Wszystkie wpisy

Tematy gier planszowych bywają naprawdę różne, autorzy potrafią czerpać inspiracje praktycznie ze wszystkiego. Pojawiły się gry w oparciu o dzieła literackie, jak choćby serie gier na podstawie książek Terry’go Pratchetta, czy Kena Folletta. Nic więc dziwnego, że niektóre gry komputerowe doczekały się swoich planszówkowych odpowiedników. Tym razem na tapecie znalazła się gra karciana Bloodborne stworzona przez Erica Langa (autora m.in. Chaosu w Starym Świecie i Blood Rage), czerpiąca inspiracje z hitu o tym samym tytule, wydanego w 2015 roku na konsolę PS4.

Keyper to kolejna część z serii gier KEY, z której dotychczas najlepiej w rankingach radzi sobie bezapelacyjnie Keyflower, o której to grze (którą posiadam ze wszystkimi dodatkami) pisałam tutaj. Na Keyperze spoczęły wielkie nadzieje autorów i graczy, a mianowicie przebicie pozycji wielkiego poprzednika. Pomóc ma w tym rozmach gry, jej bogata złożoność strategiczna i kolejne twisty w mechanice.

Nowe gry Uwe Rosenberga staram się pozyskać w zasadzie bez większego namysłu. Mam do niego zaufanie. Mam również przy tym pełną świadomość, że kolejne pomysły autora są często wariacjami na temat tytułów poprzednich i tylko co jakiś czas dostajemy w nich jakąś większą zmianę koncepcji. Rozwinięciem jakiej wcześniejszej gry jest zatem Nusfjord?

Ładne pudełko zawsze przyciąga moją uwagę, choć znane jest mi powiedzenie „Nie oceniaj po okładce”. Kilka razy dałam się nabrać na piękną grafikę, a w zamian otrzymałam przeciętną, lub nawet nieciekawą fabułę czy mechanikę. Z Muse na szczęście było inaczej, bo śliczne obrazki grają tu główną rolę i tworzą klimat. Trochę jak w Dixicie, do którego zresztą gra Muse jest bardzo podobna!

Konkurs zasadowy był tyleż samo przewrotny co zaskakujący – przewrotny bo zadaliśmy przewrotne pytanie o to czy warto czy nie warto (a przecież wiadomo, że wcale nie warto kiedy właśnie warto ;)), a zaskakujący, bo odpowiedzi na ten przewrotny konkurs bardzo nas zaskoczyły.

Króliki prowadzące wojny o marchewkę w grze planszowej? Temat cokolwiek dziwny, ale trzeba przyznać, że uroczy. Do tego te cukierkowe grafiki długouchych przybierających groźne, wojenne miny i bijąca kolorami plansza. No jak nic, gra celuje w target rodzinny, ale czy wytrawni gracze znajdą w niej coś dla siebie?

Kojarzycie bajkę o żubrze Pompiku? Leci ona od listopada na TVP ABC i składa się z 13 odcinków opowiadających o perypetiach młodego żubra z Puszczy Białowieskiej.  Ja przyznam, że nie kojarzę, mój syn też nie. Być może dlatego, że jest to bajka w starym stylu, który znam z mojego dzieciństwa, Bez efektownych grafik, przemocy czy głupkowatych żartów, jak konkurs bekania. Tak więc bajki nie kojarzymy, znamy za to grę planszową, bo ostatnio jeden egzemplarz przysłał nam do recenzji Egmont.

Lubię rondlowe gry Maca Gerdtsa, szczególnie Imperiala i Navegadora. Doceniam Concordię, choć nie trafiła na listę moich ulubionych pozycji. Żadnej z nich jednak nie miałem dotąd na swojej półce, więc z niecierpliwością oczekiwałem pierwszego „mojego” Gerdtsa. Padło na Transatlantic i traktowałem go niemalże jak essenowego pewniaka.

Patchwork jest wiecznie żywy! Szycie kocyków polegające na dopasowywaniu do siebie kafelków, przywodzących na myśl Tetrisa, doprowadziło do wysypu tytułów, które mniej lub bardziej modyfikowały tę mechanikę, wprowadzając np. możliwość gry wieloosobowej. Warto wymienić chociażby Ogródek czy Park Niedźwiedzi. Indian Summer jest kolejną częścią trylogii puzzli Uwe Rosenberga. Tym razem wybieramy się na spacer po lesie, żeby podziwiać układy stworzone przez samą matkę naturę.