Recenzje

Spotkanie ze wspomnieniami zawsze jest niebezpieczne. Głównie dla wspomnień… Cykl seriali animowanych opowiadających z niezwykłą lekkością i przystępnością historię ludzkości, powstania życia, odkryć i wielu innych tematów był w czasach mojego dzieciństwa niezwykłym odkryciem na tle dość skromnej oferty rodzimej telewizji. Pierwsze spotkanie ze wspomnieniami – gdy moje Skarby dorosły na tyle, by móc chłonąć wiedzę z tych filmów – wypadło znakomicie! Nadal są one wartościowymi materiałami edukacyjnymi. O drugim zetknięciu się wspomnień, tym razem w wersji gier planszowych w niniejszym tekście.

06:55 UTC + 09:00 Dziś rano obudziłem się w wybornym nastroju. Wczoraj właśnie skończyłem montować zapasowy panel kontrolny g0-dz1-LL4 w prawym ramieniu mojego Króla I Światowego. KrólIŚ, jak go pieszczotliwie nazywam, aż rwał się do akcji, a tak się zabawnie złożyło, że dziś do miasta wpadało kilkoro dawno nie widzianych znajomych. Czas było im przypomnieć, kto tu jest Królem.

Istnieje pewna, niewielka grupa projektantów, której gry nigdy nie schodzą poniżej pewnego, zadowalającego mnie poziomu i które zawsze chętnie powitam na swojej półce. Do tejże grupy jeszcze całkiem niedawno należał Fin o niewymawialnym nazwisku – twórca dobrych, acz niedocenianych gier, takich jak Księstwo czy Walnut Grove, a także (oczywiście) hitu nad hity – Eclipse. Czasu przeszłego użyłem tutaj nie bez przyczyny, gdyż z pomocą Mauna Kea, z głośnym hukiem, opuścił on te zacne grono i niezwykle ciężko mu będzie do niego powrócić. No ale po kolei…

Kawiarnia to miejsce dość niesamowite. Mniej lub bardziej nasuwa skojarzenia z kulturą, azylem do spotkań ze znajomą  tudzież nieznajomą osobą, z sympatią albo po prostu z gazetą lub z książką. Jeżeli jednak masz ochotę na bardziej wyrafinowane towarzystwo, warto przyjąć zaproszenie do stolika z planszówką Cafe Melange. Tutaj bowiem szarlotkę zamówił już Zygmunt Freud, obok niesie się zapach owocowej herbaty, którą delektuje się sam Gustaw Klimt a dwa krzesła dalej siedzi nikt inny jak Alma Mahler-Werfel.  Ta trójka, plus wiele innych osobistości, tworzą razem grono prominentów. Ty z kolei na planszy jesteś szarym (albo kolorowym – w zależności od tego ...

Podczas Essen’13 zadebiutowała gra „Concordia” autorstwa pana Mac Gerdsta (Maca Gerdtsa?). Tenże pan spłodził takie tytuły jak „Antike”, „Navegador” i „Imperial”, czyli jest postacią dobrze znaną. „Concordia” miała się pojawić rok wcześniej, pod nazwą „Oppida Romana”, ale na szczęście autor wytrzeźwiał. Concordia zaś jest boginią harmonii (jej grecki odpowiednik to Harmonia właśnie), w dodatku tak piękną, że aż trafiła na pudełko.

– I pamiętaj, w kapitalizmie wszyscy gotowi są zawsze na najgorsze, u nas – na najlepsze. Te słowa w kultowym serialu Alternatywy 4 wypowiada Stanisław Anioł. Dziwnym zbiegiem okoliczności ta sama fraza pojawiła się w mojej głowie, gdy tylko zobaczyłam pudełko gry o tym samym tytule. Dlaczego? Dlatego że niekiedy człowiek zachwycony piękną szatą graficzną jakiejś gry, wydaje ciężko zarobione 130 zł, po czym okazuje się, że mechanika jest tak nudna, że grę najlepiej pociąć i udekorować nią pokój. Tymczasem wydawnictwo Inte-gra we współpracy z Telewizją Polską, mówiąc pół żartem pół serio, dołożyło wszelkich starań, by już samo opakowanie mogło ...

Targi w Essen to nie tylko oczekiwane premiery uznanych projektantów i liczne eurogry średniej ciężkości. To także, a patrząc na liczbę – przede wszystkim, mnóstwo/ogrom/całe zatrzęsienie małych, krótkich i niszowych gierek z wydawnictw, o których nigdy wcześniej nie słyszeliście. Zwykle Wasz (i mój) wzrok prześlizguje się po nich gładko, nie rejestrując w ogóle ich istnienia. Cały wór takich produkcji przywiózł z targów gamesfanatikowy RedNacz, by następnie – tonem nieznoszącym sprzeciwu – rozdysponować je redaktorom i współpracownikom do recenzji. Mimo szemrań i półgębkiem wypowiadanych protestów, wiara karnie przystąpiła do pracy. Cóż, jak wszyscy, to wszyscy – wziąłem więc i ja na ...

Hasło słownikowe jako jedną z definicji słowa mania opisuje w słowach: „przesadne, bardzo mocne zamiłowanie do czegoś”. Po rozegraniu pierwszych partii zaczęłam zastanawiać się czy  na pewno o to wyjaśnienie chodzi. Zaglądam do drugiego i widzę powiązania ze stanem chorobowym, objawiającym się trudnym do powstrzymania pociągiem do wykonywania jakichś czynności. Hm…chyba jednak o to chodziło twórcom gry. Tyle tylko że coś poszło nie tak i ów „pociąg” zamiast przyciągać do gry, zamienia się w „ucieczkomanię”.

Na tegorocznym Essen Óscar Arévalo (autor m.in. gry Stalag 17) zaprezentował dwuosobową, pełną samurajskiego klimatu grę Seven Swords. Być może jakieś inne przyczyny spowodowały rezygnację z tytułu Siedmiu samurajów, ale gra niemal odtwarza bitwę z kultowego filmu Akiro Kurosawy (zresztą później wielokrotnie przerabianemu – m.in. jako western Siedmiu wspaniałych). Obrona wioski, której zdesperowani mieszkańcy wezwali na pomoc siedmioro wojowników, przed niezliczonymi bandytami jest świetnym tematem na asymetryczną grę. Z zaciekawieniem przyjrzałem się jej dokładniej.

Jeśli kiedykolwiek graliście w Neuroshimę Hex!, chcielibyście w nią zagrać, albo myślicie o kupnie tej gry, lecz zastanawiacie się którą wersję wybrać – Neuroshimę Hex! 3.0 czy wersję 2.5,  zapraszam do mojej recenzji.