Wszystkie wpisy

To już dzisiaj! Już dzisiaj zaczyna się zjAva9, czyli Zimowa Jazda Avangardowa.

W tym tygodniu statki rządzą na Games Fanatic. Wczoraj Ink pisał o Transatlantyku, dzisiaj ja podzielę się wrażeniami z Keyflowera. Dzieło Sebastiana Bleasdale i Richarda Breese nie jest już co prawda tak nowe jak tytuł autorstwa Maca Gerdtsa, ale wciąż zawiera kilka świeżych rozwiązań, które trudno znaleźć w innych planszówkach. Poza tym niedawno zostało wydane w języku polskim, dzięki czemu, obecnie jego dostępność i przystępność znacznie się podniosły.

Transatlantic to była moja najbardziej oczekiwana pozycja zeszłorocznych targów Spiel. Wszystko to przez Maca Gerdtsa, którego kolejne gry poznawałem, doceniałem, ale z różnych powodów żadna nigdy nie trafiła na moją półkę. Postanowiłem więc, że Transatlantic będzie moją pierwszą. I jak to mam w zwyczaju – po podjęciu postanowienia nie dowiadywałem się o grze już niczego więcej, póki nie znalazła się w moich rękach.

Pierwszy konkurs z Artefaktami Obcych w tle udowodnił, że w czytelnikach Games Fanatic istnieje mocny pęd do analizy, definiowania, a nawet dyskusji nad poprawnością terminologiczną. Dotarło do nas 45 odpowiedzi wśród których dominowała proza, choć znalazło się też miejsce dla poetyckich uniesień. Świetnie bawiłam się przy czytaniu wszystkich odpowiedzi – niestety zwycięzca może być tylko jeden.  

Początek roku nie sprzyja growym nasiadówkom. Ale zawsze można chwilkę poczytać, czym dziewczyny się zachwyciły, a co okazało się nakręcanym złotym bączkiem lub co najmniej tytułem „nie w moim stylu” ;)

Meeple – małe drewniane ludziki znane większości planszówkowiczów. Gdy przesuwamy je po planszy, aby zdobyć zasoby, zająć drogę/miasto/pole, wybrać akcję, nie poświęcamy im zbyt wiele uwagi. Mało kto jednak wie, że kiedyś meeple były pojazdami bojowymi w królestwie Liliputów – a przynajmniej tak twierdzi Max Valembois autor gry Meeple War.

Ahoj, szczury lądowe! Dziś zakosztujemy pirackiego życia, będziemy łupić kupieckie konwoje, sprzedawać zdobyte towary, a wszystko to po to, by nasze skrzynie były pełne brzęczących monet. Strzeżcie się jednak równie pięknych, co zdradzieckich syren i ogromnego krakena – postrachu wszystkich mórz.

Od dłuższego już czasu (mniej więcej od zaprojektowania Ora et labora) Uwe Rosenberg jest moim absolutnym pewniakiem, którego gry trafiają na listę życzeń niemalże bez weryfikacji (poza Hengistem, co jedynie dowodzi, że recenzenci są potrzebni). Tak też było z najnowszy jego tworem, czyli grą o niełatwej nazwie Nusfjord. Stawiając kolejne pudełko na „rosenbergowej” półce zadałem sobie pytanie, czy nie nadszedł już moment, by przemyśleć takie podejście. Szczególnie, że gra zdecydowanie dała mi do myślenia. A co z tego myślenia wynikło – czytajcie poniżej.

Tym razem Pingwin z RAJem sięgnęli po znane już od dłuższego czasu tytuły, które jednak zdecydowanie się nie zestrzały. Zapraszamy do czytania.

Czy gra, która na karku ma już 14 lat może stać się hitem i zdobywać nagrody? Czy nie jest już zbyt leciwa, nie ograła się, nie ma przestarzałej mechaniki? Okazało się, że tak, może zostać nagradzanym hitem, jeżeli nikt nie patrzy w jej metryki tylko na radość jaką ona daje z zabawy. W ten właśnie sposób wydane w tym roku na rynek polski Ubongo zdobyło tytuł najlepszej gry Festiwalu Gramy.