Recenzje

Lubię gry o ładnej szacie graficznej, więc kiedy jakiś czas temu miałam możliwość zagrania w Samuraja autorstwa Reinera Knizi, po prostu z tego zrezygnowałam. Brzydkie wydanie i naprawdę słaba grafika nie wzbudziły mojego zainteresowania. Dopiero teraz, kiedy ujrzałam ją w zupełnie nowym wydaniu – zaintrygowała mnie. Muszę przyznać, że bardzo słusznie, bo jest to tytuł warty poznania, a tym razem grafiki zachwycają.

Jeśli spodziewaliście się La Granja (czyli klimatycznego remake klasycznej La Granji) – to się dobrze spodziewaliście. Mamy osiołki, dachy, pomocników, świnki i oczywiście tor sjesty. Ale jeśli spodziewaliście się No siesta!, czyli zupełnie nowej gry, do której absolutnie nie potrzeba znajomości starej – to też się dobrze spodziewaliście :)

Od kilku już miesięcy do przedszkola nie przyniosłem żadnej nowej gry. Co prawda „stare” tytuły wciąż dawały radę i dzieciaki w dalszym ciągu chętnie sięgały po Zwierzaki Cudaki, Ciasteczkowe potworki czy Potwory do szafy, ale wyraźnie widać było, że przydałby się lekki powiew świeżości. Z pomocą przyszło mi wydawnictwo Granna, które przysłało do recenzji jedną ze swoich ostatnich nowości wydawniczych – grę Frogi.

Tytuł niniejszej recenzji jest dwuznaczny. W tym przypadku chodzi jednak o to, że recenzja dotyczy jedynie podstawowej gry i nie opisuje wydanego niedawno dodatku Ambicje. Z kolei ambicje, jako cele, które stawiali sobie twórcy Rolla, były bowiem bardzo duże – sprostać wymaganiom fanów kultowego Race’a oraz przyciągnąć do stołów tych, których RftG odrzucił. Czy zadaniu temu autorzy sprostali? Zapraszam do mojej recenzji.  

Opisywane przeze mnie niedawno Wesołe krówki, to nie jedyna nowość wydawnictwa 2Pionki. Drugą pozycją, jaka niedawno trafiła do naszych rodzimych sklepów w polskiej wersji językowej jest mała gra karciana – Stoi na stacji lokomotywa. Jeżeli chcecie poznać zasady tego tytułu oraz moją krótką opinię na jego temat, serdecznie zapraszam do lektury niniejszej recenzji.

Eric M. Lang to wielkie nazwisko. To nazwisko jest jak obietnica. Nawet jeżeli go nie kojarzycie, to prawie na pewno słyszeliście o takich tytułach jak Blood Rage oraz Chaos w Starym Świecie. Trudno o lepszą rekomendację dla nowej gry. Również wydawnictwo Portal jest u nas kojarzone z dobrymi tytułami o dużej jakości wykonania. Pozostaje pytanie czy The Others sprostało obietnicy i rozbuchanym oczekiwaniom graczy?

Niedawno do mojej szkoły przyszła niezapowiedziana paczuszka. Dzieci z zaciekawieniem przyglądały się jak rozpakowuję kurierską przesyłkę, a gdy ich oczom ukazała się nowa gra, pisnęły z radości. Nowych gier przecież nigdy za dużo! Do gry dołączony był jeszcze sympatyczny gadżecik w postaci miniaturowego modelu samochodu syrenka, który jednak nie znalazł u dzieci większego poklasku, w przeciwieństwie do mnie – osoby, która w niejednej syrence chleb jadła ;) Grą, którą firma Egmont nieoczekiwanie sprezentowała podopiecznym mojej świetlicy, była Polska Luxtorpeda z superaśną lokomotywą na okładce.

Co należy zrobić, żeby pokonać smoka? Są różne teorie. Można podłożyć mu barana z siarką, ale ta sztuczka prawdopodobnie udała się tylko raz. Można ruszyć na niego solo z kopią. To musi być magiczna kopia…, albo głupi smok. Jest szansa, że się go udomowi. Wcześniej jednak trzeba być jakimś superksięciem lub megaksiężniczką ze smoczą krwią w żyłach. Jakieś szanse są. Kolejną opcją jest próbować zestrzelić go w locie z wielkiej balisty, trafiając w czuły punkt na brzuchu. Jeśli, ktoś tak trafi, to potem o nim w książce napiszą.

Linia 2Pionków ma nowego członka rodziny. A w zasadzie nie jednego, lecz wielu. Są to krówki, takie szalo… znaczy się wesołe. I to przypominające opakowany w łaciatą skórę prostopadłościan z oczami wielkimi niczym te kota ze Shreka. A tak w ogóle to te krówki były kiedyś świnkami. Niezły galimatias, co? Jeżeli chcecie wiedzieć coś więcej o tej zakręconej grze, to zapraszam do recenzji.

Pierwsze informacje na temat Not Alone nie wzbudziły we mnie żadnych emocji. Początkowo przeszedłem obok tej gry zupełnie obojętnie uznając ją wyłącznie za jedną z wielu premier z Essen, o których nigdy więcej nie usłyszę. Pierwsze wątpliwości na temat słuszności mojej oceny wywołała recenzja Gambita. Mimo bardzo pozytywnej opinii, którą grze wystawił w dalszym ciągu nie byłem w stanie jednak zrozumieć fascynacji prostą i losową mechaniką, polegającą na zabawie w chowanego. Kolejne pochlebne informacje na temat Obecności skłoniły mnie jednak w końcu do sięgnięcia po ten tytuł.