Targi w Essen

Targi SPIEL w Essen to magnes dla wszystkich hobbystów. Miejsce obrosłe mitami i otoczone opowieściami tych, którzy byli i tych, którzy dopiero być chcą. Powróciliśmy tam ponownie, w poszukiwaniu nowości, emocji i... gorących promocji!

20000 kroków dziennie, 6 hal, ponad 1700 nowych gier oraz niezliczone ilości tytułów z katalogów ponad 900 wystawców i tylko JEDNO stoisko z Dönerem. Tak w skrócie można opisać tegoroczne targi Spiel w Mekce graczy - ESSEN.

Gra w wersji print&play ukazała się już w 2019 roku. Trafiłam na nią zupełnie przypadkowo na początku pandemii, w 2020 roku, szukając gier, które można pokazać oraz pograć w nie na odległość. Dziś w moje ręce wpadła wersja rozszerzona od wydawnictwa Little Rocket Games

O planszowym raju, growej Mekce, Ziemi Obiecanej, płynącej mlekiem, miodem i kartonem. Miejscu magicznym, tajemniczym i dla większości śmiertelników niedostępnym. Jak to jest, być „na Essen” i czy być tam naprawdę trzeba? O co cały ten jazz?

Zgodnie z zapowiedzią kontynuuję dziś wyliczankę rozpoczętą przedwczoraj w poprzednim wpisie. Tam też dokładniej wyjaśniam, o co chodzi, tu tylko w skrócie przypominam: wziąłem listę najbardziej utytułowanych projektantów i podglądam, co przygotowali na tegoroczne targi w Essen. Dziś zaczynamy od pozycji jedenastej na wspomnianej liście.

W ostatnią sobotę miałam przyjemność uczestniczyć w Zgranym Wawrze (Zgrany Wawer Trudne Gry – XI edycja – Ogrywamy EsseNówki) i zmierzyłam się z Passing Through Petra.

Najnowszy tytuł od Iron Games od samego początku przykuł moją uwagę. Sądzę, że nie będzie większych sporów w temacie fenomenalnej estetyki okładki. Od razu chce się zabrać pudło do domu, niech zdobi kolekcję, raduje nasze oczka itd. Niestety później, jak to bywa w życiu, musimy zmierzyć się z brutalną rzeczywistością. Grafika pozostałych elementów to koszmarna pstrokacizna, bez ładu, składu i jakiegokolwiek planu. Kafle terenu to ilustratorska berbelucha, gdzie nawet nie pomyślano o intuicyjności symboli. Właściwie to nie wiem o czym myślano, bo na pewno nie o przyjemnych wrażeniach. Przechodzę do konkretów, gdyż ponownie czuje niesmak i żal ściska moje serce.

Istnieje kilka implementacji Mr. Jacka - poza wersją klasyczną mamy jeszcze Nowy Jork oraz Upiora w Operze. Jacka kieszonkowego nie liczę, bo to jest w zasadzie zupełnie inna gra. Obecne rozszerzenie to dodatek do tej najbardziej klasycznej, pierwszej gry.

Autorzy The Great City of Rome popełnili już kilka znanych polskiej publiczności gier. Poza Elizjum od REBELa możemy jeszcze cieszyć się Grajeczką (Fairy Tales) od Portalu oraz Kostaryką od Lacerty. Ciekawe kto wyda Great City ;) bo nie wątpię, że gra jest tego warta. A raczej - mam nadzieję, że się takową okaże, bo cóż można powiedzieć po jednej partii?

Niektórzy mówią, że Feld się skończył na Trajanie (2011 r.). Inni do grona jego wybitnych dzieł zaliczają też jeszcze Bora Bora i Amerigo (2013 r.), większość graczy jednak raczej zgodnie uznaje, że spadek formy zaczął się wyraźnie od La Isla (2014 r.). Ja dzieł pana Stefana nie poznawałem chronologicznie więc moje podejście do tego autora ewoluował trochę inaczej. Po Zamkach Burgundii i Wyroczni Delfickiej, Feld stał się z miejsca jednym z moich ulubionych autorów, którego gry byłem w stanie kupować w ciemno. Z czasem mój zapał nieco ostygł i bez większego żalu pozbyłem się kilku jego pozycji. Wciąż jednak z ...