Wszystkie wpisy

Czy pisałam już, że te kieszonkowe gry cieszą się w moim domu (i wśród moich studentów) powodzeniem? Jak można nie kochać gry, do której siadamy bez wcześniejszego przygotowania w postaci lektury instrukcji, nie musimy mieć aplikacji w telefonie, dostępu do internetu, a jedyne co nam potrzeba to szare komórki?

Znamy już nominacje do tej najbardziej prestiżowej nagrody planszowej w naszym kraju.

To niewielka karcianka o kotkach, które pod nieobecność swojego pana, Rigora Mortisa, postanowiły zrabować jego skarby. Wyprawiamy się więc do lochu, rzucamy kostkami i zdobywamy PZ-ty albo uśmiercamy rywali. To bardzo krwiożercza gra, przygotujcie się na morze zjadliwej negatywnej interakcji.

Gra Szarlatani z Pasikurowic, a właściwie jej niemiecka wersja pod nazwą, której nie da się wymówić na trzeźwo (Die Quacksalber von Quedlinburg), narobiła niezłego zamieszania na koniec zeszłego roku. Głównie z powodu otrzymania prestiżowej nagrody Kennerspiel des Jahres 2018, a więc tytułu dla najlepszej gry zaawansowanej. Muszę przyznać, że dla mnie było to największe zaskoczenie od czasu, kiedy zaczęłam śledzić plebiscyt Spiel des Jahres. I choć mam za sobą już kilkanaście partii, wciąż nie mogę zebrać swojej zszokowanej szczęki z podłogi…

Wysokie napięcie to jedna z tych nowoczesnych gier planszowych, które zbudowały ich pozycję wśród zwyczajnych ludzi. Nie geeków, ale osób, które lubią miło spędzić czas przy stoliku z planszą, kartami czy kośćmi. Evergreen (nomen omen!), od wielu lat cieszący się stałą popularnością wśród wiernych fanów oraz pozwalający wprowadzić do świata planszówek nowe osoby. Po 15 latach od premiery mamy okazję zapoznać się z wersją ulepszoną, nazwaną klimatycznie Doładowaną. Ze względu na specyfikę – dla części graczy to nowa gra, a dla weteranów główne pytania wiążą się z różnicami – i jego długość, tekst niniejszy podzieliłem na cztery części. Wczoraj były ...

Wysokie napięcie to jedna z tych nowoczesnych gier planszowych, które zbudowały ich pozycję wśród zwyczajnych ludzi. Nie geeków, ale osób, które lubią miło spędzić czas przy stoliku z planszą, kartami czy kośćmi. Evergreen (nomen omen!), od wielu lat cieszący się stałą popularnością wśród wiernych fanów oraz pozwalający wprowadzić do świata planszówek nowe osoby. Po 15 latach od premiery mamy okazję zapoznać się z wersją ulepszoną, nazwaną klimatycznie Doładowaną. Ze względu na specyfikę – dla części graczy to nowa gra, a dla weteranów główne pytania wiążą się z różnicami – i jego długość, tekst niniejszy podzieliłem na cztery części. Dwie pierwsze ...

Gdy siadałem do pisania recenzji Monolith Arena dopadły mnie rozterki. Jak w ogóle podejść do tego tekstu? Traktować grę jako zupełnie nowy tytuł? Jako remake Neuroshimy Hex? Pisać dla tych graczy, którzy Hexa nie znają? Czy w ogóle tacy odbiorcy się znajdą? Dodatkowym osobistym smaczkiem jest fakt, że Neuroshima Hex jest w gronie tych tytułów, które wprowadziły mnie w nowoczesne planszówki i są dla mnie fundamentem, na którym opierało się poznawanie kolejnych pozycji. Jest dla mnie trochę jak szachy – a jak tu pisać recenzję szachów?

W ciągu ostatniego półrocza mam duże szczęście do recenzowania dodatków moich ulubionych gier.  Zaczęło się od rewelacyjnej Concordii: Salsy, później była rewolucyjna Wyspa Skye: Wędrowiec, który z gry lekkiej zrobił grę prawdziwie zaawansowaną. Niedawno przyszło mi zrecenzować Kakao: Diamenty, dodatek o tyle ciekawy, że wprowadzający opcję łączenia wszystkich modułów w wielką grę. W końcu wpadło mi w ręce 7 Cudów Świata: Armada, czyli rozszerzenie do absolutnego hitu mojej kolekcji planszówkowej. Czy gra, która i tak otrzymałaby ode mnie 10/10, potrzebuje, żeby coś jeszcze w niej zmieniać? I czy będą to zmiany na lepsze?

Kiedy usłyszałam, że mam 24.02 wskoczyć do pociągu w Warszawie i na trasie po prostu pograć sobie w planszówki, to mimo zamiłowania do gier bez prądu, miałam dość mieszane uczucia. Często podróżuje po Polsce, więc niemal natychmiast moją głowę zalało morze wspomnień. I to niestety dość przykrych. Nie chodzi już o sam komfort podróżowania, gdyż poprawił się on znacznie od mrocznych lat 90, ale o samą konieczność przesiedzenia w przedziale kilku godzin. Najpierw człowiek musi odnaleźć wygodną pozycję, potem wyciągnąć wszystko, co niezbędne, trochę się pokręcić i wmówić sobie, że spędzi ten czas ambitnie, pożytecznie i pracowicie. Opcjonalnie chociaż książkę ...

Wczoraj zagościło w moim domu życie… Seikatsu, czyli życie. Gra od 1 do 4 graczy (choć w podstawowej wersji dla 2-3), którzy wspólnie uprawiają ogród pomiędzy swoimi pagodami rywalizując o to, kto będzie miał najbardziej zapierający dech w piersiach widok na finalne dzieło.