Recenzje

Budowanie katedr, domów, tudzież całych miast – to kolejny chodliwy temat po pociągach i osadnikach (a może nawet przed nimi?). Ile było do tej pory gier traktujących o budownictwie – chyba nie jestem w stanie zliczyć. Czy coś jeszcze da się wykrzesać z tego tematu? Czy budowanie wiaty, obory albo poczty sprawi nam na tyle dużo frajdy, że zechcemy zrobić to jeszcze raz?

Duet Kramer&Kiesling znany jest z tego, że potrafi stworzyć naprawdę porządne i wciągające gry. Za każdym razem gdy zobaczę na pudełku te dwa nazwiska, od razu mam ochotę zagrać. Tym razem po kilku partiach czułam, że jednak nic mnie nie zachwyca. Każdy ma swoje wzloty i upadki. Tutaj mamy do czynienia z małym kołowaniem tego samolotu. Absolutnie nie jest to gra zła, aczkolwiek nie ma w niej efektu „wow”. Aby przekonać się czy tego rodzaju planszówka trafi w Wasze gusta, zapraszam do krótkiego pobytu na preriach pośród zwaśnionych indiańskich plemion.

Tematyka kolejowa ostatnio stała się mocno popularna – i to nie tylko za sprawą kultowej serii Wsiąść do pociągu. Pełna więc złych przeczuć sięgnęłam po pudełko Москва-Париж…. ach, czy mówiłam już, że mam dosyć pociągów, dworców i linii kolejowych? Nie? no to mówię. Ale co to? gra nie grzeszy kolejowym klimatem za grosz… To chyba mam szczęście :-) A czy grzeszy czymś innym? Czy moje obawy co do  mechaniki – którym dałam już jakiś czas temu upust – sprawdziły się? Zapraszam do przeczytania recenzji.

Zwykle staram się pisać o grach szukając obiektywnie ich zalet i wad. W tym znaczeniu, że często dość wyraźnie widać do kogo adresowana jest dana pozycja – dzieci, fani zombiaków, jakiegoś serialu ipt. Tym razem od początku mogę ostrzec, że nie będzie tu obiektywizmu, bom fanem Wysokiego Napięcia, ot co! Fanem, co to chyba wszelkie dodatki posiada, każdą mapę ograł, a samą grę uznaje za 8. cud świata. A tak!

Drodzy rodacy. Od dziś żółwie są niemodne a sałata jest passé. Od dziś pędzimy do jabłek (w końcu tego lata był to nasz patriotyczny obowiązek ;)). Kolec w kolec, pyszczek w pyszczek i łapka w łapkę. Co zastaniemy na mecie? zwycięstwo czy rozczarowanie?

Długo oczekiwana książka o grach planszowych, z nutką idealizmu i marzeń w tytule. Hit? Kit? Dwie deszczowe chmury, czy naturalne obozowisko? Co ma nam do powiedzenia autor tej książki i zarazem jednej z najlepszych gier planszowych na świecie – Ignacy Trzewiczek?

Zwycięzca Spiel des Jahres 2012, Golden Geek Best Abstract Game 2012 i do tego kilka nominacji. W trzy lata po triumfie Dominiona Donald X. Vaccarino powtórzył swój sukces. Obok takiej pozycji nie można przejść obojętnie – z niekłamaną zatem radością podjęłam się recenzji Królestwa w budowie. Tym bardziej, że Dominion wciąż jest w moim Top 10. Czy mój entuzjazm był uzasadniony? Zapraszam do lektury.

Z okładki pudełka  Wojny narodów spogląda Maria Skłodowska-Curie. Jedna z niewielu kobiet, które w dobie XIX wieku porzuciły myśl o tym, że ich teleologią są gary w kuchni. W towarzystwie kart z  wizerunkiem A. Lincolna, N. Tesli i wielu innych, wybitnych przedstawicieli różnorodnych dziedzin, rozbudza ciekawość wielu graczy. Kolejna gra cywilizacyjna, wielokrotnie zestawiania z niezrównanym, jak dotąd, dziecięciem Vlaady Chvatila, wzbudza wiele emocji i wrażeń. Nie jest to nowy „Święty Graal” planszówek o charakterze budowania cywilizacyjnego imperium, ale z pewnością stanowi dość niesamowitą propozycję na oderwanie się od  TtA i spróbowanie czegoś innego.

Dobrze wiecie od czego muszę zacząć niniejszy tekst. Wiecie, prawda? Twilight Struggle (nasza polska Zimna Wojna), czyli Matka i Ojciec, Alfa i Omega, a nawet Dempsey i Makepeace gatunku gier politycznych, mechanicznie opartych na zarządzaniu kartami wydarzeń i zdobywaniu przewag na poszczególnych polach. Od lat okupuje pierwsze miejsce rankingu BGG. Podbiła serca graczy i otworzyła ich na kolejne podobne gry, mniej lub bardziej inspirowane TeeSową mechaniką. To z umiłowania do TS (i do mechaniki card driven) niejaki Volko Ruhnke (autor scenariuszy do TS, a wcześniej dobrze ocenianej Wilderness War; w cywilu analityk CIA) wziął się za projektowanie własnej odmiany gatunku. ...

Ja (rozkładając grę na stole): Kuba, zagrasz z nami? Kuba (kręci głową siedząc przed komputerem): Nie J: Kuba, zagraj z nami…. K: Nieee….. Po 2 partiach rozegranych za plecami Kuby: K: Wiecie co, może bym zagrał z wami? Po kolejnych partiach, późnym już wieczorem: J: Ale ja już muszę iść… K: Nie, jeszcze jedną partię zagrajmy!