Recenzje

Skąd i jak uciekać? Gdzie są najlepsze łamigłówki? I z czym nie może się równać nawet Unlock! ? Oto druga część artykułu poświęconego grom zagadek.

Escape Room. Ta rozrywka od lat zdobywa coraz większą popularność. Zaczęło się skromnie, od kilku pokoi. W tej chwili liczy się już je w setkach (w samej Warszawie jest ich dobrze ponad 100). Nie będę nikogo przekonywać, że jest to wysoce kreatywny i towarzyski sposób na spędzanie wolnego czasu. Choć oczywiście nie każdy musi pałać do niego miłością – ja za nim przepadam, ale spotkałam już w swoim życiu parę (tak, dosłownie parę, czyli dwoje!) osób, które mojej miłości nie podzielają.

Alchemia i alchemicy to dla mnie fascynujący temat, dlatego staram się nie przechodzić obojętnie obok książek, filmów, a ostatnie także gier planszowych o tej tematyce. Tym razem w moje ręce trafił prototyp gry autorstwa Kamila Langie – The Valley of Alchemists (Dolina Alchemików), która za sprawą CreativeMaker 17 października wystartuje ze swoją kampanią na Kickstarterze.

Łączy w sobie dwie mechaniki - draft kart oraz dice placement. W pierwszym odruchu - odczytując tytuł i patrząc na ułożoną z kafelków planszę - myślimy, że dostajemy grę wyścigową, ale to tylko pozory.

Ewolucja nie jest grą nową. To reimplementacja Ewolucji: pochodzenia gatunków, karcianki wydanej u nas przez G3. Miała ona swój urok, choć nie była pozbawiona wad. Obecne wydanie doczekalo się całkiem znaczących poprawek.

Torres przez długi czas był jedynym laureatem Spiel des Jahres od 2000 roku, który nie doczekał się polskiego wydania. Uważana za czwartego bliźniaka trylogii maski (Tikal, Java, Mexica) gra, w tym roku pojawiła się w nowej, odświeżonej wersji, którą na terenie Polski dystrybuuje wydawnictwo Egmont. Nowa edycja zawiera m.in. polską instrukcje i polski opis na pudełku, zaś sama gra jest niezależna językowo więc chyba możemy się pokusić o stwierdzenie kolejny laureat SdJ doczekał się polskiego wydania.

Wybuchowa Mieszanka to śliczne kolorowe kuleczki, które wyjmujemy z podajnika, a tego nie powstydziłby się sam Adam Słodowy. Gra, która na cztery osoby daje nieco przestojów i okazji do robienia herbaty albo nawet wyskoczenia na szybką fajeczkę, ale na dwie – sprawuje się bez zarzutu. To jedna z ulubionych gier mojej córki (moich zresztą też). Dzisiaj napiszę więc parę słów o dodatku, którego po prostu nie mogłyśmy przegapić.

Pokój 25 to jedna z moich ulubionych gier. Najbardziej pasuje mi tryb semikooperacyjny polegający na tym, że teoretycznie wszyscy razem uciekamy (poruszając się po planszy próbujemy znaleźć komnatę wyjścia a następnie doń dotrzeć i wypchnąć się poza obszar gry), ale najprawdopodobniej – a czasem nawet na pewno (zależy to od liczby graczy) jest wśród nas zdrajca, któremu wcale na ucieczce nie zależy i zrobi wszystko, by do tego nie dopuścić. Wszystko…  np. wypchnie kogoś do komnaty, w której czyha śmierć. Albo po prostu będzie tak przesuwał kafelki, by ucieczka się nie udała. Nie jest łatwo opuścić budynek w tym trybie ...

Otóż to. Jak w temacie. Jest to gra w całości oparta na mechanice deckbuildingu i to mocno zaawansowanego. Ideą jest rozbudowa swojej talii aby za jej pomocą zdobywać punkty zwycięstwa poprzez atak na budynki innych graczy, obronę własnych budynków oraz wykonywanie misji. Przy czym od razu należy zaznaczyć, że ów atak jest elementem niezbędnym – bez niego trudno mówić o jakiejkolwiek szansie na zwycięstwo. Co ciekawe – zaatakowani niewiele tracą (może poza pewną liczbą surowców – ale też tylko od czasu do czasu) więc mimo silnej interakcji nie jest ona bardzo bolesna.

Z wiekiem wzrasta u mnie chęć na gry skomplikowane. Te o współczynniku ciężkości poniżej 3 (na 5 w skali BGG) nie są obecnie w stanie zatrzymać mego oka i palca na myszce na dłużej. Panamax zatrzymał współczynnikiem 3.77, wskazującym na to, że jest już nad czym łamać głowę. Do tego ciekawą planszą, dużą liczbą kostek, żetonami statków oraz tym, co wydawało mi się w momencie wypatrzenia godne pożądania – ekonomią.