Recenzje

Ja już tak mam, że jak słyszę o jakimś dziwacznym połączeniu mechanizmów umieszczonych w grze, to oczy od razu mi się świecą a moja uwaga zostaje przykuta. A nie jest łatwo o większe dziwactwo niż gra o podboju Irlandii tysiąc lat temu sterowana za pomocą gry w Kierki. 

Nie zdarza się to jakoś szczególnie często, ale od czasu do czasu pojawia się na rynku gra, która całą sobą nadeptuje mi na odcisk z mniej lub bardziej irracjonalnych powodów. W ostatnich miesiącach zwycięski los na loterii pozornie nieuzasadnionego uprzedzenia trafił się grze Woodcraft. Tak się składa, że jest to druga z kolei wygrana gry wydanej przez Delicious Games i Portal, bo w zeszłym roku frustrowałem się prywatnie i w zaciszu domowym grą Messina 1347. Dobrze, rys nakreślony, perspektywę już znacie, zaczynam spokojnie i bez żółci. 

Czym kierujecie się nabywając grę planszową? U mnie jest z tym bardzo różnie. Czasem zaciekawi mnie mechanika, czasem nazwisko autora,  a czasem po prostu zagram u kogoś lub na jakimś konwencie i gra przypadnie mi do gustu. Niekiedy zdarza się też jednak tak, że gra trafi na mój radar, mimo że nic specjalnego o niej nie wiem, bo po prostu odpowiada mi tematyka i setting gry. Tak było właśnie w przypadku Encyklopedii.

Moje miasto było jedną z moich ulubionych gier Reinera Knizii, jakie wypuścił na rynek w ostatnich latach. Był to efekt mojej wrodzonej słabości do gier kafelkowo-tetrisowo-układankowych spotęgowanej bardzo atrakcyjnym wykonaniem w połączeniu z pomysłem na zmiany w zasadach pomiędzy poszczególnymi rozgrywkami. Dzięki temu w każdej kolejnej rozgrywce czekało na nas coś nowego i zmieniającego sedno gry w mniejszy lub większy sposób. To w pewnym sensie nie była jedna gra, w którą graliśmy kilkadziesiąt razy, to było kilkadziesiąt minigier do rozegrania po jednej partii. 

Czas odpowiedzieć na niewygodne pytania. Uchylić rąbka tajemnicy, odkryć sekrety alkowy i rozprawić się z niby-mitem. A przy okazji uspokoić kilku bardziej emocjonalnie nastawionych osobników, którzy gotowi są na widłach wynosić ze wsi recenzentów, którzy zamiast uczciwie gry kupować, proszą o nie wydawców.

Clockworker łączy dość specyficzny wariant mechaniki worker placement z gospodarką zasobami. Zasoby pozyskujemy z kart lokalizacji, na których umieszczamy wspomniane wcześniej roboty. I zasoby owszem, pozyskamy, ale nie od razu i nie w dowolnej kolejności. Każda tura zaczyna się bowiem od powrotu naszych pracowników z pracy i pobrania surowców z pól, które właśnie zwolnili. Oczywiście zaraz potem możemy bezrobotne roboty - "bezroboty"? - ponownie do pracy.

Czy Doniczki to dobry tytuł dla osoby, która średnio potrafi w domowe uprawy roślin i więdnie mi nawet kaktus? Przekonajcie się w recenzji.

Ja tu jeszcze pykam sobie po angielsku, a w międzyczasie Rebel zapowiedział wypuszczenie na rynek wydania po polsku. No nic, trzeba sobie jakoś radzić z recenzencką bezwładnością. Wiedz zatem drogi Czytelniku lub Czytelniczko, że wszystko co przeczytacie w poniższym tekście nie odnosi się technicznie rzecz biorąc do tego konkretnego pudełka, które będzie się dało zakupić u nas w sklepie. Pewnie funkcjonalnie wszystko będzie identycznie i rodem z tej samej fabryki, ale dla formalności wspominam o tym na początku. 

A więc jesteśmy agentami śledczymi - lub agentem, jeśli nie lubimy dzielić się władzą. W każdej z pięciu zawartych w grze spraw przyjdzie nam zapoznać się z początkowym dossier. Otrzymamy zestaw niezbędnych w danym śledztwie dokumentów - jak mapa, książka adresowa czy lokalna gazeta z kluczowego dla sprawy dnia - i ruszymy do pracy.

Zamknięte przed 60 laty więzienie w USA, które położone jest u wybrzeży San Francisco, obrosło legendą. Zanim doszło w nim do ucieczki kilku osadzonych, sądzono, że jest ona absolutnie niemożliwa. Nie ma się więc co dziwić, że miejsce to od zawsze fascynuje i inspiruje twórców seriali, filmów, ale i gier bez prądu. Najnowszą planszówką, której akcja rozgrywa się na wyspie, gdzie zsyłani byli najwięksi kryminaliści Ameryki, jest Escape Run Alcatraz 2034. Przyjrzyjmy się jej!