Wszystkie wpisy

Oto nasza redakcyjna topka zeszłorocznych gier imprezowych. Nie, żebyśmy byli zdania, że to jedyne warte zauważenia pozycje, ale te akurat nam się wyjątkowo spodobały. A jakie są wasze ulubione gry pod piwko (oczywiście to bezalkoholowe ;))?

Gdy pierwszy raz zagrałam w Splendor tuż po jego premierze, pomyślałam, że jest to gra, którą mogłabym co jakiś czas wyciągnąć na stół. Jedna z towarzyszących mi wtedy osób tak zachwyciła się tym tytułem, że od razu nabyła własne pudełko, więc miałam okazję rozegrać kolejne partie. Niestety z każdą kolejną moja opinia była coraz gorsza. Rozgrywki były dla mnie nudne i zbyt proste, a temat nieciekawy. Kompletnie nie rozumiem, dlaczego Splendor trafił do grupy gier polecanych wszystkim, wszędzie i na każdą okazję. Doczekał się nawet dodatku, ale szczerze przyznam, że nie miałam ochoty sprawdzać, czy polepszył on podstawkę. 

Topek ciąg dalszy, czyli kolejny odcinek naszego mini-cyklu. Dziś redakcyjne TOP3 gier dziecięcych wydanych u nas w zeszłym roku: Dziennik Zagadkowa Podróż, Draftozaur oraz Zombie Kidz Ewolucja. A jakie są wasze typy?

Na wiadomość, że autor Domku tworzy nową grę, zareagowałam bardzo entuzjastycznie. Ten familijny tytuł zrobił międzynarodową karierę i nadal jest przeze mnie często polecany znajomym, którzy szukają ciekawej, ale niezbyt trudnej gry dla całej rodziny. Dlatego Łąka od razu trafiła na moją listę nadchodzących premier i z przyjemnością odbierałam paczkę z niespodzianką w środku. 

Początek roku (przecież wciąż jeszcze głęboko tkwimy w I kwartale) to wdzięczny okres skłaniający do różnych podsumowań. Korzystając zatem z okazji trwającego Planszowego Gram Prix postanowiliśmy uczynić mini-cykl podsumowujący miniony rok. Zaczynamy od jednej z najważniejszych kategorii – gier familijnych. Oto nasze redakcyjne TOP 6 gier rodzinnych roku 2020 (a już niebawem kolejne „topki”).

Jest takie miejsce, w które uciekam, gdy przytłacza mnie szaro-burość otaczającego świata. Literatura fantastyczna – moje “szczęśliwe miejsce”. Nie ma znaczenia, że mam już swoje lata i dawno porzuciłam złudzenia, że mogłabym rzucić to wszystko, by jak moi ulubieni bohaterowie wyruszyć na epicką przygodę… Nadal uwielbiam zagłębiać się w światy pełne smoków, magii, krasnali, elfów i tym podobnych stałych elementów powieści z mojego ulubionego gatunku literackiego. No tak, ale książka, choćby najlepsza to zawsze odczytywanie czyjejś historii… A gdyby tak stać się bohaterem epickiej opowieści i samemu decydować o tym jak potoczą się moje losy? Taką właśnie możliwość zapowiada w ...

Źródła losowości Przyczyny losowości mogą być różne. Najbardziej oczywisty to istnienie losowych mechanizmów, które zmieniają pewne parametry gry w sposób nieprzewidywalny dla graczy. W grach planszowych są to najczęściej kostki i karty. Wiele gier, nie mających jawnie losowych elementów, może mieć losowość w fazie setupu, np. określenie, kto będzie zaczynał czy w jakiej kolejności gracze będą wykonywali ruchy. W turniejach dużą rolę może odgrywać losowanie przeciwników. A w pokerze rozgrywka bywa całkiem inna, gdy do stołu, przy którym siedzą sami eksperci, dołączy jeden początkujący gracz.

Gier o piratach na rynku jest całkiem sporo, jednak tytuły o kosmicznych piratach zdarzają się chyba dość rzadko (na tyle rzadko do tej pory nie miałem okazji zagrać w ani jeden tytuł osadzony w takim settingu). I tu naprzeciw oczekiwaniom graczy lubiącym uniwersa pirackie i SF wyszli panowie Michael Loyko i Denis Plastinin, autorzy deck-buildingowej gry Tortuga 2199, którego polskie wydanie zaproponował nam Phalanx.

Niedawno na forum został założony kolejny wątek o losowości w grach. Postanowiłem przedstawić to zagadnienie, a właściwie problem nieco ogólniejszy, w sposób naukowy. Naukowy, ponieważ będą to fragmenty tekstu, opracowanego przez doktora matematyki, a jednocześnie znanego projektanta gier, Richarda Garfielda. Konkretnie jest to rozdział, zatytułowany „Indeterminacy”, z książki Characteristics of Games (współautorzy: George Skaff Elias i K. Robert Gutschera), będącej zapisem wykładów pod tym samym tytułem, prowadzonych przez autorów na Uniwersytecie stanu Washington w latach 2006-09. Ponieważ rozdział ma 30 stron, przedstawię go w kilku odcinkach.

Opisać grę po czterech dniach od premiery wydaje się niezłym czasem jak na recenzenta. Tymczasem kiedy zasiadałem w sobotę do swojej partii w internecie o Mezo już grzmiało i huczało. Opinie – wiadomo – różne, ale wyłaniała się z z nich pewna prawidłowość: słaba instrukcja, nie najlepsze wykonanie, ale grywalność świetna. Postanowiłem się jednak nie kierować opiniami innych tylko sam sprawdzić i podzielić się z Wami moją własną. Pamiętajcie jednak, że zagrałem póki co tylko raz więc to będą jedynie pierwsza wrażenia, a nie szczegółowa analiza.