Recenzje

Wyraz shopping i skrót PRL mają się do siebie jak piernik do wiatraka. Tworzą absurdalne zestawienie, które w dzisiejszych czasach traktujemy z przymrużeniem oka.  Niemniej jednak nadarzyła się kolejna okazja ku temu, by ów absurd w postaci gry słów, stał się ciałem. Towarzysze i towarzyszki, po niebywałym sukcesie osadzonej w czasach Polski Ludowej Kolejki, przyszedł czas na debiut młodszej siostry – Reglamentacji. Nie przyklejam tu etykiety: Nie jest to pozycja dla graczy.   Gracze bardzo często wywodzą się z rodów „niegraczy”, z którymi, akurat w tę grę śmiało można zagrać. Oto produkt doskonale wpisujący się w kategorię gier familijno-imprezowych z dobrze ...

W zapowiedziach recenzji essenowych gier zastanawiałem się, czy wśród tytułów, które mi przypadły w udziale, kryje się jakaś perełka. Dark Tales (aut. Pierluca Zizzi) taką perełką…. chyba jednak nie jest, natomiast z pewnością nie zasługuje na tak niską ocenę na BGG, jaka początkowo stała się jej udziałem (okolice 6.0). W gruncie rzeczy to udana, lekka gra karciana, z interesującymi grafikami, całkiem przyjemna w dwuosobowym składzie. Tylko tyle i aż tyle.

Ostatnio Granna wydała kolejną pozycję z ciekawie zapowiadającej się serii „Wiem, bo gram”. Tym razem jest to gra, której fabuła jest osnuta wokół jednego z najdonioślejszych polskich sukcesów archeologicznych. Odkrycia, zbadania i uratowania przed zniszczeniem przez wody jeziora Nasera średniowiecznej katedry w Faras właśnie. Hasło serii, a także zawarte w instrukcji materiały informacyjne sugerują, że rozgrywka będzie skutkować zdobywaniem czy poszerzaniem wiedzy o tym ciekawym miejscu. A jak jest w praktyce?

Kilka miesięcy temu pisałem – z zachwytem – o grze Mixtour. Przed tegorocznymi targami Spiel wpadła mi w oko gra Six MaKING. Zadziwiającym zbiegiem okoliczności przez całe targi byłem naprzeciwko stoiska wydawcy tej gry Mind Fitness Games. W jednej z wolnych chwil porozmawiałem z autorem, który osobiście objaśniał zasady. A później miałem okazję zagrać (i oczywiście przegrać) kilka partii, by na koniec cieszyć się pudełkiem z autografem. Radość tym większa, że gra okazuje się być niesamowicie dobra!

Swego czasu „List Miłosny” zadziwił wiele osób tym, że w tak prostej gierce i w 24 16 kartach udało się zmieścić tyle dobrej zabawy. „Światowy Konflikt”, czyli retheming gry „Coup” (aut. Rikki Tahta, 2012), należy do tego samego segmentu. Szybka gra prostego blefu, operująca zaledwie piętnastoma kartami w pojedynczej rozgrywce. Czy to pozycja równie udana, jak List Miłosny?

Cieszą się wszyscy, nawet starcy na wózkach bo nareszcie, wyobraźcie to sobie – dwie rakiety: amerykańska i ruska wylądowały na Srebrnym Globie. W każdej byli czterej kosmonauci ubrani w metalowe skafandry i spodnie. Nikt nikogo nie bił i nie gwałcił a współpraca przebiegała bardzo zgodnie. *)

Tytuł RoboRama w pierwszym odruchu może kojarzyć się z farmeramą (jak wyhodować robota?) ewentualnie z areną, na której będziemy programować roboty do walki. W obu przypadkach byłoby to jednak skojarzenie zupełnie nietrafione. Roborama to abstrakcyjna gra logiczna, której zasady na pierwszy rzut oka mogą przywodzić na myśl z chińskie warcaby (trylmę) albo jeszcze bardziej – z uwagi na kwadratową planszę – halmę. Posiada bowiem znany z tych gier cel – przeprowadzenie wszystkich pionów znajdujących się w jednym z rogów planszy do przeciwległego narożnika  – jednak zasady ruchu są dość oryginalne i to właśnie one mają najwięcej wspólnego z robotyką.

Granna rozwija swoją ofertę wydawniczą. Poza sztandarowymi produktami najwyższej jakości kierowanymi do młodszych graczy, rodzin, szkół i innych placówek edukacyjnych pojawiły się także gry (i serie wydawnicze) o nieco wyższych wymaganiach. Po Pretorze i CV niedawno trafiła na rynek kolejna gra z serii Expert – Mr House. Dla mnie o tyle ważna, że gry Adama Folko Kałuży bardzo cenię, chociaż nie wszystkie ostatnio sprawiły mi jednaką satysfakcję.

Alladyn, Jasmine, Dżin, Sułtan, papuga Jago i małpka Abu to niesamowita paczka przyjaciół przeciwstawiających się siłom zła na ziemiach Agrabhu.  Czy Bruno Cathala jest fanem tych postaci? Tego nie wiem, ale prawdopodobnie zaczerpnął kilka gram inspiracji z arabskiego klimatu, którym obudował grę Five Tribes. Moją uwagę szczególnie przykuła kobieca postać widniejąca na okładce. Czy nuta tajemnicy, odrobina piękna i ostry sztylet w dłoni to zapowiedź kunsztownej i nieprzewidywalnej rozgrywki?

Dawno, dawno temu istniało cudowne królestwo, w którym panował pokój i dobrobyt. Król rządził nim łagodnie i mądrze, bo wiedział jak korzystać z energii, która płynęła z głębi czarodziejskich studni rozproszonych po jego królestwie. Królestwo zaś zamieszkiwało sześć możnych rodów rządzonych przez baronów, którzy cieszyli się przychylnością władcy. Król, chcąc okazać poddanym swą miłość zapieczętował wielkie ilości energii w sześciu czarodziejskich kulach, które podarował baronom. Baronowie jednak – rozpuszczeni dostatnim życiem i łatwym bogactwem – stawali się coraz bardziej chciwi aż postanowili użyć energii z tych kul przeciwko królowi i sięgnąć tym samym po najwyższą władzę.