Rzut oka

Bór to rywalizacyjna gra oparta o mechaniki worker placement i dice placement. Gracze wcielają się w leśnych zaklinaczy, którzy dzięki umiejętnemu pozyskiwaniu zasobów, ważeniu eliksirów i oswajaniu zwierząt muszą zaprowadzić porządek w tytułowym borze. Całość jest bogato i kolorowo ilustrowana, w stylu odwołującym się nieco do mangi. Gra w dużej mierze składa się z kart, pojedynczej, niewielkiej planszy miasta i czterech planszetek postaci.

Esy Floresy, mała kieszonkowa karcianka wydana w 2020 r. przez Lucky Duck Games, zwraca uwagę nie tylko oryginalnym tytułem czy śliczna okładką ale też (a może przede wszystkim)  umieszczonym na niej nazwiskiem Elizabeth Hargrave – autorki bardzo cenionej gry Na skrzydłach.

Obrona przed czarną magią to dwuosobowy, lekki deckbuilding bardzo, ale to bardzo przypominający mi Star Realms. Uproszczone Star Realms. Za owo dejavu odpowiada zagrywanie kart, które zostają przed nami niczym bazy oraz przepychanie się na ringu rodem z dwuosobowych 7 cudów świata. Zapraszam do środka, zobaczcie o co w tym biega i czy warto w tę grę zainwestować.

W dzień zdobywacie pożywienie oraz wymyślacie i robicie różne narzędzia. Nocą siadacie przy ognisku i musicie wykarmić wszystkich swoich ludzi. A potem wykonać misje. I tak dzień za dniem, noc za nocą. Gra toczy się swoim tempem. A wy... wy musicie przetrwać - przynajmniej doputy, dopóki nie namalujecie mamuta.

Cluedo to klasyka. Zaliczyło już wiele pomyjów wylanych (prawie tak dosadnie jak na Monopoly), ale wciąż przyciąga swoją tematyką i bawi tych, którzy dopiero wchodzą w świat gier planszowych. Dlaczego by więc nie zrobić gry dla trochę bardziej wymagających w podobnym klimacie? Et voila! Mamy niepożądanych gości! Zobaczmy co w środku piszczy...

Czasem gdy podstawowa gra przestaje wystarczać, sięgamy po dostępne rozszerzenia. Dodatkowe mapy, karty, planszetki, plansze, figurki, scenariusze - rynek pełen jest opcji, by podtrzymać zainteresowanie ukochanym tytułem. Co sprawia, że konkretny dodatek jest wart kupna? Czego potrzeba, by na nowo odkryć grę ze swojej kolekcji? I czy nowe talie kart do Viticulture mają "to coś"? Odpowiedzi szukamy w samym środku winnicy.

Zacznijmy od rozstawienia pionków. Mam na półce duże pudło Gloomhaven, rozegrałem niemal dziesięć dwuosobowych partii. Kampanię zmuszony byłem przerwać na długie miesiące. W międzyczasie na platformie Steam dojrzewała powoli elektroniczna implementacja gry. Gdy osiągnęła wiek dorosły zwany wersją 1.0 postanowiłem sprawdzić, czy przypadkiem nie może zastąpić mi fizycznej postaci gry. Dlaczego? Po co? Jak jej poszło? O tym w następnych, nieco mniej lakonicznych akapitach.

Produkcji pt. "Jaś i Małgosia" w kategorii gier dla dzieci jest (albo była) dość spora liczba. Nawet na BGG znajdziecie niemiecką produkcję z 2005. Nie wspominając już o rodzimych gierkach w galeriach handlowych. W każdym razie ja pamiętam przynajmniej jeszcze jedną grę z chatką z pierniczków. Ale to nie to. To nie ten Jaś i Małgosia (reakcje bywały różne a dość często było to skrzywienie, że co niby proponuję tutaj jakąś pomoc dydaktyczną albo grę dla dwulatków). Nic z tych rzeczy. TEN Jaś i Małgosia są całkiem sprytną kooperacyjną grą strategiczną

  Uwielbiam gry z gatunku legacy. Nie przeszkadza mi ani ich jednorazowość, ani konieczność ich rozgrywania w stałej ekipie. Przyznajcie sami, ile macie gier, w które zagraliście przynajmniej 12-13, skoro ciągłe napływają i zalewają nas nowe tytuły? Grałam już w serię Pandemic, Rise of Queensdale, Nasze Miasto, Charterstone, Dylematy Króla. Ba! Udało mi się nawet ukończyć Seafall, choć przyznam, że nie było łatwo, gdyż to nie jest dobra gra. Dlatego też wobec informacji o legacy w świetnym uniwersum (zachęcam do spróbowania RPG, aby zanurzyć się w Świat Mroku) nie mogłam przejść obojętnie. Polska edycja od Galakty? W to mi graj! ...

Kiedy zdecydowałem, że chciałbym wypróbować grę Boonlake, moje zainteresowanie nią oparło się wyłącznie i jedynie na nazwisku projektanta – Alexandra Pfistera, autora Wyspy Skye, Great Western Trail, Blackout Hongkong i paru innych równie niszowych gier. Nie wiedziałem nic o mechanice, nie wiedziałem nic o klimacie (poza okładką, która również nic nie mówi o klimacie), ale to Pfister, więc wchodzę w ciemno.