Recenzje

W popkulturze występuje kilka przypadków tekstów tak silnie zakorzenionych w naszej świadomości, że wystarczy przywołać tylko imiona głównych bohaterów, żebyśmy wiedzieli o jakim dziele mówili. I tak jest w przypadku osławionej drużyny z: krasnoludem, elfem i czarodziejem w składzie. Natomiast co stanie się jeśli w składzie tego bractwa znajdziemy wilkołaka lub kotka? Taką alternatywę proponuję nam karcianka Fellowships of Fate.   Dziewięciu nie zawsze wspaniałych Tytułowe Bractwo Przeznaczenia dopłynęło do naszej redakcji z dalekiej Japonii, zatem nic dziwnego, że w środku spotykamy się z estetyką typową dla wschodniej kultury. Grafiki prezentują się ciekawie, choć i tu muszę od razu podkreślić ...

Starożytne cywilizacje to wdzięczny temat, który przewija się w wielu grach planszowych. Tym razem jednak nie odwiedzimy Egiptu, czy Grecji, a przeniesiemy się do Caral – jednego z najstarszych miast na świecie, datowanego na około 3000 lat p.n.e.  i znajdującego się na terenie Peru. W podróż w przeszłość zabierze nas Klaus-Jürgen Wrede – autor znany między innymi z Carcassonne. Przyjdzie nam zawalczyć o tytuł największego budowniczego piramid, zyskując prestiż i sławę.

Nie od razu przyszedł mi na myśl pomysł w jaki sposób ugryźć tę recenzję. Gdzieś z tyłu głowy kołatało mi (być może fałszywe) przeświadczenie, że grę obecną na rynku od dwudziestu lat znają już wszyscy i nie da się napisać o niej niczego nowego. A potem chwilę pogrzebałem w bebechach strony za pomocą paru wyszukiwarek i zorientowałem się, że w “nowożytnej” epoce Games Fanatic nikt o Puerto Rico jako takim nie pisał. 

Panowie Eduardo Baraf i Steve Finn to chyba zapaleni działkowicze. To za ich sprawą polscy gracze mogą cieszyć się m.in. takimi tytułami jak Niezłe ziółka, Moje skarby i – wydany ostatnio – Pachnący ogród (S. Finn jest ponadto autorem Kwiaciarenki), W Moje skarby nie grałem, ale co do pozostałych trzech tytułów mogę powiedzieć, że łączą je kieszonkowy rozmiar pudełka oraz prosta i szybka rozgrywka z jakimś niebanalnym pomysłem w zasadach.

Podział w grze nie jest równy, ale i cele są inne. Niedoszłe ofiary od wolności dzieli uruchomienie czterech generatorów i znalezienie wyjścia. Ich oprawca, by wygrać, musi upuścić sporo ich krwi. Żeby to zrobić, nie musi nawet nikogo zabijać. Wystarczy, że ofiary powiszą trochę na jego haku.

Kiedy ludzie przybyli na teren Północnych Rubieży, wydawało im się, że trafili do raju. Przywitała ich żyzna gleba, dziewicza przyroda, lasy pełne zwierzyny, na którą można zapolować… Nie minęło wiele czasu, gdy osadnicy przekonali się, że ich poczynania rozbudziły Bestię. Ta zaś jest zdeterminowana, aby wyprzeć intruzów z należącego do niej terytorium. Kto będzie górą w tej potyczce?

Jak to wszystko bardzo ładnie i sympatycznie układa się w jedną całość. Względnie zaskakujący sukces komercyjno-krytyczny gry o krowach przekłada się w prostej linii na dojenie marki przez wydawnictwo. Piękne! 

Twórcy Ave, Leo! dość odlotowo potraktowali temat walk na arenie, celem stworzenia prostej gry abstrakcyjnej. Zadaniem każdego z gracza, będzie zebranie siedmiu złotych monet. Całość rozgrywki oparta jest na wykorzystywaniu kości, którymi będziemy poruszać się na naszej heksagonalnej planszy. Do wyboru mamy trzy rodzaje kości, które odpowiadają za: ruch lwa (czerwona), ruch naszych gladiatorów (zielone) oraz rozłożenie złota na mapie (żółte).

Planszówkowe dungeon crawlery kojarzą mi się zwykle z rozbudowanymi statystykami, modułową mapą i figurkami. Co prawda pojawiają się już także wersje zminiaturyzowane do talii kart, ale czy da się pójść jeszcze jeden krok dalej? Okazuje się, że tak, w tym przypadku niewielkie pudełeczko skrywa jedną kartę i garść kostek.

Stefan Feld to autor wielu znanych i cenionych gier planszowych. Wśród sygnowanych jego nazwiskiem tytułów znajdziemy mniej i bardziej udane projekty, np. Trajana, Bonfire i Kokopelli. Jest wśród nich także jeden, który od kilku lat lśni na planszówkowym niebie i przestać nie zamierza. Mowa oczywiście o fantastycznych Zamkach Burgundii.