Wszystkie wpisy

Ostatnia ofensywa wydawnicza Fox Games wyraźnie pokazała, że wydawnictwo to przerzuciło środek ciężkości swoich prac z gier dla dzieci na gry stricte rodzinne. Wydane w tym roku Łowcy kryształów, Kroniki zbrodni czy Manhattan to gry kierowane raczej do nieco starszego odbiorcy. Z kolei zapowiedziane na rok 2019 r. Kingdomino i Queendomino oraz mająca niedawno swoją premierę Sagrada to gry łączące przy stole różne pokolenie oraz świetne gateway’e przyjemnie chociaż bezlitośnie wciągające w świat planszówek. Dzisiaj przyjrzę się bliżej właśnie Sagradzie, która pojawiła się w sklepach zaledwie w zeszłym tygodniu.

Vladimír Suchý to projektant o dość szczególnej pozycji. Człowiek, który pewnie bez problemu byłby najbardziej znanym projektantem wywodzącym się z dowolnego porównywalnego wielkością do Czech kraju, ale ma tego pecha, że jest krajaninem supergwiazdy Vladimíra Chvátila. I tak póki co Suchý rzadko wymieniany jest w szeregu „tych największych” twórców, choć gdy spojrzy się na jego dorobek, nie sposób nie pokiwać głową z uznaniem. Trzeba jednak przyznać, że w zeszłym roku projektant znacząco podniósł sobie poprzeczkę pokazując światu Pulsar 2849, czyli dość niespodziewanie jedną z najlepszych gier targów Spiel 2017. Nic więc dziwnego, że w tym roku na Underwater Cities czekało ...

Tales of Glory to gra kafelkowa wydana przez wydawnictwo Ankama zajmujące się nie tylko grami planszowymi, ale również komputerowymi oraz komiksami. Wcielamy się w niej w bohatera rodem z gry RPG i rozpoczynamy naszą przygodę. Przez 10 lat (rund) będziemy starali się zdobyć jak największy rozgłos. Ale droga do sławy jest długa, ciężka i wyboista. Będziemy więc podróżować przez różne krainy, spotykać niesamowite postacie, pokonywać krwiożercze potwory i oczywiście zdobywać skarby.

Jednym słowem to kolejna słowna gra imprezowa, jakich wiele. Jest jednak coś, co ją wyróżnia – to gra kooperacyjna. Nie przepadam za tym typem gier, ale dałam się skusić, bo imprezówki kocham. Mogę w nie zagrać w każdym towarzystwie i na odwrót – każdy z moich znajomych niezależnie od tego czy jest w tym nowy, czy jest starym wyjadaczem, imprezówce nie odmówi.

Kilka dni temu obchodziliśmy 100-lecie jednego z najważniejszych wydarzeń w historii naszego kraju – dnia odzyskania niepodległości Polski. W walce o niepodległość wiele Polek i Polaków poświeciło wszystko co miało najlepsze – marzenia, majątek, zdrowie, a nawet i życie. To właśnie o nich – milionach bezimiennych bohaterów – opowiada ten tytuł –  zapewnia Paweł Haładyn, autor gry Czas patriotów, która właśnie walczy o ufundowanie na platformie wspieram.to

Czasy panowania rzymskiego. W małej galijskiej wiosce życie płynie spokojnie: u kowala ogień bucha w piecu, piekareczka właśnie wyjęła nową partię pięknie pachnących bułeczek, a druidzi jak to druidzie przygotowują magiczne eliksiry. Powiało Asteriksem? Tym razem to jednak Lutecja – licytacyjna gra z mechaniką set collection wydana przez Lacertę.

Zawsze wydawało mi się, że wojna jest czarno-biała. Ale ona jest w kolorze. To nieprawda, że tu ptaki nie śpiewają nie rosną drzewa. Ludzi zabijają pośród żywych barw, zielonych drzew, pod jasnym błękitnym niebem. A wokół bujnie rozkwita życie. Ptaki szczebiocą, gałązki drzew zielenieją od liści. Martwi ludzie leżą w trawie i wcale nie są straszni. Są częścią tego kolorowego świata. Obok nich można się śmiać i rozmawiać, ludzkość nie zamiera i nie wariuje na widok trupów. Strasznie jest tylko wtedy, kiedy strzelają do ciebie. To bardzo dziwne, że wojna jest kolorowa. Arkadij Babczenko, Dziesięć kawałków o wojnie, Warszawa 2009, ...

To nie do końca będzie recenzja. Owszem, napiszę kilka słów o grze. Nawet więcej niż kilka, bo poświęcę jej pierwszą z dwóch części obszernego tekstu. Ciekawsze, bardziej intrygujące niż mechanika, wydaje mi się jednak przesłanie This War of Mine, a przede wszystkim sposób, w jaki gra opowiada o najgorszym wytworze cywilizacji ludzi: wojnie.

Do tej pory zagrałem w Kroniki zbrodni 5 razy. Przeszedłem w całości 3 z 6 scenariuszy (dwa z podstawki i jeden z dodatku z okularami). Mógłbym pokusić się więc już o ocenę gry. Napiszę jednak tylko rzut okiem powstrzymując się od wystawienia końcowej noty. Powód jest bardzo prosty – zupełnie nie wiem jak tę grę miałbym ocenić.

XIX/XX wiek. Szpiedzy Oniwaban kontra agentki cesarza Meiji. Której z nas uda się przechwycić tajne informacje strony przeciwnej?