Wszystkie wpisy

Premiera Trek 12 (w Polsce wyd. REBEL.pl) zbliża się wielkimi krokami, zacieramy ręce, media bowiem głoszą wszem i wobec, że będzie to już we wrześniu. Ale wiecie, że możecie pograć sobie w Treka 12 już teraz, prawda?

Zacznę od tego, że kocham całą serię Kingdomino, począwszy od laureata Spiel des Jahres (2017), przez Gigantów (dodatek) i Duel (roll&write dla 2 osób) a skończywszy na Queendomino, czyli tym najbardziej zaawansowanym członku rodziny. Dziś do tej grupy wpada Dragomino, które zmienia zasady pierwowzoru upraszczając je nie tylko pod względem strategicznym, ale też liczenia punktów, które to punktowanie dla nas jest proste, ale dla maluchów już niekoniecznie.

Od 30 listopada 2019 r. kiedy to miały miejsce Planszówki na Narodowym, nie byłem na żadnej planszówkowej imprezie. Na Pyrkonowe Targi Letnie czekałem więc z jednej strony z wielkimi nadziejami, z drugiej jednak też z niemałą obawą. PTL miały być bowiem jedynie namiastką corocznego Festiwalu Fantastyki. Cóż, z pewnością rozmach tego wydarzenia był dużo mniejszy, ale ci co byli (w tym ja) na pewno nie mieli czego żałować. Dlaczego? Zobaczcie sami.

Do baru wchodzą Sindbad, król Artur, Meduza i Alicja z Krainy Czarów i mówią: „Chcecie się bić?”. 30 minut później wychodzi tylko jedno z nich. Tak w telegraficznym skrócie mogłaby wyglądać fabuła Unmatched: Bitwa Legend – o ile przyjmiemy, że ów bar to tak naprawdę bitewna arena tylko czekająca na baśniowe i legendarne postaci, a także uznamy, że fabuła jest potrzebna, by w pełni cieszyć się barową potyczką.

Bruno Cathala to mój ulubiony projektant gier. Nie miałam okazji zapoznać się ze wszystkimi tytułami, które stworzył, ale przyglądam się każdemu pudełku, które ma wydrukowane jego nazwisko na okładce. Moje serce zdobył średniej ciężkości planszówkami (Cyklady, Pięć klanów), więc byłam ciekawa, co udało mu się zmieścić w niewielkiej Konspiracji: Uniwersum Abyss. 

Jakiś czas temu na łamach Games Fanatic opisywana była gra L.A.M.A. Reinera Knizii. Dziś znów chciałabym wrócić do tego tytułu, ale nie po to, by omawiać jego wady i zalety. Znakomicie zrobiła to w swojej recenzji Kashya. Nie widzę powodu, żeby powtarzać jej argumenty, z którymi nomen omen się zgadzam. Skoro jednak trzy maleńkie gry karciane zapakowane w jedno pudełko zawitały do mojego domu, postanowiłam przyjrzeć się niewielkim grom, (zwłaszcza karcianym) od Wydawnictwa Egmont, których w ostatnim czasie pojawiło się sporo. Będzie to więc subiektywny przegląd fillerów z tej kategorii, a także garść przemyśleń nad sensem wydawania nowych tytułów tego ...

Diuna, pustynna planeta. Myślisz, że wiesz o niej wszystko... deckbuilding i workerplacement dość mocno ze sobą powiązane. Efekty z kart i planszy całkiem przyzwoicie osadzone w uniwersum. Dobra strategia z dobrze wyczuwalną nutą losowości, która fanów tej mechaniki jednak nie powinna przerazić.

Operacja Barbarossa jest jedną z najdziwniejszych operacji wojennych w historii, przez co nieodmiennie fascynuje historyków oraz graczy. Tym razem tematem zajął się Krzysztof Biernacki w grze Across the Bug River: Volodymyr-Volynskyi 1941 wydanej przez niemieckie wydawnictwo VUCA Simulations.

Wydawca może podejść do gry logicznej na jeden z dwóch sposobów. Może to zrobić z otwartą przyłbicą: wypuszczając na rynek składającą się z drewna i nerwowych spojrzeń w stronę przeciwnika łamigłówkę bez grafiki, którą zainteresuje się garstka pasjonatów. Może też jak w przypadku poniższego tytułu przebrać grę w kubraczek jakiejś fabuły (a może nawet uniwersum?) licząc na szersze zainteresowanie. Trochę wstyd się przyznać, ale ja na ten lep się złapałem. 

4,17 – taka waga na moment rozpoczęcia pisania tej recenzji widnieje na BGG przy pozycji Cooper Island. Nie jest to co prawa 4,73 przypisane do The Campaign for North Africa, którą Sheldon określił „najtrudniejszą grą świata” w jednym z odcinków Teorii wielkiego podrywu, ale i skomplikowanie tej gry zapewne by docenił, zwłaszcza, że tytułowa wyspa została nazwana jego nazwiskiem.