Rzut oka

Odyseja. Jest to gra przede wszystkim dla dzieci. To (prawie) typowe memory, ale jednak z twistem, co sprawia, że dorośli również dobrze się przy niej bawią.

Zimna Wojna (Twilight Struggle) – gra, która chyba najdłużej do tej pory utrzymywała się na pierwszym miejscu rankingu BGG. Mimo tego ZW długo znajdowała się poza zasięgiem mojego radaru, ze względu na czas, stopień skomplikowania i wyłącznie dwuosobowy charakter rozgrywki. W końcu jednak pękłem – ciekawość zwyciężyła i TS trafiła do mojej kolekcji. Na razie rozegrałem tylko trzy partie i chwilowo (z uwagi na nieobecność współgracza) nie zapowiada się więcej. W oczekiwaniu na kolejne partie chciałem się więc z Wami podzielić moimi pierwszymi wrażeniami z rozgrywki.

Od pierwszej zapowiedzi gra Europe Divided przykuła moją uwagę. Raz, że to gra polityczna, a ja uwielbiam gry polityczne. Dwa, że sercem ED jest mechanika card driven – a ja uwielbiam polityczne card driven. I wreszcie trzy: Europe Divided oparta została na wydarzeniach z historii najnowszej Europy – a ja… o rany, ależ ja czekałem na polityczne card driven dotyczące historii najnowszej! No i się doczekałem!

Jurassic Park to jeden z moich ulubionych filmów, książek (zwłaszcza książek!) i w ogóle tematów. Wydawałoby się, że to również wdzięczny obiekt to stworzenia gry, ale… jak poszukacie na BGG „Jurassic Park” to ocena plasuje się średnio tak istotnie poniżej 6. Trochę lepiej mają się raptory – jedna z gier z tym słówkiem kluczowym (czyli po prostu Raptor) ma nawet jakieś 7.4 w skali 1-10 (i to przy ponad 5 tys. ocen, co już jest dość miarodajne). Możemy jeszcze pomachać Bruno Cathala za ciekawy pomysł z Jurassic Snackiem (7.0) choć War & Sheep, który on reimplementuje raczy nas zaledwie oceną ...

Witajcie w agrokulturze Islandii. Będziecie tu uprawiać pomidory, marchewki i sałaty. Szalony pomysł? na pierwszy rzut oka tak, ale energia geotermalna wyspy zasili wasze szklarnie i pozwoli ci wyhodować niesamowite odmiany warzyw. Uwe Rosenberg wraca do tego, co mu wychodzi najlepiej - uprawa roli :)

„Zdobycie Marsa było zaledwie początkiem podboju Układu Słonecznego. Czas na Wenus!„. Wenus jest drugim w kolejności dodatkiem do Terraformacji Marsa autorstwa Jackoba Fryxeliusa, który ujrzał światło dzienne w 2017 roku. Rozszerzenie oddaje w ręce graczy wszystkie narzędzie potrzebne do terraformacji Wenus, a co za tym idzie, uczynienie jej zdatną do zamieszkania przez rasę ludzką. Wprowadzone zostają nowe zasoby, dodatkowa faza rozgrywki i – co najważniejsze – plansza przedstawiająca powierzchnię tytułowej planety, wraz ze wszystkimi jej dobrodziejstwami.

Co ci przypomina ta chmurka? Pomysł jest dość oryginalny. Patrz w niebo i puść wodze fantazji.

Brzmi to jak oksymoron, ale taka jest prawda. Jest to idealny mix strategii i przygody – tym bardziej doskonały im bardziej jesteś zakochany w Star Treku. Lojalnie uprzedzam, że niniejszy tekst nie jest ani relacją z rozgrywki, ani recenzją, ani rozważaniami na temat gry czy serialu. To garść zasad, zarys zasobów z jakimi gracz będzie miał do czynienia i luźne spostrzeżenia po trzech raptem przygodach.

W ciągu ostatniego półrocza mam duże szczęście do recenzowania dodatków moich ulubionych gier.  Zaczęło się od rewelacyjnej Concordii: Salsy, później była rewolucyjna Wyspa Skye: Wędrowiec, który z gry lekkiej zrobił grę prawdziwie zaawansowaną. Niedawno przyszło mi zrecenzować Kakao: Diamenty, dodatek o tyle ciekawy, że wprowadzający opcję łączenia wszystkich modułów w wielką grę. W końcu wpadło mi w ręce 7 Cudów Świata: Armada, czyli rozszerzenie do absolutnego hitu mojej kolekcji planszówkowej. Czy gra, która i tak otrzymałaby ode mnie 10/10, potrzebuje, żeby coś jeszcze w niej zmieniać? I czy będą to zmiany na lepsze?

Wczoraj zagościło w moim domu życie… Seikatsu, czyli życie. Gra od 1 do 4 graczy (choć w podstawowej wersji dla 2-3), którzy wspólnie uprawiają ogród pomiędzy swoimi pagodami rywalizując o to, kto będzie miał najbardziej zapierający dech w piersiach widok na finalne dzieło.