Recenzje

Systemu Pandemic nikomu przedstawiać raczej nie trzeba. Miłośnicy gier bez prądu od wielu lat sięgają po ten tytuł, stawiając czoła różnym zagrożeniom z lepszym lub gorszym skutkiem. Jak w wielu innych przypadkach planszówek należących do grupy “klasyków”, także i ta doczekała się już kilku dodatków oraz alternatywnych wersji. Jej odmiany osadzone są m.in. w Starożytnym Rzymie, czy też świecie opanowanym przez Cthulu. Jestem pewna, że powstanie jeszcze wiele innych wariacji na temat tej kooperacyjnej gry planszowej. Tymczasem zapraszam do lektury recenzji najnowszej z nich – World of Warcraft: Wrath of the Lich King.

Długo się wstrzymywałem z recenzją Glen More II: Kroniki. Chciałem ograć wszystkie dodatki, zobaczyć jak się łączą i w jakich konfiguracjach działają najlepiej. W końcu się poddałem i postanowiłem opisać samą podstawkę, bo po pierwsze już jestem z tym tekstem  mocno spóźniony, a po drugie nawet sama gra podstawowa daje radę i zasługuje na Waszą uwagę.

Recenzję tę mógłbym właściwie zacząć identycznie jak niedawną recenzję Miasta w chmurach: „Phil Walker Harding – uwielbiam gry tego gościa.”. Żaden z tytułów jego autorstwa jeszcze mnie nie zawiódł. Poza jednym małym wyjątkiem – właśnie wspomnianym MwCh. Czy Neopilis – gra na pierwszy rzut oka nieco podobna do rzeczonego  Cloud City – będzie drugim niechlubnym wyjątkiem czy potwierdzeniem reguły że gry PWH trafiają w mój gust?

Horror w Arkham to mocna gra dla ludzi o mocnych nerwach, ale przede wszystkim to słuszna dawka klimatycznej przygody. Gra bardzo efektownie realizuje dwa cele: budowanie nastroju totalnej bezradności wobec makabrycznych wydarzeń i utrudnienie graczom efektywnej komunikacji. Gracze nie mogą spać spokojnie - zło czai się tu za każdym rogiem.

Odnoszę wrażenie, że większość recenzentów w Polsce ma kota. I to nie tylko tego pozytywnego na punkcie planszówek, ale też jego fizyczną, mruczącą wersję. Ja mam nawet dwa. Nie mogło więc się obyć bez zasilenia mojej planszówkowej kolekcji o grę Wyspa kotów autorstwa Franka Westa.

Natura zwariowała, noc wymieszała się z dniem, a pory roku występują chaotyczne i nikogo już nie dziwi widok koron drzew w jesiennych barwach, podczas gdy tuż obok zakwitają pierwiosnki. Tylko my możemy opanować dziką magię i przywrócić Bór do normalnego stanu. Aby osiągnąć nasz cel będziemy korzystać z kości żywiołów, magicznych stworzeń i tajemniczych mikstur. Czasem z pomocą przyjdą nam mieszkańcy pobliskiej wioski. Strzeżcie się jednak… współgraczy, którzy na pewno spróbują przeszkadzać na każdym kroku.

Czasem bywa tak, że tytuł gry lepiej brzmi w oryginale niż po dosłownym tłumaczeniu. Switch & Signal to z jednej strony aliteracja, a z drugiej jednocześnie dwa czasowniki lub dwa rzeczowniki. I na dokładkę w całym tytule jest mniej sylab niż w połowie jego polskiego odpowiednika. Zwrotnice i Semafory nie płyną z języka tak gładko. Tyle mojego wstępu lingwistycznego, już się wyżaliłem. Przejdźmy do czegoś co ma jakieś znaczenie. 

Gry quizowe, wydawałoby się adresowane są do graczy oczytanych, ciekawych świata, lubujących się w wyszukiwaniu różnych ciekawostek w Internecie, najprościej mówiąc, adresowane są do graczy z pewną wiedzą. Może to dotyczyć wiedzy ogólnej, czy też bardziej specjalistycznej, jak chociażby wiedzy z historii, biologii, czy też – jak w przypadku gry Terra, – z geografii. W grach tego typu możemy poczuć się trochę jak w teleturnieju i posiłować się na zasoby wiedzy ze znajomymi. Minusem tego typu gier będzie fakt, że nie każdy zechce z nami w nie zagrać wiedząc, że mniej ciekawski i oczytany gracz od innych, ma mniejsze szanse ...

„Zbrodnia to niesłychana pani zabija pana”. A może to jednak pan, pana potraktował maczetą albo sznurem do zasłon go zadusił? Ewentualnie trutki na szczury dorzucił do porannej kawy. Nie, to nie próba napisania scenariusza do kolejnego kryminalnego hitu, a jedna z wielu możliwości w grze Niepożądani Goście.

Zacznijmy od okładki. Uważam, że w przypadku Cubitos jest ona całkiem odważna. Przeprowadzona w gronie moich bliższych, dalszych i najbliższych znajomych skrócona ankieta wykazała, że ubrana w tyrolskie spodenki kostka sera jest w najbardziej optymistycznym scenariuszu konfundująca. A prezentowanie przez nią bujnie owłosionych ludzkich łydek w pewnych przypadkach może być uznane za wręcz odpychające. Ja nadal patrzę i nie mogę się nadziwić.