Recenzje

Na Nehemiasza ostrzyłem sobie zęby od Essen 2012, kiedy to pojawiły się pierwsze plotki o wydaniu tej gry. Zapowiedzi były od początku dość obiecujące – „innowacyjna mechanika worker placement” to tylko jeden z nieco zaskakujących sloganów, jakimi reklamowano nowy tytuł Łukasza „Wookiego” Woźniaka – znanego z wideorecenzji młodego twórcę gier, który na swoje magnum opus chyba jeszcze jednak wciąż czeka. Gra miała ukazać się na Essen 2012. Nie udało się. Miała pojawić się na Essen 2013. Też się nie udało. Pojawiła się wiosną 2014 i wzbudziła mieszane uczucia. A jak to było u nas? Ano było tak:

Zazwyczaj gry, których tłem jest przestrzeń kosmiczna to albo długie i męczące 4X pokroju Eclipse, albo ameritrashe gębą najpełniejszą, długie, losowe i strasznie przefabularyzowane (Gears of War czy Twilight Imperium). Jednym słowem, nic ciekawego dla eurofila. I wtedy wkracza gwiazda, czyli wydawnictwo Portal i wydaje wreszcie grę w kosmicznych klimatach, kompletnie klimatu pozbawioną. Miodzio! Ale czy aby na pewno? Czy Pośród Gwiazd wytrzymuje częste porównania do 7 Cudów? 

Przychodzisz do sklepu z grami planszowymi i widzisz na półce nowość od Rebela i Gindie: Dylematy. Czy: A. Kupujesz! Właśnie szukałeś jakiejś ciekawej gry imprezowej. B. Poczekasz na recenzje. Nie lubisz kupować kota w worku.

Nie ma to, jak hiszpańskie filmy grozy. Celowo nie używam słowa „horror”, bo ten termin zmasakrowany został piłą ręczną i mechaniczną przez Amerykanów. Hiszpańscy producenci potrafią wytworzyć prawdziwą grozę, taką w starym, dobrym, dziewiętnastowiecznym stylu. Znakomity REC, inne, lecz też świetne: Labirynt Fauna, potem Sierociniec i wreszcie Mama. Z ciekawością podchodziłem zatem do „The Possession” – planszowego survival horroru wydanego przez hiszpańskie wydawnictwo Gen X Games (znane m.in. z udanego 2 de Mayo). No, bo skoro filmowcy hiszpańscy tworzą doskonałe filmy grozy, to może i hiszpańscy autorzy planszówek osiągnęli podobny poziom w przypadku Possession, co nie? Ano nie.

Mój pierwszy egzemplarz Labiryntu zdobyłam w moim pierwszym MatHandlu dokładnie dwa lata temu. Byłam przejęta i szczęśliwa jak mało kto. I przyznać muszę, że spełnił on moje oczekiwania – dzieci się w nim zakochały, a w znajomych odkryłam idealnych kompanów do negatywnej interakcji. Teraz ogrywam drugą edycję – i muszę przyznać, że – chociaż patrzę na grę już inaczej (przede wszystkim przez pryzmat dzieci, które zrobiły się o wiele bardziej wymagające) – Labirynt w dalszym ciągu wyzwala we mnie pozytywne odczucia. Nie oznacza to jednak, że nie będę się czepiała przedstawiając Wam tę swoistą analizę porównawczą obu edycji :)

Mitologia Starożytnej Grecji to temat wdzięczny i chodliwy. Ludziska lgną do niego jak ćmy do żarówki. A ja jestem ludziskiem, który lgnie do Starożytności podwójnie, więc dałam się złapać na lep Elizjum. Czy żałuję? Nie będę Was trzymać w niepewności i od razu złożę oświadczenie recenzenckie – nie, zdecydowanie nie. Czy zatem gra ma jakieś wady? Tak, zdecydowanie ma. A więc zdecydowanie zapraszam do zapoznania się z moimi wrażeniami z podróży po polach Elizejskich.

Mapa podzielonych Niemiec. Sowiecka strefa okupacyjna przekształca się Niemiecką Republikę Demokratyczną, ojczyznę niemieckich robotników i chłopów pod światłym przewodem inteligencji (jak to sprytnie w godle NRD ujęto). Równolegle rośnie jedna z najbardziej rozrośniętych instytucji inwigilacji mieszkańców – Stasi. Po zachodniej stronie z ruin podnosi się gospodarka w trzech strefach okupacyjnych, właśnie tworzących Republikę Federalną Niemiec. Dzięki pomocy niedawnych wrogów dynamicznie rozwija się zachodnioniemiecka gospodarka. Wszędzie, w całych Niemczech, ludzie są rozgoryczeni, bliscy masowych protestów…

Horda nieumarłych powstaje z grobów i rusza na Moskwę! Łaknąc mózgów i gorzałki, dzikie zombie prą do przodu nie zważając na świszczące kule i rozjeżdżające je samochody. Uzbrojeni po zęby ludzie wychodzą na ulice, aby bronić swoich wnętrzności i wysokoprocentowych trunków. Kto wygra tę walkę na śmierć (dla niektórych kolejną) i życie? O tym możecie zdecydować sami, sięgając po grę Zombiaki 2: Atak na Moskwę.

Nie zrecenzować w największym polskim serwisie planszówkowym tak znanej gry jak Kolejka, to grzech. Nie zrecenzować Gry Roku, jednej z najbardziej popularnych i rozpoznawalnych gier familijnych, gry, która przyciągnęła do nowoczesnych planszówek bodajże największe grono Polaków, to nawet grzech śmiertelny. Ale na szczęście grzechy są odpuszczane, jeżeli się za nie żałuje i obiecuje poprawę. … No to żałujemy. … I się poprawiamy.

Jak już pisałam w ostatniej recenzji, Cartamundi wypuściło na polski rynek cztery nowe karcianki Shuffle – dziś będzie o kolejnych dwóch grach z tej serii. Tym razem niestety nie powieje świeżością – obie gry to reimplementacje wcześniejszych pozycji.