Wydarzenia

Na forum gry-planszowe.pl w dziale Spotkania codziennie można przeczytać nowe wpisy i raporty ze spotkań fanów gier planszowych z Gdańska, Wrocławia, Krakowa, Warszawy i wielu, wielu innych miast. A jako że III edycja Pionka, Gliwickich spotkań z grami planszowymi zbliża się wielkimi krokami i odbędzie się już za kilkanaście dni, postanowiłem zadać sobie trud – wszedłem na stronę internetową PKP i sprawdziłem jak tak naprawdę daleko macie do Gliwic. Pomyślałem sobie, że skoro ja nie wiem, to może i wy, fani gier z południa Polski nie wiecie. Warto sprawdzić, pomyślałem… Cóż się okazało?

29. kwietnia, Kraków

Nie mam najmniejszych wątpliwości, że większość ze stałych czytelników Games Fanatic spędziło długi, majowy weekend z grami. Piękna pogoda kusi do spacerów, wycieczek za miasto, woła, by człowiek wsiadł na rower i wciągnął w wątłą pierś świeżego powietrza. Nałóg jednak to nałóg, rower rowerem, ale zagrać też trzeba…

Czas najwyższy przestać być tylko nickiem z prawej strony ekranu, a zacząć ku chwale ojczyzny pomnażać zasób tekstu na naszym (sic!) blogu. A zatem niniejszym witam serdecznie i dziękując Pancho za tak miłe wprowadzenie niniejszym zaczynam przekuwać możliwość pisania tekstów w ich rzeczywistą obecność.

Druga edycja tej małej imprezy ponownie zebrała osoby zamieszkujące południową Polskę w większości Małopolan. Jak sama nazwa wskazuje spotkanie skupiało miłośników historii i wojskowości, którzy swoje zainteresowania kierują w stronę wojennych gier planszowych. Z racji małej ilość zgromadzonych osób imprezę można byłoby nazwać Minicon lub też patrząc pod kątem tytułów rozgrywek Zulucon, bowiem zdecydowana większość uczestników skupiała się wokół gier autorstwa Sławka Łukasika.

Sobota, godzina 9:04 rano, rozbrzmiewa telefon. Jedną ręką podaję synowi gumę, drugą odbieram komórkę, do przytrzymania kierownicy deleguję kolana. Dobrze, że na horyzoncie nie ma żadnych zakrętów. – Ignacy? – słyszę w telefonie. – Tak. – Tu Mirek. Słuchaj, o której rozpoczyna się Pionek? O dziewiątej? – Tak, o dziewiątej, już jadę, będę tam za pięć minut. Czemu? – Nie, nic. OK., czekamy. Łapię kierownicę. Uśmiecham się. Maniacy.

W ubiegłym tygodniu postanowiłem po raz pierwszy wybrać się do stosunkowo nowego miejsca w Warszawie, w którym można pograć w planszówki. Klub na Smolnej rozwinął się i rozrósł do wielkich rozmiarów, a ja miałem ochotę na miejsce bardziej kameralne, cichsze, spokojniejsze. Z relacji graczy wynikało, że art.bem idealnie spełnia moje potrzeby.

W czwartek i w piątek w domu pełno było najróżniejszych „Pipipipipi’, „Niuniuniuniu”, „Tititititit” i innych dźwiękonaśladowczych zwrotów. Bywały też może zrozumiałe, ale do cna monotematyczne tematy, kończące się zawsze „ale ŚLICZNA DZIEWCZYNKA!”. Jak można się domyśleć odwiedziły Małgosie babcie: moja mama i teściowa.

Nie wiem jak będzie w przyszłości, ale na dzisiaj mogę się pochwalić stuprocentową frekwencją. Byłem na wszystkich Planszówkonach jakie się do tej pory odbyły. Na pięć edycji pięć razy udało mi się uczestniczyć w imprezie organizowanej przez starlifta i ekipę Paradoxu. Żadnego pobytu nie żałuję, każdy sobie chwalę.