Wiadomości

Ten poważny temat w bardzo rozrywkowym hobby już wiele razy zaprzątał mi głowę, ale dopiero niedawno postanowiłam zebrać moje myśli w jeden tekst. Nie ma on na celu atakowania nikogo ani wypowiadania się za wszystkie kobiety spędzające swój wolny czas nad planszą, a jedynie przywołanie kilku sytuacji, w których poczułam się zignorowana i potraktowana protekcjonalnie z racji mojej płci, co przy tego typu hobby nie powinno mieć żadnego znaczenia. 

Gry na znanych licencjach takich jak Disney, Star Wars czy Marvel działają na mnie jak lep na muchy – przyklejam się do nich i nie chcę puścić. Zawsze mam nadzieję, że za lubianym uniwersum stoi przynajmniej przyzwoita mechanika i czasami rzeczywiście tak jest. Wiele z tych planszówek bazuje na znanym wcześniej systemie. Zmienia się tematyka, a w zasadach poprawki są niewielkie (np. Star Wars: Wojny klonów i World of Warcraft: Wrath of the Lich King na podstawie Pandemica, Marvel: Rękawica Nieskończoności i Star Wars: Pałac Jabby na podstawie Listu miłosnego). Istnieją również oryginalne planszówki, ale z przykrością muszę stwierdzić, że ...

Doświadczenia z grami Vitala Lacedry mam niewielkie. Miałem przez chwilę CO2, potem miałem też Mercado de Lizboa. CO2 chyba nawet nie zagrałem, ale MdL zapadło mi w pamięć zdecydowanie negatywnie. Do Bot Factory podchodziłem więc z pewnymi obawami, ale też z ciekawością. I już po tych pierwszych partiach mogę powiedzieć że jest zdecydowanie lepiej, choć jednak nie idealnie.

Spór o bór to świetna gra Reinera Knizii, który jest znany z małych, sprytnych karcianek. W pierwszej odsłonie stanęliśmy do statecznego, ustalonego wiekowym prawem Wielkiego Pojedynku o władzę nad Prapuszczą. W drugiej części nie będzie już tak spokojnie, bo chociaż zasady są podobne, to cel całkowicie odmienny. 

Pomiędzy jawą i snem. W tej przestrzeni dzieje się akcja Uśpionych Bogów. Nic nie jest tu w pełni oczywiste, ale wszystko może się wydarzyć - a przynajmniej łatwo uwierzyć, że może. Fabuła jest skonstruowana w specyficzny, epizodyczny i nielinearny sposób, a jej treść bywa zabawna, oniryczna, często nadprzyrodzona i nieprzewidywalna. Dzięki temu nasza podróż po Wędrującym Morzu ma unikatowy charakter i nie mniej unikatowy przebieg.

Liczba wariantów karcianki Dobble sprawia, że gdzie nie spojrzeć, to wyskakuje jakieś pudełko. Otworzysz zamrażarkę – śnieżynki i bałwan z wersji zimowej. Na plaży porozrzucane leżaki i klapki z wodoodpornych kart. Miłośnicy zwierzaków mają sowy i foki, a kultury i rozrywki – gitary, książki i pędzle. Znajdzie się Czarna Wdowa i Mjolnir dla fanów Marvela, Dumbledore i Tiara Przydziału dla pretendujących do miana czarodziejów lub Mandalorianin i Grogu dla tych, którzy przybyli z odległej galaktyki. I nie, to nie wszystko, co seria Dobble ma do zaoferowania, a jedynie przykłady. Czy kolejna wersja, czyli Disney Princess, ma rację bytu? 

Prawdopodobnie każdy z nas marzył sobie od czasu do czasu, jak fajnie byłoby rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady, albo urządzić sobie wycieczkę dookoła świata. Zwiedzić kolejne kraje, historyczne miasta i zapisywać w pamięci wspomnienia z napotkanych przygód. Marzenia oczywiście nic nie kosztują, natomiast wdrożenie takiego planu w życie już tak, szczególnie w tych ciekawych czasach, w jakich przychodzi nam obecnie żyć. Ale spokojnie, na ratunek śpieszy nam wydawnictwo Piatnik, które postanowiło dać nam namiastkę wycieczki dookoła świata pod postacią gry planszowej „80 days” autorstwa Emanuele Briano, którego inspiracją była, rzecz jasna, książka Juliusza Verne’a. Tylko czy ta podróż okaże ...

Jestem tak głęboko przesiąknięta mainstreamową fantastyką, że jak słyszę „góra”, to myślę „krasnolud”. I jakoś ani wstępne zapoznanie się z zasadami, ani przelotne spojrzenie na pudełkową grafikę nie sprostowały mojego błędnego myślenia. Dopiero sięgnięcie po instrukcję i przeczytanie wstępu uświadomiło mi, że jednak to trolle, a nie krasnoludy, są bohaterami nowego tytułu od wydawnictwa Galakta.  

W grze Mindbug dwójka graczy będzie pojedynkować się ze sobą za pomocą krzyżówek różnej maści zwierząt czy fikcyjnych postaci. Na przepięknie zilustrowanych kartach macie szansę zobaczyć takie mutacje jak: Misiosa, Tygrywiórka, Kangurozaur czy, moja ulubiona, Rekinia Krabo-Psio-Mumiornica.

Gry o wikingach rozbudzają wyobraźnię graczy, ponieważ mitologia nordycka i historia północnych wojowników daje szerokie pole do popisu twórcom grafik i projektantom figurek. Wykonanie i przepych niektórych tytułów przyciąga wzrok i zachęca do zakupu, a potem dopiero przychodzi druga myśl czy mechanicznie gra ma coś do zaoferowania. A co, jeśli wykonanie jest bardziej oszczędne? Czy mechanika sama się obroni?