Recenzje

Carcassonne: The Castle nigdy mnie nie pociągało. Zawsze zastanawiałam się po co robić wersje dwuosobowe, jeśli w podstawową grę da się grać we dwie osoby i to całkiem znośnie. A w Carcassonne da się. Lepiej w 3 albo 4 ale w dwójkę jest znośnie. I tu był mój błąd. Nie pierwszy zresztą. Bo jednak gry typu "Duel" znacząco różnią się od pierwowzoru - i trzeba zaznaczyć, że najczęściej na plus. Nie inaczej w tym konkretnym przypadku.

21 listopada premierę będzie będą mieli Architekci Zachodniego Królestwa. Ja grą tą mogę się cieszyć już od niemal roku w tym czasie dość dobrze ją ograłem, dzięki czemu mogę się teraz z Wami podzielić moimi wrażeniami.

Przecież to nie jest gra! To główny – i w zasadzie chyba jedyny – zarzut jaki udało mi sie usłyszeć pod adresem tej nie-planszówki. Nie-planszówki, bo oczywiście nie ma planszy. Nie ma też rywalizacji. Ani kooperacji, by razem odnieść zwycięstwo. Nie ma zatem ani zwycięzców, ani przegranych. Z formalnego punktu widzenia nie jest to zatem typowa gra.

Francis Tresham (1936-2019) 21 pażdziernika 2019 zmarł Francis Tresham. Młodszym graczom pewnie ten twórca nie jest znany, bo najważniejsze gry opracował około 40 lat temu, ale były to gry, które miały ogromny wpływ na rozwój branży. W związku z tym chciałbym przypomnieć mój artykuł na temat wydanej w roku 1980 gry Cywilizacja, opublikowany pierwotnie w 2 numerze czasopisma Świat Gier Planszowych.

Gdy mówimy o arkanach, myślimy o czymś sekretnym, tajemnym, dobrze ukrytym przed wścibskim ludzkim wzrokiem. O czymś niedostępnym dla zwykłego śmiertelnika – krótkowzrocznego ignoranta i pyłu na wietrze.  My…MY! Jesteśmy inni!

Théo Rivière nie jest zbyt znanym projektantem na naszym rynku (Tylko Morze chmur od Portalu) ale Bruno Cathala już tak. Powoli stawał się on moim ulubionym projektantem, zwłaszcza jeśli chodzi o te niezbyt ciężkie, dwuosobowe pozycje jak Mr Jack, Haru Ichiban, 7 Wonders Duel, czy nawet leciutki Jurassic Snack. Dziś do tej kolekcji trafia również NagaRaja.

Reinera Knizię z pewnością można uznać za ojca gier bez prądu. I to takiego, który nadal eksperymentuje i tworzy, a nie tylko odcina kupony od swych najsłynniejszych dzieł. Choć ma na  koncie również dość skomplikowane tytuły, to mimo wszystko jego znakiem rozpoznawczym pozostaje połączenie prostych oraz schludnych mechanik o niskim progu wejścia z przyjemną, wręcz familijną rozgrywką. Niemniej jego grom  zazwyczaj było daleko do banalności. Fenomenalnie nadawały się do rozpoczęcia przygody ze światem współczesnych gier planszowych, a i zaawansowani gracze znajdowali w nich coś dla siebie (niech żyje nieśmiertelny Samuraj oraz Eufrat i Tygrys). Tym raziem doktor (i to od ...

Kim jest Steffen Bogen i jak to się stało, że Lucrum Games wytrzasnęło Wielbłądy? Przed wielbłądami nie był specjalnie znany. Stworzył jakąś grę z mechaniką set colllection, o której praktycznie nikt nie slyszał, i inną grę z mechaniką memory, o której też niewielu słyszało, a potem: pufff, Wielbłądy, wielki hit, który w 2014 roku zdobył nagrodę Spiel des Jahres.

Alexander Pfister już dawno stał się autorem, który wywołuje mocne bicie serca u zapalonych eurograczy, przekładających mechanikę nad kwestie klimatu. Ja w każdym razie nigdy nie mogę  odmówić sobie przyjemności rozegrania kolejnej partyjki w Mombasę bądź Great Western Trail. W sumie na każdy jego tytuł czekam z nieukrywaną niecierpliwością. Dlatego też szybciutko pragnęłam się zatopić w scenerii Hongkongu bez prądu. Całe szczęście, że Lacerta migiem zdecydowała się na wydanie tego tytułu. Ale w pudełku były tylko karty, trochę znaczników i – nie oszukujmy się! – brzydka plansza (nawet jak na niemieckie standardy!). Czy sama rozgrywka była w stanie zatrzeć kiepskie pierwsze ...

Kariba i Winston, dwie kieszonkowe gry wyd. Helvetiq. Niby tak różne, a jednak mają coś wspólnego. I to nie tylko zwierzęta :)