Recenzje

Ta niewielka gra zupełnie mi nie znanych koreańskich twórców niesamowicie mnie zaskoczyła. Niby zwykła gra na spostrzegawczość, a jednak tak niezwykła. Bo wymaga nie tylko ślepego patrzenia - trzeba być uważnym, sprawdzać kolory i sprawnie dodawać niewielkie sumy do wylosowanej wartości.

Wikingowie na pokład to gra typu worker placement przeznaczona dla 2 do 4 graczy. Zachwyciła mnie od pierwszego wejrzenia swoimi pięknymi grafikami i niezwykłą wypraską. Wszystko w niej leży jak ulał, każda figurka czy inny element mają swoje konkretne miejsce.

Tajemnicze Domostwo to kooperacyjna, imprezowa gra dedukcyjna autorstwa Oleksandra Nevskiy’ego i Olega Sidorenki. Razem wypuścili jeszcze spod swoich skrzydeł bardzo prostą i dość schematyczną pozycję dla dzieci My Happy Farm oraz już o wiele ciekawszą karciankę opartą na zbieraniu setów i push your luck W cieniu tronu wydaną u nas przez Fox Games, a także inny ciekawy tytuł o podobnej mechanice Piraci 7 Mórz, którym zajęło się już wydawnictwo Rebel. W Tajemniczym Domostwie fabuła oscylowała wokół kwestii niesamowitych, dziwnych i nadprzyrodzonych. W 1920 roku utalentowany archeolog MacDowell odkrył dziwną aktywność w swoim domu położonym na malowniczych wzgórzach Szkocji. Zaprosił do ...

FUSE to gra kooperacyjna, w którą pogracie zarówno samemu jak i w 5 osób. I nie będzie to prosta gra… 10 minut wypełnione rzucaniem kostkami ale też myśleniem i dogadywaniem się.  10 minut, po których czujecie się jakbyście przerzucili tonę węgla ;)

Ocaleni najwyraźniej padli ofiarą zainteresowania kilku osób w naszej redakcji. Pisała już o nich Asia, pisał Robert. To chyba „wina” klimatu post-apo, który jest bardzo wdzięcznym środowiskiem lęgowym dla fajnych gier planszowych, że chociażby wspomnę serię 51. Stan (ale tę starą! ;).  Mnie Ocaleni zwabili jeszcze eurosucharową mechaniką pozbawioną szwendających się zombie czy kości rzucanych mutantom pod nogi.

Ostatnie spotkanie przed wakacjami Mądre Sowy poświęciły dwóm grom od wydawnictwa Egmont z serii Rodzinka wygrywa – Mali detektywi i Wyprawa do babci. Obie gry są autorstwa jednego pana – Jima Deacove, obie to gry kooperacyjne, obie też są przeznaczone dla dzieci już od 3 roku życia. O czym są i jak sprawdziły się w przedszkolu? Zapraszam do recenzji.

Kiedyś moim ulubionym autorem był Stefan. Ale popełnił Wyrocznię i się obraziłam. Zerknęłam więc wtedy filuternie na Uwe, który zabiegał o moje względy już dość długi czas i nagle dostrzegłam, że jego przepastne pudełka przecież też zawsze sprawiały mi wiele frajdy. Choć ograniczały się w zasadzie wciąż do tego samego nieszczęsnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych: wydoić krowę, najeść się i znaleźć schronienie. Zero romantyzmu, zero finezji. Ale mnie takie podejście, nie wiedzieć czemu, ujęło…

HMS Dolores to prosty filler, w którym wcielamy się w piratów kłócących się o podział łupów. Po zwabieniu nieostrożnego statku handlowego na skaliste brzegi wysepki, uzyskane skarby staną się zarzewiem wielu gorączkowych kłótni. Długie pertraktacje będą konieczne, ale, na szczęście, piracki kodeks pozwala na wiele… różnorodnych interpretacji. Deski pokładu HMS Dolores zbili wspólnie Bruno Faidutti oraz Eric M. Lang. Obaj należą do kategorii twórców znanych, lubianych i szanowanych. Pierwszy z nich maczał swoje palce w Cytadeli, Maskaradzie, Mystery of the Abbey, Warrior Knights czy wydanym ostatnio przez Games Factory Magazynie 51. Natomiast nazwisko drugiego wielokrotnie rozbijało bank na kickstarterze. Warto ...

Taki paradoks. Proste gry rodzinne zazwyczaj przed recenzją ogrywam 6+ razy, mimo że już po 3-4 rozgrywkach czuję, że wiem wystarczająco dużo do napisania recenzji i gra nie jest w stanie mnie niczym więcej zaskoczyć (abstrahując od tego czy jest dobra czy nie). Przy bardziej złożonych tytułach staram się zagrać minimum 5 razy przed napisaniem recenzji, żeby wychwycić wszystkie niuanse, wypróbować kilka strategii, sprawdzić jak działają przy różnej liczbie graczy. Cięższe tytuły zajmują jednak więcej czasu więc i o każdą partię trudniej, a jak komuś gra jeszcze nie podejdzie to już zupełna kaplica. Zazwyczaj jednak te założone minimum rozgrywek uda ...

Gry typu Ego nie należą do preferowanego przeze mnie gatunku.  Nie tyle nawet nie lubię ich co są mi obojętne. I na dobrą sprawę mogłabym nigdy o tej serii nie usłyszeć gdyby nie fakt, że miałam pokazać studentom pedagogiki jakąś ciekawą planszówkę, którą można byłoby wykorzystać w procesie poznawczym..