Wszystkie wpisy

Jakiś czas temu poszła wieść w mediach, że dr Wojciech Glac z Wydziału Biologii Uniwersytetu Gdańskiego stworzył grę planszową „Infekcja”, której celem jest zwalczenie koronawirusa. Jako, że planszówka ta jest grą P&P postanowiłam ją przetestować :)

Dziś chciałam się podzielić kilkoma refleksjami, zdjęciami i nadziejami z branży nieco mniej związanej z planszówkami.

Proste gry są fajne. Ale jednocześnie proste gry są trudne. W sensie: paradoksalnie trudno jest zaprojektować prostą grę w taki sposób, żeby była fajna. Dla mnie złotym wyznacznikiem tego jak powinna wyglądać i działać prosta/fajna gra jest Sushi Go! Zabierz kartę, podaj w lewo, policz punkty jak karty się skończą. Jak policzyć? Przeczytaj na karcie, bo tam ktoś mądry umieścił wszystkie potrzebne informacje. Właśnie wytłumaczyłem wam praktycznie 90% zasad i możemy grać. A kolejne partie będą się od siebie różnić wystarczająco, bo rozkład różnych kart w kilku rozdaniach za każdym razem będzie nieco inny i w różny sposób będzie kształtował ...

Zaczyna się całkiem normalnie. Otwieramy pudełko, a w nim talia i żadnej instrukcji. Karta za kartą jesteśmy wprowadzani w meandry rozgrywki, która nie różni się wiele od poprzednich talii, więc ci co już wcześniej grali w lisi Escape Room, zwany za zachodnią granicą Deckscapem, mogą sobie te kilka piewszych kart praktycznie darować.

Die Macher to jedna z tych gier, o których się słyszało. W klubach planszówkowych krążyły legendy o jakiejś starej i absolutnie hermetycznej grze przedstawiającej niemiecki proces wyborczy. A żeby było zabawniej, gra miała być naprawdę dobra, mózgożerna i trwać lekką ręką trzy godziny plus. Idealny przykład produktu do wydania na rynku polskim nigdy i przez nikogo. A wtedy przez drzwi wchodzi personifikacja planu wydawniczego wydawnictwa Portal i krzyczy, żeby ktoś potrzymał jej piwo. Będę opowiadał wnukom, że tak to właśnie wyglądało. 

Wiecie, że Viticulture Essential Edition jest jedną z zaledwie sześciu gier rankingu TOP’50 BGG, która nie doczekała się jeszcze polskiego wydania? Wyżej są tylko Spirit Island i 7th Continent. Taki stan rzeczy potrwa jednak jedynie do środy, bo właśnie 20 maja premierę będzie miało polskie wydanie gry od wydawnictwa Phanlanx.

Po Ubongo (klasycznym) i Ubongo 3D przyszła pora na Ubongo Extreme. Czy naprawdę są takie dzikie i trudne? Na pewno są niekonsekwentne... - ale o tym przeczytacie już w środku recenzji.

Na początek chciałabym zadać Wam dwa pytania: 1. Czy gralibyście w dobrą grę, nawet jeśli byłaby brzydka jak noc? 2. Czy gralibyście w kiepską grę, tylko dlatego że byłaby przepięknie wydana? Na tak postawione pytania odpowiedzi wydają się oczywiste: 1. Tak! 2. Jasne, że nie! W grach niestety, tak jak w życiu, nic nie jest oczywiste ani czarno-białe i zaraz postaram się Was przekonać, że na te pytania nie ma prostych odpowiedzi.

Grę Zimna Wojna poznałem w miarę niedawno, bo dopiero przy okazji recenzowania wersji od wydawnictwa Phalanx. Tytuł mnie jednak z miejsca zachwycił, a teraz z perspektywy całego 2019 r. mogę śmiało powiedzieć, że była to najlepsza zaawansowana gra, jaką poznałem w ubiegłym roku. Niemal równo po roku od premiery podstawowej wersji, wydawca uraczył nas natomiast polską wersją dodatku o podtytule Zimna Wojna: Godzina Zero.

Po pierwszym Azulu przyszły Witraże Sintry, a po Witrażach nadszedł czas na Letni Pawilon. Myliłby się jednak ktoś, kto by zakładał, że to odcinanie kuponów i wystarczy mieć jednego Azula by mieć wszystkie. Każdy jest inny i każdy ma w sobie coś niesamowitego.