Wszystkie wpisy

Dawno, dawno temu… któż z nas nie słyszał tych słów zapowiadających podróż do niesamowitego świata baśni? Granna zafundowała graczom już niejednokrotnie możliwość powrotu do uniwersum legend. Tym razem zapraszam Was do lochów Zamku Ostrogskich, w których żyło ptasie stworzenie. Na szczęście nie trzeba było go całować, żeby odmieniło swą postać. Potrzebny będzie dobry refleks i najlepiej kilka egzemplarzy niedużych dzieci. Bo to gra właśnie dla młodych tropicieli legend. Choć dorosłym też sprawia sporą frajdę.

Ten rok był dosyć skromy w moje planszówkowe osiągnięcia zarówno pod względem liczby pisanych recenzji, jak poznawanych nowości. Kilka gier zapadło mi jednak w głębiej pamięć. Na pewno wśród nich wysoką pozycję zajmuje Viticulture: Essential Edition, wydane w tym roku przez Phalanx. Nic więc nadzwyczajnego w tym, że na, tak chwalony dodatek, jakim jest Tuscany, czekałem z niecierpliwością.

Kroniki zbrodni zdążyły już zadomowić się na naszych półkach. Kolejne odsłony serii szturmem wdzierają się na nasze stoły. Jednakże warto przypomnieć pewien dodatek, który niedawno otrzymał nagrodę w stosownej kategorii w konkursie Planszowa Gra Roku. Mowa oczywiście o Kronikach Zbrodni: Noir, gdzie przenosimy się w świat zapijaczonych detektywów oraz przebiegłych femme fatale. Dlaczego warto przenieść się w spowite w czerń i biel lata 40? Cóż zbrodnia zdecydowanie dodaje pikanterii rozwiązywanym zagadkom…

Pamiętacie „pchełki”? Zagrywaliście się w dzieciństwie w kapsle? Jeśli tak, to Palec Boży zdecydowanie rozbudzi w Was wspomnienia czasu dawno minionego. Jeśli jednak tak jak mnie, ominęły Was takie zabawy… Pstrykanka Wydawnictwa FoxGames i tak z pewnością skradnie Wasze serca. Tej gry nie da się nie lubić! Dlaczego? Powodów jest mnóstwo!

Jakiś czas temu na łamach naszego portalu pojawiła się recenzja gry Detektyw: Sezon 1, w której Ciuniek podzielił się swoimi wrażeniami z perspektywy osoby, która miała okazję zagrać w inne części serii. Co za tym idzie, mógł porównać obie gry, a także wyrobił sobie konkretne oczekiwania co do rozgrywki i zmian w mechanice. Dzisiejsza recenzja będzie jednak z punktu widzenia gracza, który owszem słyszał, że Detektyw jest grą bardzo dobrą, wciągającą i… właściwie to tyle. Dlatego też moje jedyne oczekiwania co do tego tytułu to: interesujące śledztwa, porządne rozruszanie szarych komórek i mile spędzony czas. Czy oczekiwania się spełniły?

Mówi się, że można jeść oczami. Niektórzy (np. ja) kupują gry oczami. Nic więc dziwnego, że w końcu ktoś wpadł na pomysł, aby upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Tak powstała przesłodka gra Kingdom’s Candy Monsters, chociaż autorzy postawili na słodycze, bo wiadomo, że ciężej im się oprzeć. 

Carcassonne to seria gier, której graczom nie trzeba przedstawiać. Wiele dodatków, minidodatków i samodzielnych podstawek podbiło serca planszówkowych maniaków na całym świecie. I chociaż bardzo lubię tę kafelkową grę, grałam w zaledwie kilka jej wersji. Ostatnio miałam okazję dowiedzieć się jak wyglądały tereny południowej Francji w czasach prehistorycznych. 

Alexadre Garcia nie jest zbyt znanym projektantem. Jak tak przejrzeć jego dorobek na BGG to - choć jest tego na dzień dzisiejszy aż sztuk ...9 - to sporo z nich zatrzymało się na etapie prototypu. Ku mojemu zdziwieniu (ocen na BGG raptem 18) w naszym kraju zostało wydane "Polowanie na skrzaty" przez wyd. Hobbity.eu (i nawet gdzieniegdzie można je jeszcze kupić - ale spokojnie, to gra dla dzieci w wieku lat 4+). Drugą grą, którą możecie jakoś kojarzyć, choć już nie z rodzimego podwórka to Dilluvia Project...

W Paris grać nie planowałam - udało mi się to zrobić przez przypadek, choć dla tego przypadku musiałam przejechać na drugi koniec miasta (a Warszawa małą mieściną nie jest ;)). Opłaciło się. Po pierwsze jest ślicznie wydana. To widać na pierwszy rzut oka. Po drugie - mechanicznie nic jej nie brakuje. Po trzecie - nie tylko nic nie brakuje, ale daje też całkiem sporo frajdy.

Z Dylematem Wagonika miałam niezły… dylemat. Brzmi to banalnie i sztampowo, ale już nic nie da się na to poradzić. Ogólnie nie przepadam za grami tego typu. Nie kręcą mnie Eksplodujące Kotki, a Odjechane Jednorożce wcale nie wydają mi się odjechane. Ani nie przemawia do mnie reprezentowany przez te tytuły humor, ani nie jest to ten rodzaj rozgrywki, który wywołałby rumieńce na moich polikach. Dlaczego więc wzięłam ten tytuł na warsztat?