Recenzje

Jakiś czas temu opisywałam Ubongo. Ubongo, które podobało mi się bardzo. Ubongo, które długo nie schodziło z mojego rodzinnego stołu. Ubongo, które skradło serca moim studentom. Nic dziwnego, że musiałam spróbować wersji 3D. Czy okaże się ona jeszcze bardziej szalona? 

Century: Korzenny szlak pokochałam po pierwszej partii, ta gra często gościła na moim stole. Kiedy w moje ręce dostał się egzemplarz Century: Cuda wschodu nie posiadałam się z radości. Przez pierwsze kilka partii nie potrafiłam właściwie określić, czy gra podoba mi się bardziej czy mniej, bo choć różniła się wieloma elementami, to jednak była podobna. Wyrobiłam sobie zdanie właściwie dopiero po kilku partiach grając zarówno w 2, 3 jak i 4 osoby, w międzyczasie ogrywając ponownie Korzenny Szlak. Czy po Cuda Wschodu będę sięgała częściej? Sprawdźcie sami.

Wczoraj Ania opisała Wam swoje wrażenia z Ataku na Londyn. Dziś swoje trzy grosze dorzucę ja. Tym razem będzie o Podróży w czasie i Skoku w Wenecji. I Ataku na Londyn.. no bo co w końcu, kurczę blade! ;) *)

Różnorodne wariacje gier abstrakcyjnych są coraz bardziej popularne. Nie tylko zachwycają swoją nietuzinkową oprawą graficzną, lecz także stawiają przed nami interesujące wyzwania. Czasami wymagają od nas logicznego myślenia, niekiedy sprawdzają naszą zręczność, a jeszcze innym razem łączą spostrzegawczość z szybkim podejmowaniem decyzji. Klimat bywa dowolny, lecz nieraz potrafi powiedzieć nam coś o irytujących kłopotach dnia codziennego…

Londyn. Ciemne uliczki osnute lekką mgłą i jedna misja do spełnienia… Misja od której zależy życie setek, a nawet tysięcy ludzkich istnień… Czy okażesz się najlepszym detektywem Scotland Yardu i ocalisz miasto przed zagładą?

„Bandido próbuje uciec kolejny raz! Zagrywajcie karty w taki sposób, żeby zablokować wszystkie tunele, a sam Bandido nie mógł uciec z więzienia.” Od tych słów zaczyna się nasza przygoda z Bandido, niepozorną, ale jakże wciągającą grą kooperacyjną, która pomimo niewielkiego rozmiaru dostawcza tony radości.

Marco Teubner kojarzony jest głównie z tytułami dla najmłodszych adeptów gier planszowych. Z pewnością największy rozgłos przyniosła mu nagrodzona tytułami Kinredspiel des Jahres i  Dziecięca Gra Roku (i kilkoma innymi wyróżnieniami) Epoka Kamienia Junior, ale autor ma na swoim koncie też adaptację innego klasyka – Dzieci z Carcassonne, czy imprezową karciankę Hook!, wydaną w Polsce przez Lacertę. Teraz natomiast na rynku,  dzięki wydawnictwu Granna, pojawił się imprezowo-zręcznościowy Ale cyrk!, czyli polska wersja wydanego w 2017 r. Topito.

Odnoszę wrażenie, ze jestem jednym z niewielu fanów Keltisa. Co prawda przyznanie mu nagrody Spiel des Jahres w roku, w którym w szranki stawała również Epoka Kamienia, uważam za duże nieporozumienie, trudno mi jednak nie przyznać, że w początkach mojej planszówkowej kariery spędziłem z grą Reinera Knizii wiele godzin dobrej zabawy. Skoro więc nadarzyła się okazja poznać prekursora zastosowanej w Keltis mechaniki, nie mogłem odmówić. Tak rozpoczęła się moja wędrówka w poszukiwaniu zaginionych miast w grze Lost Cities: Pojedynek, wydanej niedawno przez Galaktę.

Kajū to japońska nazwa dobrze nam wszystkim znanego gatunku filmowego, w którym pojawiają się gigantyczne potwory siejące zniszczenie w wielkich metropoliach, od czasu do czasu walczące z innymi potworami, a czasem nawet ratujące ludzi. Stany Zjednoczone mają King Konga, Japonia Godzillę i Gamerę, ale przez lata na naszych ekranach przewinęło się też całe stado “pomniejszych” monstrów.

Gra została wydana w ramach kampanii społeczno-edukacyjnej „Ojczysty – dodaj do ulubionych”, prowadzonej przez Narodowe Centrum Kultury, której celem jest propagowanie dbałości o poprawność polszczyzny. Ale ... czy może wyjść co dobrego z Edukacji? Let's see...