Recenzje

Łasica, to gra karciana wydana przez firmę Octigo, zajmującą się prowadzeniem szkoleń i studiów z zakresu zarządzania. Nic więc dziwnego, że tematyka gry nawiązuje do blasków i cieni życia w korporacji.

Przewinęła mi się gdzieś kiedyś informacja, że Packet Row miał być wydany po polsku. Nie pamiętam kiedy to było i jakie wydawnictwo miało się podjąć tego dzieła, ale sądząc z upływu czasu, nic z tego nie wyjdzie. Czy wiele stracili gracze? Trudno powiedzieć, gra jest przyzwoita, ale ma kilka upierdliwych przypadłości i ogólnie mówiąc tyłków raczej nie pourywa.

Odkąd pamiętam to zawsze w naszej kulturze lansowany był typ dobrego bohatera. Dzieci chcą być rycerzami, którzy ratują księżniczki, policjantami łapiącymi bandytów lub kontrolerami skarbowymi, którzy aresztują oszustów podatkowych. Ale co z tą grupą, która chciałaby stanąć po drugiej stronie barykady? Co z tymi, którzy nie chcą zbawiać świata i wolą szerzyć zło? Dla nich właśnie został stworzony Boss Monster.

Serię Wsiąść do Pociągu zna chyba każdy (lub prawie każdy) kto to przeczyta. Sagę o kolejowych podróżach kojarzą nie tylko stali bywalcy tego serwisu – najczęściej zapaleni gracze – ale też osoby, które do planszówek zasiadają jedynie podczas świąt rodzinnych. Ticket to Ride wymieniany jest często jako idealny gateway, wprowadzający kolejnych ludzi do nowoczesnych gier planszowych. Ja mam dzisiaj możliwość recenzowania już czwartej (licząc dodatki) gry z tej serii.

Gier o wikingach zrobiło się ostatnio mnóstwo. Co ciekawe do tematu krewkich Skandynawów nawiązują nie tylko gry planszowe ale też i małe karcianki o bardzo klasycznej mechanice, jak np. Królestwa Wikingów. W tym roku na łamach GF poza Królestwami  recenzowani byli jeszcze m.in. Najeźdźcy z Północy, Wikingowie na Podkład, Jorvik czy Uczta dla Odyna. Trudno wybrać ten jeden właściwy tytuł bo każda z tych gier posiada swoje zalety, żadna z nich nie jest jednak też pozbawiona mniejszych lub większych wad. A jakie miejsce w tym planszowo-wikingowym świecie zajmują Wojownicy Midgardu, którzy pojawili się niedawno na polskim rynku za sprawą wydawnictwa ...

Gdy jako fan TTA widzi się na pudełku napis stylizowany na Poprzez Wieki, a do tego w opisie wzmiankę o grze cywilizacyjnej, to się po taką grę sięga. Proste, nieprawdaż? A potem karciana gra o rozwoju i podboju, od rumaka po rakiety kosmiczne, sprowadza cię na ziemię. Okazuje się, że dobór czcionki to czysty przypadek (?), a słowo „cywilizacyjna” to spory chochlik drukarski.

Droga na szczyt zakończona sukcesem. Kiedy zaczęłam opisywać projekt GIPF wspominałam o jego autorze, jako zagorzałym alpiniście. O tym, że inspiracją do tworzenia gier była wspinaczka wysokogórska. Teraz można powiedzieć, że cel został osiągnięty. Szczyt zdobyty. Projekt zakończony. LYNGK jest ostatnią grą z serii GIPF. Tak naprawdę nie powinno jej tu być. GIPF miał być początkowo kompletem 6 gier, ale … zrobiło się ich 7 (albo nawet 8 jeśli nieformalnie doliczyć TAMSK, który został zastąpiony przez TZAAR). Co szczególnego jest w LYNGK?

Bar sushi, fontanna, park linowy, obserwatorium – wiedzieliście, że to wszystko (i wiele więcej) da się upchnąć w jednym domku na drzewie? Gdyby za czasów dzieciństwa moja liściasta baza była choć w połowie tak wypasiona, prawdopodobnie byłabym najszczęśliwszym dzieckiem na świecie. Domek na drzewie to gra autorstwa Scotta Almesa, autora znanego m.in. z Wielkiej wystawy dinozaurów i serii Tiny Epic. W Polsce ukazała się nakładem wydawnictwa Nasza Księgarnia. Jest przeznaczona dla 2 do 4 graczy w wieku powyżej 8 lat.

W wakacje doceniłam małe, szybkie tytuły, które nie wymagają ani zbyt wiele miejsca na stole, ani nie wymuszają długiej potyczki ze skomplikowanymi regułami. Nie oznacza to, że zamieniłam wielogodzinne strategie lub gry cywilizacyjne na banalność pokroju rzuć kostką, idź w prawo/lewo, zagraj kartę. Zgadywanki, zapamiętywanie i turlanie rzadko znajdują innych fanów niż dzieci, które nie miały jeszcze okazji zetknąć się z czymś ciekawszym. Tworzenie prostych, sprawnie działających gier to prawdziwa sztuka, gdyż niezmiernie łatwo zgubić się granicę między brakiem skomplikowania a nudą. Jeśli do ich zalet ponadto dochodzi ciekawa mechanika, to radość z rozgrywki pięknie połączy się z intelektualnym spełnieniem, ...

Znowu nieznana szerszej publiczności para projektantów z Dalekiego Wschodu (jeśli się nie mylę to chodzi o Tajwan). Znowu gra na spostrzegawczość. I znowu strzał w 10! Fabryka Robotów - podobnie jak opisywane przeze mnie wcześniej Mrówki - została przetematowiona, zilustrowana od nowa - i wyszło jej to zdecydowanie na dobre.