Recenzje

Przed Wami kolejna recenzja z cyklu „Veridianie zaczynają podobać się gry imprezowe”. A wszystko chyba przez to, że dobijając 40-stki obudził się we mnie instynkt macierzyński. Nagle zaczęło mi zależeć na radości dzieci wszelakich, ze szczególnym uwzględnieniem tych, którymi przyszło mi się na co dzień w pracy opiekować. Gęba mi się sama cieszy, gdy widzę roześmiane buzie siedzące przy grze planszowej lub karcianej. Choć „siedzące”, w przypadku gier imprezowych, to nie zawsze jest to, co odpowiada rzeczywistości…

W nowym roku wracam z cyklem „Mądre Sowy przy planszy”. W grudniu postawiłem przedszkolakom nowe zadanie. Mieli znaleźć sprawcę włamania do banku i kradzieży sporego wora z gotówką i kosztownościami. Myliłby się jednak ten to by myślał, że chodzi o jakąś grę dedukcyjną typu Cuedo, 07 zgłoś się czy Scotland Yard w wersji dla dzieci. Rozchodzi się bowiem o nową grę od wydawnictwa Rebel – Kroko-loko.

Noc spowiła ulicę nieprzeniknioną ciemnością. Miasto powoli układało się do snu. Co chwile światło z kolejnych okien szykowało się do zbawiennego odpoczynku. Ktoś jeszcze przeklinał swój los, innemu rozsypały się z trudem zebrane puszki, a tamten szybkim krokiem udawał, że ktoś na niego czeka.

Małpiszony to jedna z tych małych kwadratowych gier, które przy bardzo niepozornym – aczkolwiek bardzo kolorowym zazwyczaj – wyglądzie, oferują masę zabawy. Zaiste, stężenie funu na centymetr sześcienny wypada w imprezówkach Rebela dość imponująco. Osobiście, niedawno pisałam o Przybij piątkę – wariacji na temat kalamburów skojarzeniowych, a dziś czas na Małpiszony, czyli wariacje na temat gier ról i blefu pokroju Mamy szpiega.

TZAAR to dwuosobowa gra logiczna, druga gra wchodząca w skład projektu GIPF. Tzaar, Tzarra i Tott. Tak nazywają się piony. Stanowią one nierozerwalną trójcę, co oznacza, że nie mogą istnieć bez siebie nawzajem. Każdy z graczy posiada 6 tych pierwszych, 9 drugich i aż 15 ostatnich.  Celem gry jest doprowadzenie przeciwnika do tego, by nie mógł wykonać obowiązkowego ruchu lub … pozbawienie go jednego typu pionów.

Lekka, familijna gra w klimatach Indiany Jonesa. Na 45 minut zabawy dla 2-4 graczy w wieku od 8 lat. W teorii.

Kiedy pada słowo „Munchkin”, to chyba każde z nas wie o co chodzi. Prosta i szalenie zabawna gra już dawno temu podbiła serca wielu graczy. Jest też chyba najbardziej eksploatowaną marką w świecie gier planszowych – choć na pewno nie wydrenuje tak portfela jak serie gier z figurkami. Ostatnio Black Monk wydał polską wersję dodatku do najnowszej linii czyli Munchkina Legendy 2/3 Faunie Igrzyska.

Tak jak pisałam niedawno w Cotygodniku, zauroczyły mnie ostatnio imprezówki Rebela. Zauroczyły trochę przypadkowo, bo ostatecznie do recenzji biorę, jeśli tylko się da, gry bardziej jednak złożone. Tym razem garść gier lekkich i przyjemnych miałam okazję poznać dzięki paczuszce dla szkolnej świetlicy. A jako że gry imprezowe są przeznaczone z reguły dla największej części naszej populacji (dopuszczają największy zakres wiekowy), to stanowią doskonałą okazję do tego, abym się czasem i ja na tej głośnej i przeludnionej świetlicy pobawiła. Choć akurat w Przybij piątkę głównie bawiono się na kole gier planszowych po lekcjach.

Capital, 2-4 osobowa gra kafelkowa autorstwa Filipa Miłuńskiego, w której wszyscy wspólnie budują Warszawę (nie wchodząc sobie przy tym w paradę ponieważ każdy rozwija swoją dzielnicę) od początków stołeczności miasta u schyłku XVI wieku aż do czasów współczesnych.

Najtrudniej jest zacząć. Tak pomyślałem, siadając do 18-sto stronicowej instrukcji gry Mistfall. Prawie 20. Czytałem dłuższe. Jest kilka grafik, które prawdopodobnie pomogą zrozumieć zawiłości faz, etapów, zależności symboli na kartach i słów kluczowych. Co prawda zdarzają się 2 strony ciągłego tekstu na kartce formatu A4, ale widocznie wszystko jest zrozumiale tłumaczone i nie trzeba obrazować. Siadam więc, i czytam… Czytam…