Recenzje

Gra dla małych dzieci – 4- i 5-latków – to zawsze nie lada problem. Taka gra musi być na tyle prosta, żeby dzieci mogły grać bez pomocy dorosłych, ale i na tyle interesująca, żeby chciały siedzieć przy planszy zamiast biegać dookoła stołu. Musi być ładna i atrakcyjna, ale bez nadmiaru niewielkich elementów, żeby zaraz ich nie pogubić. Musi mieć walory edukacyjne, a jednocześnie dostarczać kupę dobrej zabawy… Jakby się tak zastanowić, to dobra gra dla dzieci musi spełniać naprawdę wiele kryteriów. Na szczęście na rynku pojawia się coraz więcej rewelacyjnych tytułów, które sprawiają nie lada radochę zarówno dzieciom, jak i ...

Kiedy usłyszałam o nowej grze Marca Andre, twórcy Splendoru, miałam mieszane uczucia. Splendor bardzo mi się przejadł, do tego stopnia że kiedy znajomi chcą w to zagrać, ja wychodzę z pokoju i daję im święty spokój. Niech grają, ale beze mnie. Postanowiłam jednak sprawdzić Majestat i dać mu szansę.

Tropico to gra w dużej mierze wykorzystująca pamięć. Na kartach przedstawione są zwierzęta - tylko cztery: motylki, papugi, kameleony i żaby. Zwierzęta te mają swoje kolory, też tylko cztery: czerwony, niebieski, zielony i żółty. A więc tak naprawdę mamy tylko (albo aż) 16 kombinacji. I te 16 kombinacji musimy zapamiętać w kolejności pojawiania się.

Uczta dla Odyna, Great Western Trail czy Orlean. Zaawansowani gracze lubiący przy planszy pomóżdżyć mają się z czego cieszyć w tym roku, bo wydane niedawno hity wagi ciężkiej doczekały się szybko polskiej premiery. Co prawda trochę więcej czasu upłynęło od pojawienia się na świecie Orleanu, ale ze względu na niewielką dostępność wydań zagranicznych rodzima wersja cieszyła się sporym zainteresowaniem. Tymczasem odnoszę wrażenie, że polska premiera Zamków Burgundii, na którą zdecydował się Rebel przebiegła niemal bez echa. A to bardzo dziwne, bo o tej grze nie usłyszałem / przeczytałem / zobaczyłem jeszcze ani jednej negatywnej opinii, a w większości wypadków spotykałem ...

Z zeszłorocznego Essen przywiozłam Kingdomino – grę, która bardzo mnie oczarowała. Proste zasady, wciągająca rozgrywka i piękne wydanie sprawiły, że był to jeden z moich ulubionych przerywników w ubiegłym roku. Gra ma w sobie niesamowitą elegancję. A zatem, skoro tylko dowiedziałam się, że na tegorocznym Essen swoją premierę ma Queendomino, od razu wiedziałam, że muszę to mieć. I tak oto dziś prezentuję Wam młodszą siostrę mojego ulubionego fillerka.

W ostatnich dniach, jak diabełek z pudełka, wyskoczył nowy gorący temat. Kupić czy nie kupić Zakazane Gwiazdy?! Ta dwuletnia już przecież gra zawładnęła umysłami wielu osób. Co się stało i czy jest o czym rozmyślać? Kiedy wiele miesięcy temu FFG rozstało się z Games Workshop i utraciło licencje tematyczne związane z Warhammerem szybko pojawiły się głosy – kupujcie Chaos w Starym Świecie i Zakazane Gwiazdy, bo wkrótce się skończą  nakłady a ich ceny poszybują w kosmos! Wiele osób traktowało to jednak jak bajanie starowinek, które nie bardzo wiedzą co mówią. Aż oto Nadszedł Ten Dzień…

Cortex (pełna nazwa to Cortex Wyzwania) to gra z gatunku Dobble-podobnych. Odkrywamy kartę i staramy się wykonać zadanie jak najszybciej. Skąd wiemy jakie? Otóż na rewersie karty znajduje się ikona jednego z ośmiu wyzwań, a więc zanim ją odwrócimy wiemy już z czym przyjdzie nam się zmierzyć. Za każdym razem, gdy już znamy odpowiedź zakrywamy kartę dłonią (kto pierwszy ten lepszy, ten będzie odgadywał) i podejmujemy wyzwanie. A owe wyzwania to:

Czasem zdarzają się gry, które bardzo dużo obiecują a oferują dużo mniej. Kiedy indziej trafiamy na tytuły, które na pierwszy rzut oka nie wydają się niczym specjalnym a okazują się czymś dużo dużo więcej… Taki właśnie jest Star Relams.

Trajan Stefana Felda to już legenda - legenda, która dzięki Wydawnictwu Sharp Games niedawno ujrzała polskie klimaty. Wydanie jest co prawda międzynarodowe (sama gra jest niezależna językowo), ale instrukcja w języku polskim, jak również skrót zasad i talia kart do wariantu solo.

Pierwsze moje zetknięcie z Fauną dokonało się kilka lat temu na Kotle. Pomacaliśmy się dość delikatnie o tyle tylko, by wymienić moje 10-letnie wówczas latorośle na mniej młodocianego osobnika, z którym zaczęliśmy rozkminiać bodajże Zimną Wojnę (albo jakąś inną grę o podobnym stopniu trudności - pamięć niestety płata figle) co i rusz zerkając na sąsiedni stół i ciesząc się, że to nie my się edukujemy przyrodniczo zastanawiając się przy tym jak to możliwe, że nasze dzieci tak dobrze się bawią....