Recenzje

I wybrała się na tańce do wielkiej sali, choć wcześniej rzadko poza swą wioską bywała. Oczywiście parę gaf popełniła, ale z takim wdziękiem i naturalnością, że nikt nie miał jej tego za złe. Wręcz podkreślić trzeba, że oczarowała chyba wszystkich właśnie prostotą i bezpretensjonalnością. Po prostu nie udawała, była sobą. Ale kto ją tak nazwał?

Od jakiegoś czasu Egmont stosuje świetny chwyt marketingowy lokalizując zagraniczne gry (głównie autorstwa Knizii) w świecie popularnych w Polsce komiksów. Był więc Asteriks i spółka, był Kajko i Kokosz: Przygody Wojów, teraz są Tytus, Romek i A’tomek. Przyznam, że ten zabieg to pomysł bardzo udany. Ja oryginalnym Dream Factory pewnie nawet bym się nie zainteresował, a tak Tytusa wziąłem do recenzji bez wahania.

Rok temu Lewis i Clark wkroczyli zdecydowanym krokiem do naszego planszówkowego światka. Gra spodobała się, pojawiło się sporo przychylnych recenzji, a nawet małe kolekcjonerskie dodatki. Jak to bywa, po sukcesie gry często pojawiają się jej mutacje – karciane czy kościane. Dla jednych to objaw ekonomicznego wyrachowania (zwany w skrócie – dojonkiem), a dla wielu radość, że lubianą grę będzie można w innych wersjach ogrywać bez obaw o znużenie. Na wiosnę tego roku pojawiły się zapowiedzi kościanej gry nawiązującej do wypraw Lewisa i Clarka. Od paru tygodni możemy w Polsce cieszyć się grą, chociaż premiera została oficjalnie przesunięta na później. Czy ...

Resistance i Avalon są dla mnie jak dwaj bracia bliźniacy. Tylko, że jeden z nich woli latać ze spluwą buntując się przeciwko bliżej nieokreślonemu porządkowi, drugi zaś ma zajawkę na miecze, zbroje i średniowieczne legendy.

Pewnej sobotniej nocy, surfując po internecie natrafiłem dosyć przypadkiem na wieści o nowym polskim wydawnictwie na rynku gier planszowych o wdzięcznie brzmiącej nazwie – Wiedźma. Zaraz potem doszukałem się też wiadomości o ich debiutanckim projekcie pod tytułem Pizza Wars. Po krótkiej lekturze dostępnych o grze informacji podjąłem dwa szybkie postanowienia – zapytam o egzemplarz recenzencki i zamówię pizzę.

Tikal to gra, której zaledwie dwóch lat brakuje do pełnoletności.  Wydana 16 lat temu, w 1999 roku zwycięzca Spiel des Jahres. Obecnie, za sprawą Egmontu, przeżywa swoje powtórne narodziny w postaci nowego, odświeżonego i pierwszego polskiego wydania. Czy po takim czasie spotkanie z Tikalem będzie tchnęło stęchlizną, czy może pomimo lat gra zachowała powiew świeżości?

Ziemia. Niczym mitologiczna Gaja wyłaniająca się z Chaosu. Tworzą się nowe obszary łąk, lasów, pustyń, gór i mokradeł. Powstają miasta. Proces terraformowania jednej przestrzeni w inną, wybuchy wulkanów zmiatające wszystko z powierzchni lądu i pozostawiające po sobie pustynie, trzęsienia ziemi zmieniające ułożenie skorupy – nie są tu niczym niezwykłym. To procesy, które odbywają się podczas spotkań graczy z nową produkcją Lucrum Games.

Nazwisko Donalda X. Vaccarino z pewnością wielu osobom kojarzy się przede wszyskim z Dominionem. Naturalnie więc rodzi się pytanie – ile w tej nowej karciance będzie z jego wielkiego hitu i czy możemy spodziewać się kolejnej odsłony deck buildingu?

To teraz punktujemy. Tylko drugiemu zapisujemy punkty? Aha… Ojej, to jak ja ciągle będę druga to i tak w końcu przegram? Eureka! No tak, nie zawsze opłaca się wygrywać. I nie zawsze opłaca się być zawsze drugim – bo wtedy już nie będziesz drugim… co za przewrotny pomysł na grę…

Gier poświęconych Władcy Pierścieni jest naprawdę dużo. Od trywialnych karcianek poprzez familijne planszówki, aż po kobyły dla geeków, w których rozgrywki toczą się godzinami. Tym razem Egmont przygotował dla nas mega prostą kościankę, w której wcielamy się w jednego z Hobbitów i wyruszamy w drogę do Mordoru, aby zniszczyć Pierścień.