Recenzje

Ginet: No, proszę. Pierwszy mój miesiąc w Redakcji nie minął, a już przyszło mi spór toczyć. Na szczęście taki niegroźny, merytoryczny i to na temat gry. Otóż mnie i Joasi przyszło przetestować Demoludy, a testy te doprowadziły nas do rożnych wniosków. W moim gronie gra się spodobała, wśród znajomych Joasi już niekoniecznie.

  Zbliża się Równonoc. Początek wiosny, topienie Marzanny, Dzień Wagarowicza. Święto budzącej się przyrody, radości, nadziei. Nie zawsze jednak tak było. Tysiąc lat temu ziemie Pomorza w czasie równonocy przemierzały najróżniejsze poczwary i bestie, a najdzielniejsi śmiałkowie wybierani z zamieszkujących te ziemie klanów stawiali im czoła. Po wiekach historię tych zmagań postanowił spisać na kartach potomek jednego z najznamienitszych wojów walczących ongiś ze złem  – Marcin Wełnicki. Tak powstała Slavika Równonoc (Equinox). I jej historię przyszło mi dzisiaj Wam przybliżyć.

Na przełomie 2013 i 2014 roku doszło na Ukrainie do rewolucji. Najczęściej jest ona określana jako Ukraińska Wiosna albo Rewolucja Godności, a jej kulminacyjnym momentem były wydarzenia z końca lutego 2014, do których doszło w Kijowie na placu znanym jako Majdan. Jestem pewien, że ta nazwa jest znana niemal każdemu, jednak dochodzi przy tym do pewnego przekłamania. Dla większości ludzi to co się wydarzyło na Ukrainie jest całkowicie utożsamiane z Majdanem, tak jakby cała rewolucja odbyła się tylko i wyłącznie w Kijowie. W rzeczywistości jednak te wydarzenia stanowiły zaledwie wierzchołek góry lodowej. Nowopowstałe wydawnictwo Symeo Games wydało grę autorstwa Krzysztofa ...

Niedawno obchodziłem urodziny. Wśród fajnych i fajniejszych prezentów, które dostałem znalazłem niewielkie, kwadratowe pudełeczko z uśmiechniętymi twarzami bohaterów znanych mi z czasów dzieciństwa (dobrze, przyznaję młodości i dorosłości również) za sprawą twórczości Rene Gościnnego. A że kilka dni później Redakcja GF zrobiła mi dodatkowy, niespodziewany prezent, przyjmując mnie do grona współpracowników, postanowiłem na początek przybliżyć Czytelnikom właśnie grę Asteriks i spółka.

Czas biegnie nieubłaganie. Essen już dawno przeminęło z wiatrem. I chociaż na rynku pojawiają się nowe, tegoroczne już tytuły to dzisiaj zaprezentujemy jeszcze jedną z gier, które trafiły do naszej Redakcji po ostatnich targach w Essen. I nie będziemy tym razem jeździć pociągami. Dość już kolejowych tematów. Tym razem będziemy na siebie polować….

Chyba każdy lubi ten moment tuż przed otwarciem pudełka niespodzianki, drzwi tajemniczego pomieszczenia czy widoku za zakrętem nieznanej ścieżki. Stąd wypływa popularność labiryntów, gier typu dungeons and dragons oraz horrorów. Większość ludzi lubi się bezpiecznie bać. Pomysły twórców filmów i gier muszą sięgać w coraz to inne, niezbadane jeszcze obszary, aby owo zaskoczenie, element chwilowego przestrachu dało się wykorzystać. Film Cube (dość naiwny moim zdaniem) trzyma widzów w napięciu właśnie przez nieznane. Nieznane wynikające z konieczności poznania planu budynku pełnego śmiertelnie niebezpiecznych pułapek. Gra Pokój 25 w pewnym stopniu nawiązuje do klimatu tego (i kilku innych) filmów. Czy udanie?

Jak większość ludzi, którzy mieli przyjemność  zagrać i zrecenzować tytuł „Magia i myszy”, tak i ja dałam się porwać wichurze emocji  związanej z zapowiedziami baśniowej przygody, jeszcze zanim Cube Factory uraczył nas wersją gry w rodzimym języku. Gdy tylko rozeszła się wieść o  polskim wydaniu, myszy wraz z całą magią ich świata wystrzeliły jak z katapulty, lądując na jednej z   czołowych pozycji w kategorii gier „must have”. To kooperacyjna gratka dla wielbicieli RPG, traktujących grę jako portal do innej rzeczywistości, w której wcielą się w różnorodne postaci, by stawić czoła epickim wyzwaniom. Tutaj wszelkie cnoty uosabiające rycerską odwagę, męstwo, spryt, ...

Na pierwszy rzut oka Royals nie wyróżnia się niczym szczególnym. Tematyka? Bądźmy szczerzy: komu spośród nas serce zabije szybciej na widok arystokratów, ufryzowanych a la pudel? Wykonanie graficzne? Plansza jakaś taka bladawa, bez życia. Autor? Peter Hawes póki co w planszówkowym światku nie odznaczył się niczym szczególnym. Kiedyś już próbował przebić się na Essen grą o pudlach …. przepraszam – arystokratach (Heads of State) ale bez powodzenia, bo i produkt był przeciętny. Drugi rzut oka, a przede wszystkim rozgrywka, czynią te wstępne wrażenia nieaktualnymi.

Są gry, które więcej satysfakcji dają w czasie rozgrywki niż podczas końcowego podliczenia punktów. Większość tej grupy stanowią gry imprezowe, których naczelnym zadaniem jest wprowadzenie pozytywnej energii do grającej (a często również przyglądającej się) ekipy. Najprostsze pomysły związane są z różnymi formami kalamburów, czyli przekazywaniem wskazówek dotyczących hasła dla innych graczy. Wydawać by się mogło, że już wszystko zostało w tej dziedzinie wymyślone, ale Roberto Fraga (znany z nadzwyczaj niekonwencjonalnych konceptów) po raz kolejny wykazał, że ludzka kreatywność (a Jego osobiście szczególnie) nie ma granic.

Lacerta przyzwyczaiła graczy do oferowania gier złożonych, skomplikowanych, trudnych. Za to dających ogromną satysfakcję po rozegraniu partii, jeśli ktoś lubi ten specyficzny rodzaj zmęczenia umysłu. W tym roku swoją ofertę wrocławskie wydawnictwo poszerzyło o lżejsze tytuły. O Pięciu ogórkach pisałem w okresie wakacji, a dziś o jeszcze bardziej imprezowym tytule jakim jest piracka gra Hook! A skąd ten jeleń olbrzymi w tytule? Wyjaśni się pod koniec recenzji…