Recenzje

Będąc na Gratislavii nie dało się nie zauważyć, iż zawsze przy co najmniej kilku stolikach rozgrywano partie w nową polską grę. Nie dało się nie zauważyć spiętrzonych na stołach pod ścianą pięknie się prezentujących pudełek z nową polską grą. A, że nie dało się nie zauważyć to i ja okiem łypnęłam i się zainteresowałam. Zainteresowanie wzrosło, gdy młody i podekscytowany autor gry opowiedział mi o swoim najnowszym projekcie (jak wynikało z rozmowy nie pierwszym), który okazał się – przynajmniej z tychże opowieści – grą, na jaką od jakiegoś czasu miałam chętkę.

Wyobrażam sobie małego Stefanka Felda, gdy przy bladym świetle lampki zasiada wieczorami z dziadkami do gry w kości wyrzucane na stół ze starego porcelanowego kubka. Wyobrażam sobie jak podrosły już Stefek, prezentując tzw. zimny łokieć, pędzi niemiecką autostradą z rozwianym włosem (no, tu może przesadziłam, sądząc po fotografii…) a przy przedniej szybie dyndają mu dwie białe pluszowe kości nadnaturalnej wielkości. Wyobrażam sobie jak dorosły Stefan przykłada wieczorem głowę pełną pomysłów do poduszki w kolorowe kosteczki do gry (w dzieciństwie takich nie było i teraz to sobie rekompensuje). Wyobrażam sobie wreszcie Felda jak niemal nigdy nie rozstaje się z kośćmi i ...

Najnowsza gra Adama folko Kałuży reklamowana jest na pudełku znakiem 3D. A hasło przewodnie kampanii jakże skromne: „Po prostu genialne. genialnie proste”. Cóż takiego oferuje ta gra, że zostały do jej promowania wykorzystane tak nośne ostatnio slogany? Czy to niemal setka solidnych drewnianych klocków ma być argumentem za? Czy emocje związane z przygotowaniem rozgrywki – chwilami nasuwające skojarzenie z Jengą? A może wzory do ułożenia – wydaje się, że coś takiego było już w Ubongo? Dla zaintrygowanych tymi pytaniami powstała ta recenzja.

Są gry, które kurzą się na półkach. Są gry, w które gramy w miarę regularnie. Są wreszcie gry, w które gramy, kiedy tylko możemy i na które zapraszamy ochoczo znajomych. A oni pędzą do nas co wieczór porzucając wszelakie zajęcia, zostawiając włączone żelazko i płaczące w łóżeczkach niemowlęta. Te gry po prostu wciągają. Pozwólcie, iż w ramach wstępu posłużę się czymś na kształt minifelietonu. Czym taka gra musi się charakteryzować, aby wciągać za krawat, pochłaniać na całego i absorbować myśli na tyle skutecznie, by marzyć co wieczór o jej rozłożeniu i ponownym zmierzeniu się z przeciwnikami jak i samą mechaniką? ...

Czy kiedykolwiek zdarzyło Wam się zakochać w osobie ze zdjęcia? Czarująca powierzchowność, chwytający za serce rys twarzy, magnetyzujące spojrzenie, ot typowa fascynacja na odległość. Koleżanka z wypiekami na twarzy także karmi Was opowiadaniem o spotkaniu, o eksyctującym wieczorze, bliższej znajomości. A potem… potem poznajecie obiekt westchnień osobiście i myślicie „Co ja w nim widziałam?”. Gdy po raz pierwszy usłyszałam nazwę Hansa Teutonica zabrzmiało mocno, intrygująco, poważnie. O czym jest ta gra? Chwytliwy tytuł – a taki mi się wydawał – to pierwszy stopień do sukcesu w sprzedaży. Zostałam pochwycona w sieć marketingu. Nazwa drążyła mi mózg, plątała myśli, ciążyła w ...

Norenberc, to gra zaprezentowana na ostatnich targach Essen. Autor, Andreas Steding, ma swoim dorobku kilka niebanalnych tytułów jak Hansa Teutonica czy Firenze. Grafikę opracował Josh Capell znany między innymi z ilustracji do Pandemica, Gheos, Endeavor, 1960: The Making of the President czy Wasabi! Czy znani twórcy gwarantują wysokiej jakości produkt? To retoryczne pytanie wymaga każdorazowej weryfikacji.

IPN konsekwentnie realizuje pomysł na zainteresowanie historią poprzez zabawę, choć – jak we wszystkich chyba działaniach IPN – nie brakuje głosów krytycznych wobec takiego podejścia. 303 była pierwszą grą wydaną przez IPN, która zdobyła pozytywny rozgłos w planszówkowym środowisku.

To mogła być jedna z najfajniejszych elektronicznych wersji planszówek, jakie stworzono na urządzenia Apple… Zabrakło jednego, ale jakże istotnego elementu.

Cóż ja mogę napisać… Może po prostu wyłożę kawę na ławę: zapraszam Czytelników GF do przeczytania recenzji najgorszej gry, z jaką miałem nieprzyjemność zetknąć się w ostatnim czasie*. Jeśli macie chwilkę, przeczytajcie. Jesli nie – po prostu zapamiętajcie: nie kupować, nie grać u kolegi, a jeśli kolega wciaż namawia… znaleźć sobie nowego kumpla.

Ilu z nas w tej przedwiosennej plusze nie marzy o wyjeździe do ciepłych krajów, do luksusowego hotelu, do pięknych krajobrazów i ciepłego morza? No ja nie, ale wielu zapewne tak :) Gra „Hotel Samoa” przenosi nas na tę piękną tytułową wyspę, ale nie w roli turystów, lecz właścicieli hotelików konkurujących o miano popularnych miejsc wypoczynku i przede wszystkim miejsc, w których skutecznie opróżnia się kieszenie tych, co na pytanie początkowe odpowiedzieli odwrotnie niż ja.