Recenzje

Uwielbiam wędrówki piesze, zwłaszcza po lasach. Przepadam za grzybami, w każdej postaci i każdej potrawie. Nie umiem zbierać grzybów… Może to kwestia wzroku, a może stanu emocjonalnego podczas leśnych spacerów – myślę wówczas o wielu innych, niegrzybowych tematach. Tak czy siak, z grzybami skojarzenia mam bardzo pozytywne. Z jednym może wyjątkiem… Grzybobranie! Granie w dzieciństwie, później z moimi Skarbami (czasem w jakiejś mikołajowej paczce się trafiło) czy innymi dzieciakami to smutne, prawie traumatyczne przeżycie koszmarnie zmarnowanego czasu… Jako że lubię wyzwania i przełamywanie własnych strachów poczułem się sprowokowany przez Rebel wydaniem gry o tak pełnym emocji tytule. Jakie emocje daje ...

Mój kontakt z prezentowaną na ostatnich targach w Essen grą wydawnictwa Cranio Creations pod tytułem „Dungeon Bazar” to ciągła huśtawka nastrojów i sinusoida wrażeń. Zaciekawienie przeplata się z wątpliwościami, irytacja z uznaniem, sceptycyzm z optymizmem. Co podejście do gry, to kolejna zmiana odczuć. Niełatwo wśród tak ambiwalentnych sygnałów wydać opinię o produkcie, a takiej wszak po recenzencie się oczekuje. Spróbuję zatem podsumować te wszystkie zawirowania i w podsumowaniu sam zorientuję się, co z tego wynikło.

Wyobraź sobie taką grę. Niebanalną i z ciekawym tematem. O atrakcyjnej szacie graficznej i korzystnej cenie. Dostępnej od 2 do 6 graczy, ale bez problemów ze skalowaniem i zamulaniem. Z odrobiną negatywnej interakcji, ale pozwalającą skupić się na własnym planie rozgrywki. Z losowym setupem, urozmaicającym rozgrywkę, ale nie psującym balansu, czyli równowagi między graczami. A do tego z zasadami, które da się wytłumaczyć w minutę, w góra pięciu zdaniach. Czujesz to? Taki hicior? Azaliż jest to możliwe? Wymagania nie są wewnętrznie sprzeczne? Tytuł recenzji jest odpowiedzią na te pytania, stąd mogę teraz rozwinąć moje spostrzeżenia o tej kapitalnej grze, wzorcowej ...

Ogrodnik postąpił dwa kroki wprzód i podlał kolejną grządkę. Jeszcze miesiąc temu pielęgnowałem cesarskie ogrody Zen a dziś muszę uprawiać bambusy dla wielkiego misia….Popatrzył krytycznie na swoje dzieło. Wczoraj te roślinki były o kilka centymetrów niższe. To nie do wiary jak szybko rosną. Różowy bambus… dziwna, rzadka odmiana…. a obok zaraz żółty. Tam dalej zielony. Właściwie całkiem ładnie to wygląda. Może jednak coś będzie z tego bambusowego ogrodu. Co prawda to już nie karesansui, ale przy pewnym wysiłku na pewno uda się uzyskać jakąś harmonię. Może nie wszystko zniknie w przepastnym brzuchu misia. Ogrodnik z ochotą zabrał się do pracy….

Kubki na stół. Będziemy sączyć z nich coś ciepłego? Szukać złotej kulki pod jednym z nich? A może posłużą do rzucania kostkami?  Jak przystało na produkt o nazwie parującego, włoskiego przysmaku, gra obiecuje gorące chwile. Tylko uwaga, bo można się sparzyć.

Myślenie ma kolosalną przyszłość. W milicji także. Tak porucznik Borewicz (odcinek 3. „Dziwny wypadek”) komentuje niezaradność pewnej milicjantki, która nie wie jak zdobyć odciski palców podejrzanego. W „07 zgłoś się” mamy okazję przekonać się na własnej skórze, że myślenie ma kolosalną przyszłość. Wśród geeków także.

Matka natura zaprojektowała gigantyczny system, w którym istnieje niezliczona ilość zależności. Jedne stworzenia korzystają z istnienia innych, a niejednokrotnie cały zwierzęcy łańcuch pokarmowy ma swój początek w świecie roślin. Na bazie tych zależności i łańcuchów pokarmowych powstała gra „Mniam mniam”, w którą gramy od kilku miesięcy i do tej pory nam się nie znudziła. Co więcej, moje dzieci sięgają po nią same, żeby zagrać w wersję dla jednego gracza. Co takiego przyciągającego jest w „Mniam mniam”?

Albert Einstein powiedział, że wyobraźnia jest ważniejsza od wiedzy, ponieważ wiedza jest ograniczona. Wiedza pozbawiona pierwiastka twórczości to  sucha, nudna i niewarta poznania składnica faktów. Uniwersum gier planszowych to z kolei miejsce, w którym prócz pobudzania różnorodnych ośrodków mózgowych, związanych z umiejętnością logicznego myślenia i planowania, jest jeszcze szerokie pole do popisu dla wyobraźni. Dziś na bok odkładamy strategię, taktykę, decyzyjność, krew, pot i łzy. Dziś uruchamiamy trybiki wyobraźni i udajemy się w świat twórczego projektowania różnorodnych dziwów i fantazmatów. Nim przejdę dalej, od razu piszę – Nadzwyczajni to nie gra planszowa, ale swego rodzaju twór, który można zakwalifikować do ...

Antike II to ostatnia z pozycji, która trafiła w moje ręce po targach w Essen. Last but not least :)  To pozycja, po której spodziewałam się wiele dobrego, nie tylko z racji mojego zamiłowania do Starożytności, ale również ze względu na osobę autora i jego wcześniejsze gry z tej linii. Oczekiwałam dobrej gry o prostych zasadach opowiadającej o budowaniu imperium. Czy gra spełniła pokładane w niej nadzieje? Jak bardzo się różni od Antike i Antike Duellum? Zapraszam do przeczytania recenzji.

W klimatycznym imaginarium. Miejsce: Chiny. Czas: 506 r. p.n.e. Wydarzenie: wybitny strateg Sun Tzu toczy wojnę o pięć prowincji z nieustraszonym generałem Shao. W rzeczywistości. Miejsce: stół, na którym leży plansza. Czas: wolny, najlepiej 30 minut. Wydarzenie: walka pełna strategicznych, przemyślanych decyzji, podejmowanych przez dwóch graczy. Z wyobraźnią czy bez niej,  Sztuka Wojny (Sun Tzu/Dynasties) to doskonały pojedynek dla każdego duetu. Jeżeli lubicie gry obfitujące w taktyczne rozwiązania, wymagające umiejętności blefowania i przewidywania ruchów przeciwnika, Sztuka Wojny powinna znaleźć się w waszej kolekcji.