Wszystkie wpisy

W dzisiejszych czasach jesteśmy zalewani nowymi grami. Co rusz pojawiają się nowe, coraz bardziej odkrywcze mechaniki, a każdy rok przynosi coraz wyższy poziom edytorski i wydawniczy… Czy jest wśród Was ktoś, kto chciałby zagrać w grę wydaną 33 lata temu? Bynajmniej nie chodzi mi o Monopoly! Czy gra sprzed ponad trzydziestu lat, może znaleźć swoje miejsce na współczesnym rynku? Warto to sprawdzić.

Taboo (lub jak kto woli Tabu) miało swoją premierę w 1989 r. Mimo to gra również dzisiaj jest bez problemu dostępna w większości sklepów planszówkowych lub większych księgarni. Ja kupiłem Tabu na grilla. Od lat grywamy na grillach w kalambury i ta zabawa lekko się już nam przejadła (nomen omen), więc potrzebowaliśmy czegoś nowego, co nie wymaga dużo miejsca, w co można spokojnie pograć w plenerze. Najlepiej, żeby była to gra drużynowa. Po przejrzeniu oferty wydawniczej do rundy finałowej zakwalifikowały się Time’s Up i właśnie Taboo. Ostatecznie wybór padł na ten drugi tytuł. I nie żałuję. Sezon grillowy jeszcze się ...

Ruszyły MISTRZOSTWA POLSKI w wielką małą grę. Red7 w ostatnich miesiącach zrobiło prawdziwą furorę. Gra, która ukazała się w grudniu stała się jednym z najgłośniejszych tytułów 2015 roku. Recenzenci prześcigali się w zachwytach, a u nas pojawiła się ocena 10/10.

Byle do pierwszego to już druga – po Kacprze Ryxie i Królu Żebraków – gra autorstwa Łukasz Wrony  i Piotra Krzystka, którą dane mi jest w tym roku recenzować. Kacper Ryx to gra, która (mimo kilku ewidentnych wad) urzekła mnie przede wszystkim otaczającym ją klimatem wojny gangów w średniowiecznym Krakowie. Czy jednak rodzinne radzenie sobie z rachunkami jest równie udane, co na wpół taktyczna, a na wpół przygodowa walka o koronę w krakowskim półświatku?

Co roku w Tajlandii, pierwszego dnia pełni księżyca, w dwunastym miesiącu tajskiego kalendarza lunarnego, rozpoczyna się ogromny festiwal: Loy Krathong. Festiwal światła. Na wodę puszczane są malutkie tratwy wielkości dłoni zrobione z kawałka pnia bananowca, ozdobione kwiatami, świeczkami i kadzidełkami, a w powietrzu unosi się mnóstwo kolorowych, papierowych lampionów. Festiwal lampionów to gra przeznaczona dla 2–4 graczy w wieku od 8 lat, w której uczestnicy starają się przyozdobić taflę jeziora najpiękniejszymi kombinacjami kolorowego światła.

Dzisiejszy Cotygodnik jest dłuższy niż niejedna nasza recenzja. Najwyraźniej mieliśmy za dużo wolnego czasu, choć każdy z nas poświęcił go na co innego. AnKa zdecydowała się na odkurzanie (starych tytułów), a MCI coś kazało spływać (z Lewisem i Clarkiem). Veridiana myślała, że jedzie na wycieczkę w góry, a okazało się, że wylądowała w samym środku srogiego eurolandu. Pingwin zanurzyła się w grach rodzinnych i mimochodem wygrała turniej w Zgranym Wawrze. Kuba natomiast… Cóż, Kuba zakochał się w ameritrashu. Prosimy o nieskładanie kondolencji.

Vlaada Chvátil nie rozpieszcza nas ostatnio świeżymi tytułami. Jeśli czegoś nie pominąłem, Tajniacy są jedyną zupełną nowością, licząc od roku 2013. Wygłodniały recenzent, który chciałby popisać nieco o swoim ulubionym projektancie, musi się zatem chwytać półśrodków, czyli dodatków, reedycji czy polskich wydań staroci . Tak będzie i tym razem – na mój warsztat trafia najnowsze rozszerzenie do gry, która rozszerzeń miała już niemało. Mam na myśli wydane przez Rebel Cieżarówką przez Galaktykę i dodatek Misje.  

Od niespełna miesiąca w sprzedaży jest karciana wersja Zamków Burgundii. Ze względu na popularność wersji kościanej, jak i renomę autora jednej i drugiej gry, nowa karcianka wzbudziła na forum spore zainteresowanie. Postanowiłem więc zrobić zestawienie podobieństw i różnic obu tych gier. Ale ponieważ jak dotąd w karciane Zamki grałem tylko raz, nie podejmuję się kompleksowej oceny strategii, możliwych dróg do zwycięstwa itd. – mój opis jest przede wszystkim porównaniem rekwizytów i zasad. Oczywiście liczę na to, że jakieś komentarze, zawierające „uwagi strategiczne” pod tym tekstem się pojawią.

Przed dzieciakiem (ewentualnie dwoma, trzema, czterema lub nawet pięcioma) kładziemy planszę podziemi. Podziemia są na razie puste. Może akurat przydomek „tajemnicze” jest tu trochę na wyrost, ale fakt, że nie o zagadki tu chodzi, a o czystą wyobraźnię przestrzenną, wystarczy do dobrej zabawy. I plus za możliwość rozgrywki jednoosobowej: zamiast sadzać pociechę przed telewizorem lub komputerem, zapuszczamy jej tekturowe loszyska i mamy święty spokój.

Bezsprzecznie największe w Polsce spotkanie miłośników fantastyki lepionej z różnego rodzaju gliny przyciągnęło również fanów gier planszowych. Jakoś tak się utarło, że gdzie jest element człowieczeństwa wykorzystujący wyobraźnię, tam od razu wyrastają planszówki, karcianki, kościanki i inne wytwory projektantów gier. Co ciekawe, nie wszystkie one są fantastyczne ;). A skoro „rzucili” gry, to i graczy kilku się znajdzie. Jednak na Pyrkonie każda skala jest ogromna, więc i graczy było kilka… -dziesiąt tysięcy!