Recenzje

O Osadnikach Imperialnych Ignacego Trzewiczka napisano już wiele. Nic dziwnego – jest nasza rodzima, jest fajna i jest obecna na rynku już od dwóch lat. A na dodatek zdobyła tytuł Zaawansowanej Gry Roku w zeszłorocznej edycji Nagrody. Nic dziwnego po raz wtóry. Bo to bardzo dobra gra.

Podobnoż autorzy La Granja nie ukrywali, że wzorowali się na  grach Rosenberga (klimat) czy Felda (mechanika). Nie ma tu jednak mowy o przerobieniu jakiegoś tytułu i wypuszczeniu odgrzewanego kotleta, a o nowej, oryginalnej  grze. Na temat La Granja pisała co  prawda już Veridiana (TUTAJ), niemniej jednak było to w czasie kiedy La Granja nie było jeszcze na polskim rynku. Teraz już możemy się cieszyć i polską wersją tego tytułu, którą niedawno wypuściło wydawnictwo G3. Jeżeli więc chcecie poznać opinię o grze mniej wytrawnego eurogracza niż Monika, to zapraszam do recenzji.

To jest mikrododatek, dlatego też będzie o nim mikronotka. Po  prostu nie ma co dzielić włosa na czworo. Przedstawię tu po prostu karty i moją skromną opinię. Wojna Narodów to gra cywilizacyjna, której siłę napędową stanowią karty, dlatego też im jest ich więcej, tym lepiej. Do bogatej puli początkowej nie zaszkodzi dorzucić nowych kartoników, zwłaszcza  że są w bardzo przystępnej cenie.

Jak taki człowiek jak pan Rosenberg tworzy planszówkę, to zawsze budzi to wśród graczy wiele spekulacji i wielkie nadzieje. Jeżeli planszówka zawiedzie oczekiwania fanów to później te wielkie nadzieje zmieniają się w jeszcze większe rozczarowanie. No ale komu jak komu ale twórcy takich hitów jak Kawerna, Agricola czy Patchwork wpadki się przecież nie trafiają. Czy jednak aby na pewno?

Nieco prowokacyjnie, ale cóż zrobić jeśli gra właśnie na korupcji opiera swój główny mechanizm? Czy można się dobrze bawić w takich okolicznościach przyrody? Czy należałoby może rozważyć ograniczenie wieku? O tym i o owym w niniejszym tekście.

Wiele lat temu, mniej więcej na początku mojej planszówkowej przygody, miałem okazję pograć trochę w piękną niemiecką produkcję Thebes (aut. Peter Prinz). Wspominałem tamte rozgrywki bardzo sympatycznie, stąd informację o wydaniu polskim przyjąłem z radością. Wówczas niemieckie Thebes wydawały mi się przystępną, miłą, kolorową planszówką, w sam raz dla świeżaka w tym hobby. Dzisiaj, kilkaset gier i rozgrywek później, na wydane po polsku Teby (wyd. Rebel) patrzę już nieco inaczej. Gier dla początkujących przybyło, stąd może nie jest to aż taki rarytas w tym segmencie, jak niegdyś (m.in. nominacja do SdJ w 2007 i BGG Best Family Game 2008), ale ...

Dziś prezentuję kolejną i już ostatnią (jak na razie!) grę z serii Bajkogry od 2Pionków. Tym razem przed wami Żółw i Zając, czyli wariacja na temat Pędzących żółwi.

Baba Jaga to kolejna gra z serii Bajkogry z nowej linii Portalu 2Pionki. Przeznaczona dla 2–5 graczy w wieku 6+ . Naszym zadaniem jest uciec przed złą czarownicą i rzucić na nią trzy zaklęcia, aby ją pokonać. Dzisiejsza recenzja będzie trochę nietypowa, bo złożona z dwóch części, a więc trochę o grze, a trochę o baśniach, Babie Jadze, szeptuchach i kościele, który zapadł się pod ziemię…

Lipiec 2015: Dwuosobowa Kaleva wydana. Strategia, blef i mitologia fińska. Połączenie tradycji z nowoczesnością. Trzeba się tym zainteresować, koniecznie. Szybkie spojrzenie na BGG – nic o niej nie wiadomo.  Pobieżne przepatrywanie internetu w poszukiwaniu instrukcji – bez rezultatu. No trudno. Wygląda tak fantastycznie i brzmi tak zachęcająco, że biorę w ciemno. Czekam cierpliwie aż przyjdzie…

Mam trójkę małych dzieci. Czyli gram w gry dla dzieci. Oczywiście razem z nimi. To powinno wystarczyć za wyjaśnienie, dlaczego recenzuję tak dużo tytułów prostszych i mniej skomplikowanych. Ale prawda jest taka, że poza grami imprezowymi i poważnymi eurogrami lubię także proste gry. Jakby tego było mało, lubię grać z dziećmi. I to jest główny powód, dla którego tak często trafiają do mnie tytuły mniej wymagające, choć wcale nie mniej zabawne. Tym razem na tapetę trafił Junior Labirynt.