Rzut oka

Ten rok był dosyć skromy w moje planszówkowe osiągnięcia zarówno pod względem liczby pisanych recenzji, jak poznawanych nowości. Kilka gier zapadło mi jednak w głębiej pamięć. Na pewno wśród nich wysoką pozycję zajmuje Viticulture: Essential Edition, wydane w tym roku przez Phalanx. Nic więc nadzwyczajnego w tym, że na, tak chwalony dodatek, jakim jest Tuscany, czekałem z niecierpliwością.

W Paris grać nie planowałam - udało mi się to zrobić przez przypadek, choć dla tego przypadku musiałam przejechać na drugi koniec miasta (a Warszawa małą mieściną nie jest ;)). Opłaciło się. Po pierwsze jest ślicznie wydana. To widać na pierwszy rzut oka. Po drugie - mechanicznie nic jej nie brakuje. Po trzecie - nie tylko nic nie brakuje, ale daje też całkiem sporo frajdy.

Gra słowna pod presją czasu. Skrzyżowanie Słowostworów z Tabu. Ewentualnie może się jeszcze komuś skojarzyć z 5 sekund, Łap za słówka czy dowolną inną grą słowną na czas. Ma też swoje oryginalne cechy i dlatego uważam, że warta jest zauważenia. Zapraszam do krótkiej relacji z rozgrywki w Alicję.

Cthulhu… macki, Lovecraft i inne sprawy. Któż z nas, chociaż raz w trakcie swojej planszówkowej przygody, nie stawał na czele dzielnych badaczy, walczących z plugastwem sprzed wielu eonów. W końcu gry bez prądu nie mogą obejść się bez tej tematyki. W grze Cthulhu: Call of Madness role się jednak odwracają. Tym razem to my jesteśmy tymi złymi i za wszelką cenę chcemy doprowadzić do przebudzenia pewnego mackowego Pana. I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie ci wstrętni badacze…

Jubako (wymawia się: dziubako) to nazwa ozdobnego pudełka, wypełnionego starannie ułożonymi przysmakami, tradycyjnie używanego w Japonii z okazji Nowego Roku. To również nazwa gry znanego duetu Michael Kiesling & Wolfgang Kramer. Celem tej gry jest tak ułożyć na planszy imitującej jubako płytki z obrazkami przysmaków, aby zdobyć jak najwięcej punktów zwycięstwa.

Podwodne miasta – jeden z najlepszych eurosucharów zeszłego roku oczekuje właśnie na polską premierę pierwszego dużego dodatku. Ja miałem okazję już w Podwodne miasta: Nowe odkrycia zagrać i jakbym miał go określić jednym zdaniem to „jest to ewolucja nie rewolucja”. Czyli to co ja lubię najbardziej.

Worker placement. Postaw meepla i wykonaj przypisaną do pola akcję. Nie do końca klasyczny, bo nie blokuje pól. A do tego ma twist - gracze nie mają swoich robotników (poza jednym sztygarem), stawiając robotnika na planszy ściągają z niej tego, który tam leży (czyli inaczej mówiąc robią podmianę - tak, ma prawo kojarzyć się z  Gugongiem.) a nadto ludziki są w trzech różnych kolorach i od koloru zależy czy i jaką akcję dodatkową gracz będzie mógł wykonać.

Nigdy nie myślałem o Simone Lucianim w kategoriach mojego ulubionego projektanta. Zawsze pozostawał on dla mnie drugim nazwiskiem na pudełku obok innych autorów, jak Daniele Tascini, Flaminia Brasini czy Virginio Gigli. Z drugiej strony jednak, pan Luciani maczał palce w wielu świetnych i lubianych przeze mnie tytułach, jak Tzolkin, Marco Polo czy GAH i tak po prawdzie każda pozycja tworzona z jego udziałem trafiała na mój radar. Nie inaczej było w przypadku Barrage, wydanego w Polsce przez Portal Games. Ostatnio miałem okazję zagrać dwie partie dwuosobowe (w tym jedną z dodatkiem) więc chciałem się na gorąco podzielić z Wami moimi ...

W zasadzie jest to niemal klasyczny Tetris przeniesiony na planszę. Tetrisopodobne kafelki ukladamy na szczycie i przesuwamy w dół symulując spadanie. Różnica jest taka, że nie jest to gra na czas i możemy się zastanowić gdzie najlepiej spuścić dany kocek. Nic odkrywczego. Gdzie się sprawdzi najlepiej?

Cześć. Nazywam się Aga. I jestem Potterheadem. Mam też skłonności do zbieractwa. Nałogowo kolekcjonuję gry planszowe… I karciane też. W obliczu tych faktów jasne jest, że Dobble Harry Potter musiało znaleźć się w mojej kolekcji. Wreszcie maleńka karcianka Wydawnictwa Rebel trafiła w moje ręce (trochę mi wstyd, że dopiero teraz, bo premierę miała pod koniec zeszłego roku). Jak spodobała mi się kolejna odsłona jednej z najpopularniejszych gier rodzinnych ostatnich lat? Nie ma co ukrywać, że się spodobała. Ale po kolei…