Rzut oka

No i doczekaliśmy się kolejnej inicjatywy planszówkowo-dydaktycznej. evolutio! to gra zaprojektowana przez Kuźnię Gier dla Ministerstwa Rozwoju Regionalnego. Gra jest częścią kampanii promującej wykorzystanie środków unijnych w Polsce. O dziwo, poza wstępem klimatycznym zawartym w instrukcji oraz tekstami na pudełku, w samej rozgrywce prounijnej propagandy jest dość niewiele. Gra jest kooperacją – w pewnym sensie odwróconą Pandemią. Mając okazję rzucić okiem na rozgrywkę, spieszę podzielić się wrażeniami.

Wczoraj odbyło się niedzielne granie w Czyżowicach – to taka mała miejscowość obok Wodzisławia Śląskiego, w której prężnie działa dom kultury, a w nim nasz klubowy kolega Dominik, o którym jeszcze pewnie kiedyś usłyszycie. Dominik wraz z kolei ze swoimi najbliższymi kolegami i koleżankami urządza z wielkim zapałem publiczne rodzinne nasiadówki growe i wczoraj wchodząc na salę widowiskową domu kultury uderzył mnie spory gwar. Przy stolikach bawiły się różne pokolenia, słychać było okrzyki, śmiechy itp itd, to wszystko, co składa się na hałas podczas grania głównie w imprezówki. I w tym całym zamieszaniu dostrzegłam swoją ekipę, czyli Mirka i Andzieja ...

Pierwsze tygodnie po SPIEL ’13 za nami i już nawet kto nie miał okazji być na targach, miał szansę pogrania w gorące tytuły. Oto szybkie noty jednego ze spotkań (i nie tylko), które było poświęcone tylko i wyłącznie sprawdzeniu co takiego pojawiło się na Essen. Jak widać nad tytułami pochyliła się także stara gwardia GamesFanatica.

Los bywa przewrotny. Przyznałam się w przedessenowym tekście, że targi w Essen nie spędzają mi snu z powiek i generalnie dynda mi, co się dzieje w tym czasie u naszych zachodnich sąsiadów i oczywiście, po wypowiedzeniu tych słów na głos (Internet wszak tubą naszych opinii, mniej lub bardziej ciekawych) musiał strzelić grom z jasnego nieba i przetrzepać mi porządnie w głowie. Czytując zapiski kolegów i koleżanek coraz bardziej się nakręcałam na niektóre tytuły, a czytają gorące relacje niemalże na żywo, skakało mi ciśnienie, a w oczach pojawiała się czysta żądza. I nagle zobaczyłam samą siebie jak wystukuję sesemesa do kolegi, ...

W zamieszczonym 28 maja tekście „Tajemne drzwi – dzieci uwielbiają tajemnice” scheherezade umieściła takie oto zdanie: „Gry kooperacyjne to rzadkość, szczególnie te dla dzieci.” Nie do końca się z tym zgadzam. Gry kooperacyjne dla dzieci są wydawane i to wydawane z sukcesem, o czym świadczą chociażby nagrody w kategorii Kinderspiel des Jahres. W 2008 roku taką nagrodę zdobyła gra Reinera Knizii „Kto to był”, znana także w Polsce, a w ubiegłym roku gra „Schnappt Hubi” czyli w polskim tłumaczeniu „Pogoń za Hubim”.

Mamo, co to jest dom? – niedawno spytała mnie o to córka. Z dziećmi bywa tak, że zadają proste i oczywiste pytania, odpowiedź jednak bywa trudna. Trzeba wejść w świat dziecka, w jego język i oczekiwania. Odpowiedzieć rzeczowo czy porównaniami, wystarczy krótka czy długa opowieść?

W jednym z numerów Świata Gier Planszowych pan Michał Stajszczak opisywał grę Stefana Dorry, w której po raz pierwszy miano zastosować mechanikę dice placement. Był rok 1998, czyli sporo wcześniej przed narodzinami gry Kingsburg, która rozpropagowała ten element. Niestety, o ile sam pomysł Dorra miał świetny, o tyle reszta konceptu skutecznie go przysłoniła.

Chang Cheng, czyli Wielki Mur, monumentalna budowla obronna, system fortyfikacji ciągnący się od wschodu do zachodu i mający na celu obronę Chin przed najazdami z północy jest tematem kilku gier planszowych, ale chyba żadna nie przedstawia go w taki słodki trójwymiarowy sposób, jak gra Waltera Oberta z 2007 roku.

Ludzie mają dziwne pomysły na gry. Ten, o którym chcę dziś opowiedzieć opiera się na prostej zasadzie: weźmiemy kawałek klasyki i obtoczymy w czymś nowomodnym. Ma być prosto i przyjemnie. A żeby tak przypadkiem nasza gra nie zginęła w morzu innych oryginalnych pomysłów – nadamy jej też dziwnie brzmiącą nazwę. Ludzie będą chcieli zagrać z czystej ciekawości, cóż to za dziwaczny twór.

Na jednym z Pionków kilka lat temu gość w pomarańczowej koszulce spytał zleknioną dziewoję z prowincji, czy chce zagrać w grę licytacyjną. Dziewoja odpowiedziała, że nie lubi licytacyjnych (skąd to niby wtedy wiedziała?), ale z braku laku zagra… Gościem tym był Korzeń, a dziewoją ja.