Wszystkie wpisy

Jako dziecko uwielbiałem grać w Państwa, miasta. Na początku styczności z nowoczesnymi planszówkami sporo grywałem w Słowostwory od Filipa Miłuńskiego. Potem jednak moja styczność z tego typu grami się urwała. Do niedawna, a konkretnie do chwili kiedy Egmont mi przysłał egzemplarz recenzencki gry Łap za słówka autorstwa Hardwiga Jakubika.

W ten nieco chłodnawy lipcowy przedwieczór ;p raczymy Was kilkoma fajnymi tytułami, kilkoma fajnymi zdjęciami, ale przede wszystkim (lub dodatkowo, jak kto woli) jedną nowinką – konkursem! Bo tego jeszcze w Cotygodniku nie było :)        

Pogromcy Potworów to pierwsza i na razie jedyna gra autorstwa Theo K. Mavraganisa, z ilustracjami niezastąpionego Tomasza Larka. To zręcznościówka z przepięknymi grafikami, od 2 do osób. Zdawać by się mogło, że w temacie gier zręczościowych lub tych na spostrzegawczość wymyślono już wszystko, aż w końcu znajduje się tytuł, który w końcu nie jest podobny do wszystkich tych gier, które już stworzono. Jak jest z Pogromcami Potworów? Sprawdźcie sami.

To już kolejny z cyklu konkursów z Potworami na Manhattanie organizowanych wspólnie z wydawnictwem Fox Games. Tym razem wygrać możecie Manhattan, a żeby zdobyć grę musicie umieścić w formularzu 4-wersowy wiersz o… Manhattanie ;)

Wsiąść do Pociągu, jedna z najpopularniejszych gier rodzinnych, od czasu wydania w 2004 r. doczekała się już bodaj 8 wersji, 6 kolekcji dodatkowych map i sporej ilości mniejszych lub większych fanowskich dodatków. W jedną z nich – WdP: Europa sam zagrywam się od wielu i, mimo niezliczonej liczby partii, wciąż należy ona do moich ulubionych planszówek. Niestety, większość inkarnacji i dodatkowych map, w które grałem potem (poza rewelacyjną Wielką Brytanią) nie zyskało mojej sympatii na tyle, żeby zagościć na dłużej w domowej kolekcji. Ciągle jednak każde nowe Pociągi powodują szybsze bicie mojego serca i rodzą nadzieję, że tym razem rozgrywka ...

Manhattan to wiekowa gra, której początki sięgają 1994 roku (to już 24 lata!) i w tymże też roku zdobyła prestiżową nagrodę Spiel des Jahres. Andreas Seyfarth nie jest zbyt płodnym projektantem, ale spod jego rąk wyszły też takie pozycje jak Cesarski Kurier, Puerto Rico i San Juan. Co ciekawe, Puerto Rico niemieckiej nagrody nigdy nie zdobyło (jedynie nominację) a Manhattan tak :) ale to już inna para kaloszy.

Ostrzegano mnie przed tą grą. Zaufani, wytrawni gracze twierdzili, że to kuriozalny produkt, którego lepiej unikać, a przynajmniej podchodzić z daleko posuniętą ostrożnością. Że dość niepokojąca na pierwszy rzut oka deklaracja czasu rozgrywki znajdująca się na pudełku (30-240 minut, wbrew temu, co twierdzi BGG) jest raczej niedopowiedzeniem. Ogólnie mówili – to nie jest dobra gra, odpuść ją sobie.

Polcon 2018 przywitał nas ogromną ulewą i słabą prelekcją fandomową odnośnie kontaktu z mediami branżowymi. Początki bywają trudne, a potem jest już tylko lepiej! Na pocieszenie były planszówki, turnieje, pokazy gier. Czy jednak pocieszono nas na tyle dostatecznie, żebyśmy wyjechali zadowoleni?

Sztama to szybka gra karciana oparta o mechanikę zbierania setów i cenie kart uzależnionej od miejsca położenia na torze zakupu. NIc odkrywczego. Czy zatem będziemy się przy niej dobrze bawić?

Cotygodnik to taka forma, w której każdy może podzielić się swoimi planszowymi wrażeniami w dowolnie wybrany sposób. Dzisiaj możecie zapoznać się zarówno z szybkimi rzutami okiem na urlopowe menu, jak i z tekstami, które gdzieniegdzie mogłyby zostać potraktowane jako pełnoprawne recenzje. Zapraszamy do lektury!