Na radarze

Okey, przestanę już komentować fakt, że Stefan Feld najwidoczniej założył fabrykę gier i teraz taśmowo będzie wypuszczał kolejne tytuły. Szczególnie, że czwarty zapowiedziany na ten rok, jak zapowiada wydawca – Queen Games, oparty jest na nowatorskim pomyśle „dice tower”, co samo w sobie zapowiada już świetną zabawę.

Minął już prawie rok od mojej pierwszej partii w Mage Knight. Dwa miesiące po moim rzucie okiem, Lacerta ogłosiła wydanie po polsku tego tytułu. Niesiony impulsem sprzedałem swoją angielską wersję w oczekiwaniu na rodzime tłumaczenie, a dzisiaj trzymam w łapkach pudło z napisem „Mage Knight Gra Planszowa”. Długo przyszło mi czekać na powrót tego tytułu na moją półkę – ale krótko mówiąc było warto.

Kolejna gra, która samą okładką sprawiła, że oczy mi się zaświeciły, a serce zabiło mocniej. Dużo mocniej! (Jak mawiał Tytus „Serce mi pika jak klapa u śmietnika.”) Co prawda, na razie mamy tylko skąpe informacje, ale oprawa graficzna i marka Ystari Games pozwala oczekiwać rezultatu równego moim doznaniom estetycznym.

Zastanawiam się, kiedy patrząc na nową grę Stefana Felda orzekniemy boleśnie, że „to już było”. 2013 zapowiada się jako kolejny rok 3 gier tego autora. Pytanie: czy to dobrze? Patrząc na okładkę do ostatniej zapowiedzi – Brügge wydaje się, że temat kupców i kluczowych miast sprzed paru wieków został już wyeksploatowany do cna. Co zatem tym razem?

Jeśli ujrzawszy okładkę zdecydowaliście się nie rozwijać tego wpisu w przekonaniu, że przestawiona gra jest tytułem dla dzieci, to się grubo mylicie. Autorem jest nie kto inny jak Richard Launius, znany jako twórca Horroru w Arkham i Znaku Starszych Bogów, a Piraci kontra Dinozaury to rozrywka przeznaczona od lat 11. A spytajcie, któregokolwiek 11-latka, czy jest jeszcze dzieckiem!

Nowy pomysł na grę jest zawsze mile widziany. Niestety, trudno wymyślić temat, na który nikt inny dotąd nie wpadł. Są jednak tematy bardziej i mniej popularne. I o ile budowę zamków, miast i katedr mamy już w małym palcu, o tyle budowa szpitala to całkiem mało wyeksploatowany motyw i interesująca nowa umiejętność.

Nie byłabym sobą, gdybym nie trzymała ręki na pulsie w kwestii nowych propozycji Stefana Felda. Tak, zdjęcie obok to Stefan i jego image z ostatniej bytności w Essen. I o ile wizerunek trochę mu się zmienił, o tyle pomysły na gry raczej rewolucji nie przeszły. I chwała Bogu!

King of  Tokyo było dla mnie bardzo dużym zaskoczeniem. Nie spodziewałem się że taka „durna” turlanina może być taka wciągająca i taka przyjemna. Od roku gra regularnie trafia na mój stół i bawię się przy niej zawsze doskonale. W Essen zadebiutował niewielki dodatek Power Up uzupełniający grę o specjalne zdolności poszczególnych potworów.

Gry z żelastwem w tytule od razu przykuwają moją uwagę. Uwielbiam klimaty industrialne, steampunkowe, ogólnie przydymione. Gra City of Iron sprawia więc miłe wrażenie i daje nadzieję na równie miłą klimatyczną rozgrywkę. Jak autor zapowiada, będziemy mieli do czynienia trochę z rozdysponowywaniem punktów akcji, trochę z walką o przewagi i trochę z zarządzaniem kartami.

Jak przenieść komputerową platformówkę o Indianie Jonesie na planszę? Może tak jak debiutant Brian Kohrman? Gra zwróciła moją uwagę grafikami i pomysłem, który… mnie też jakiś czas temu chodził po głowie.