Wszystkie wpisy

Artyści to dość specyficzne jednostki. Fałszerze również, tyle że z większym poczuciem humoru. Kiedy artysta tworzy wiekopomne dzieło, zatraca się w nim, podczas gdy fałszerz pilnie baczy na to, czy aby przypadkiem ktoś nie wyprzedził go z opchnięciem jakiejś podróbki na aukcji, w której licytacja osiąga pułap kilku milionów dolarów. Tak teraz myślę, że być może aukcje byłyby dobrym elementem tej gry… Ale może zamiast myśleć nad tym, co mogłoby lub nie mogłoby być, zajrzyjmy do tego co mamy – do skromnego warsztatu, w którym rozgorzała prawdziwa bitwa na farby.. Oto Dzieła Mistrzów! Zapraszam do lektury przede wszystkim młodszych graczy ...

Czy udało się wam wyobrazić puzzle? Jeśli nie, to …. wyglądają tak:

Gry negocjacyjne, z elementem głosowania, do tego przyprawione sporą dawką negatywnej interakcji, to mieszanka, która zawsze przyprawia mnie o szybsze bicie serca. W zapowiedziach Spiel’16 taka właśnie gra się pojawiła. A do tego jej autorem jest ceniony przeze mnie Peer Sylvester (za Wir sind das Volk)… Cóż, musiałem ją mieć!

Otwierasz oczy i razi Cię ostre, czerwone światło. W uszach dzwoni jeszcze przez chwilę, ale szybko koncentrujesz słuch na wypowiadanych męskim głosem, dochodzących gdzieś z oddali krótkich, pojedynczych słowach. Próbujesz przypomnieć sobie co oznaczają. „Three… Two… One… Start the battle!”. Słyszysz trzask otwierających się uchwytów wokół Twoich przegubów i kostek. Lądujesz na podłodze. Adrenalina pulsuje Ci w skroniach, mięśnie napinają, a oczy przyzwyczajają do lekkiego półmroku. Oglądasz się za siebie i spostrzegasz skrzynkę z bronią. Co wybrać? Granatnik, Cyberostrze, czy Retraktor? Wybierasz pierwszą opcję. Instynkt podpowiada Ci, że własnie rozpoczęło się polowanie. Kłopot polega na tym, że jednocześnie będziesz myśliwym ...

Karcianki mają wiele zalet. Są kompaktowe, a przez to bardzo przenośne. Zwykle ich zasady można szybko wyłożyć, a rozgrywka – będąca mieszanką losowości wynikłej z tasowania talii i stylu gry oponentów – jest emocjonująca. Mam na półce kilkadziesiąt różnych karcianek, a mimo to wciąż z radością odkrywam nowe licząc, że czymś ciekawym mnie zauroczą. W czasie Spiel’16 poznałem Eternity, która nie zawiodła.

W ostatnim czasie na łamach serwisu Games Fanatic pojawiły się recenzje dwóch gier citybulidingowych – Capital, autorstwa Filipa Miłuńskiego oraz Quadropolis stworzonego przez Francoisa Gadano. Już kilkukrotnie spotkałem się w sieci i wśród znajomych z opinią, że te dwa tytuły są do siebie podobne. Nie podzielam tej opinii do końca, postaram się jednak porównać oba tytuły, nie tylko pod względem mechaniki, ale też w innych aspektach, które uważam za istotne. Może pomoże to komuś rozwiać wątpliwości i dokonać właściwego wyboru przy zakupie prezentu dla siebie, osoby bliskiej lub znajomego.

Bruno Cathala – te dwa słowa na pudełku wystarczą, żeby jakaś planszówka wzbudziła moje zainteresowanie. To stanowczo mój ulubiony autor gier planszowych. Stworzył dwa tytuły, w które mogłabym grać bez końca i nigdy mi się nie znudzą – Five Tribes i Cyklady! Nobla mu za to! Bardzo lubię i cenię również jego gry rodzinne – Mały Książę jest jednym z moich ulubionych przerywników. A zatem, gdy na tegorocznym Essen zobaczyłam kolorowe, niewielkie pudełeczko z tytułem Kingdomino i nazwiskiem Cathali, wiedziałam, że muszę w to zagrać. Gra okazała się strzałem w dziesiątkę, ale od początku…

Dziś mamy dla was rozsypankę….

Nieco ponad rok temu Phil Walter-Harding zyskał moją niebywałą sympatię za sprawą rewelacyjnej gry Kakao. Kolejną grą jego autorstwa, która ukazała się na polskim rynku był nominowany do Spiel des Jahres Imhotep. Całkiem niedawno natomiast gdańskie wydawnictwo Rebel wypuściło na nasz rodzimy rynek trzeci tytuł tego projektanta – małą szybką grę karcianą o nazwie Sushi Go.