Rzut oka

Co lepsze? Stary i brzydki, ale wyrazisty i charakterny zamek w Burgundii? Ten sam zamek, nieco nawet ulepszony, ale upstrzony i kolorowy, jakby przygotowany na herbatkę u Barbie. A może nieco skromniejszy, skrywający mniej możliwości, ale dzięki temu nieco przystępniejszy i bardziej rodzinny zamek w Toskanii?

Jeszcze nie tak dawno pisałam, że wchodzę na BGA aby przetestować najnowsze nowinki, a tu dzisiaj będę pisać o PtaKostkach wydanych już lata temu (bo aż całe trzy) w 2018 przez Hobbity.eu. Dla mnie jednak to nowość, gdyż przez ostatnie trzy lata nie udało mi się ani tych PtaKostek nabyć, ani nawet zagrać u znajomego. Czas więc z braku laku przyjrzeć się grze na BGA.

Premiera Trek 12 (w Polsce wyd. REBEL.pl) zbliża się wielkimi krokami, zacieramy ręce, media bowiem głoszą wszem i wobec, że będzie to już we wrześniu. Ale wiecie, że możecie pograć sobie w Treka 12 już teraz, prawda?

Umiłowanie Board & Dice do literki „T” staje się już niemal legendarne. No bo przypadkiem raczej nazwać nie można wydania czterech gier przez dwóch panów, gdzie nazwiska obu panów i tytuły wszystkich tych gier zaczynają się na literę „T” (a w planach jest przecież jeszcze Tabannusi autorstwa Tasciniego). Ale nie nazwy gier czy nazwiska autorów są przecież dla graczy najważniejsze, tylko to o czym gra jest i czy jest dobra. Przejdźmy więc do konkretów, tzn. do recenzji gry Tawantinsuyu: Imperium Inków wydanej oryginalnie przez Board & Dice  a w Polsce przez Portal Games.

W dzisiejszych czasach codziennie spędzamy w Internecie i mediach społecznościowych długie godziny. Jako zagorzali fani planszówek śledzimy profile wydawnictw gier planszowych, zarówno w Polsce jak i za granicą. Obserwujemy różne kampanie „crowdfoundingowe” i może nam się wydawać, że trzymamy rękę na pulsie w kwestii zbliżających się nowości jakie się ukażą, a mimo to zdarza się, że natrafiamy na tytuły, o których nie słyszeliśmy nawet słowa. Takiej sytuacji doświadczyłem w przypadku tejże gry, której zaraz przyjrzymy się nieco bliżej. Oczywiście fani kanału na YouTube: „Historia Bez Cenzury”, który liczy sobie ponad milion subskrybentów, zapewne doskonale wiedzieli o tym, że autorzy taką ...

Premiera tej niewielkiej karcianki – mam wrażenie – przeszła bez echa. A szkoda. Nie ulega wątpliwości, że jest to popierdułka, ale jakże przyjemna to popierdułka. Można ją nieco przyrównać do Metropolii (Machi Koro) – tyle, że w Metropolii rzucaliśmy kostkami aby określić co przyniesie dochód a w Szczęśliwicach dochód jest stały (jak sobie wypracujemy tak sobie dogodzimy) tylko dociągamy karty tak, aby na wystawce były trzy (tak, niestety, tylko trzy – to naprawdę niewiele) do wyboru.

Pięć lat temu to, że zapowiedziach Portal Games większość gier stanowić będą ciężki eurosuchary było nie do wyobrażenia. Tymczasem dzisiaj znaczna część geeków to właśnie w katalogu tego wydawcy szuka najbardziej wymagających tytułów. A do takich z pewnością zaliczać się będzie mające niedawno premierę Tekhenu autorstwa  Daniele Tasciniego i Davida Turczi (tryb solo).

Wczoraj miałam przyjemność pobawić się ptaszkami. Ptaszki, czyli „Na skrzydłach”. Testowaliśmy fanowski dodatek „Pisklaki”.

Gra nie jest nowa, w wersji angielskiej bowiem pojawiła się już 5 lat temu. Nadal jednak pozostaje dość oryginalnym produktem - a to z powodu sposobu rozwijania talii. Deck building w tym przypadku nie polega na nabywaniu nowych kart, lecz na ulepszaniu tych, które już mamy. Zaczynamy i kończymy grę zaledwie z 20 kartami. Karty te muszą być zakoszulkowane - koszulki są integralną częścią talii, gdyż rozwój kart będzie polegał na wkładaniu doń półprzezroczystych kart ulepszeń przez co nasza karta będzie zyskiwać dodatkowe symbole i nowe właściwości.

Mimo że uwielbiam gry wzorowane na pokojach zagadek, nie miałam okazji wypróbować Escape Tales: Rytuał Przebudzenia. Nie wpadł mi też w ręce jeszcze Escape Tales: Low Memory… Już jutro swoją premierę mają kolejne z tej serii Escape Tales: Dzieci Żmijowego Lasu. Do trzech razy sztuka! Gra Wydawnictwa Portal Games, którą GF objęło patronatem, na dobre rozgościła się na moim stole. I choć nie zakończyłam jeszcze przygody z mroczną, pełną przerażających zakamarków głuszą, to już teraz mogę się z Wami podzielić kilkoma spostrzeżeniami.