Recenzje

Dom[ino] dla króla O Kingdomino napisano już tak wiele (np. tu i tu), że dodać coś jeszcze i do tego zaskoczyć będzie niezwykle trudno. Bo Kingdomino to … no nie, to wcale nie jest domino.

Temat gotowania w naszym kraju to, obok tańca, chyba jedno z tych zjawisk, które przez ostatnich kilka lat niesamowicie przybrało na popularności. Największa chyba w tym zasługa naszych rodzimych stacji telewizyjnych, ale także coraz większej świadomości żywienia oraz poszukiwania coraz to nowych smaków. Nowa gra Mariusza Milewskiego pozwala nam, jak żadna inna, chociaż trochę zanurzyć się w świecie niesamowitych potraw oraz wymyślnych przypraw i to wszystko bez konieczności późniejszego zmywania.

Biuro szyfrów to niewielka drewniana skrzyneczka owinięta w łańcuch i zabezpieczona kłódką. Co z tym zrobić? Instrukcja jest bardzo skąpa. Żadnych znaczków, żadnych ekstra symboli, literek etc. Po prostu wejdź na stronę i przeczytaj parę zdań wstępu. Pamiętaj, że zaczynasz od ZERA ….

Biała koperta bezszelestnie wśliznęła się przez szparę w drzwiach. Przez jakichś czas dotrzymywała towarzystwa eleganckiemu stojakowi na buty, czerwonemu chodnikowi z nazwą hotelu oraz płaszczowi, niedbale rzuconemu na podłogę, mieszającemu swoją czerń z chłodem ciemnych kafelków.

Nie trzeba być wybitnym znawcą jakże „bogatego” rynku gier planszowych, aby na hasło „Mafia!” wiedzieć co się święci. Wreszcie jedno z wydawnictw – Granna – dokonało cudownej materializacji i przełożenia „na papier” kultowej gry z dzieciństwa, obecnej często na obozach, koloniach, imprezach. Mafia jest grą ponadczasową, grali w nią nasi rodzice, gramy my i grać będą nasze wnuki.

Ktoś w wydawnictwie Rebel musi bardzo lubić gry słowne, skoro do naszych rąk trafia kolejne dziecko Alfabetu i Kategorii. Wymyśl to! oferuje to co znamy chociażby z niedawno recenzowanej gry Przybij Piątkę, czyli talię kategorii i talię liter alfabetu, które ze sobą współpracują w procesie wymyślania skojarzeń. Super. Ale czy naprawdę w tej materii i z tych elementów można jeszcze coś – nomen omen – wymyślić?

Czas rozstrzygnąć, Mości Panowie, kto zasiądzie na Tronie Rzeczypospolitej, kto najwięcej zyska w tyglu Złotej Wolności Szlacheckiej. Droga nie jest łatwa i będzie trzeba sięgnąć do sposobów, które z honorem nie mają nic wspólnego. Spodziewajcie się intryg, zmiany sojuszników i zdrad oraz pojedynków na śmierć i życie. Wszystko po to, by niezdecydowani poszli za silnym. Zarówno mocnym w szabli jak i w gębie, bo agitacja i podszepty będą tu cięły równie skutecznie co szabla. Zapraszam, zagrajmy o Tron Rzeczypospolitej.

Jeżeli czytaliście moją recenzję Sushi Go, to może pamiętacie, że lubię gry Phila Waltera-Hardinga. Mimo że jego gry nie są długie czy skomplikowane, często zawierają ciekawe rozwiązania pozwalające sporo pokombinować i sprawdzić kilka dróg prowadzących do zwycięstwa. Tak było zarówno przy kafelkowym Kakao, jak i przy karcianym Sushi Go. Teraz dostałem do recenzji Imhotepa – grę nominowaną w zeszłym roku do nagrody Spiel des Jahres. Udało mi się już całkiem sporo partii, więc zapraszam Was do poczytania moich wrażeń z rozgrywki. 

Mam słabość do gier z dalekiego wschodu. W zeszłym roku miałam przyjemność recenzować Joraku oraz Guns & Steel, lubię Nanahoshi, które ukazało się u nas nakładem wydawnictwa FoxGames jako Bitwa o Tortugę, podobają mi się gry Seiji Kanai (List miłosny, Mai-Star).

Ale czad! Wczoraj przeszliśmy podstawowy scenariusz, a ja wciąż czuję się nakręcona, podminowana i pełna emocji.