Recenzje

Batory, gra detektywistyczna, która cieszyła się sporym zainteresowaniem podczas Spiel ’17 ze względu na imponujący, składany model statku będący równocześnie planszą do gry. Dla tych nowocześniejszych, preferujących styl wideo (czyli TL;DR) krótko – ciekawa i wciągająca gra dla osób lubiących łamigłówki i zagadki detektywistyczne. Pozostali powinni raczej zagrać u kolegi i sprawdzić czy się spodoba.

W tym tygodniu statki rządzą na Games Fanatic. Wczoraj Ink pisał o Transatlantyku, dzisiaj ja podzielę się wrażeniami z Keyflowera. Dzieło Sebastiana Bleasdale i Richarda Breese nie jest już co prawda tak nowe jak tytuł autorstwa Maca Gerdtsa, ale wciąż zawiera kilka świeżych rozwiązań, które trudno znaleźć w innych planszówkach. Poza tym niedawno zostało wydane w języku polskim, dzięki czemu, obecnie jego dostępność i przystępność znacznie się podniosły.

Ahoj, szczury lądowe! Dziś zakosztujemy pirackiego życia, będziemy łupić kupieckie konwoje, sprzedawać zdobyte towary, a wszystko to po to, by nasze skrzynie były pełne brzęczących monet. Strzeżcie się jednak równie pięknych, co zdradzieckich syren i ogromnego krakena – postrachu wszystkich mórz.

Czy gra, która na karku ma już 14 lat może stać się hitem i zdobywać nagrody? Czy nie jest już zbyt leciwa, nie ograła się, nie ma przestarzałej mechaniki? Okazało się, że tak, może zostać nagradzanym hitem, jeżeli nikt nie patrzy w jej metryki tylko na radość jaką ona daje z zabawy. W ten właśnie sposób wydane w tym roku na rynek polski Ubongo zdobyło tytuł najlepszej gry Festiwalu Gramy.

Artefakty Obcych to gra z nutką przygody. Takie twierdzenie jest uprawnione, jeżeli weźmie się pod uwagę perypetie towarzyszące jej wydaniu. Początkowo za jej pojawienie się miał odpowiadać podobno Trefl, ja widziałem ją swego czasu w planach wydawniczych G3, w końcu za projekt zabrał się Portal. I oto po latach tej kosmicznej podróży tytuł wylądował w końcu na półkach sklepowych. Zanim to się jednak stało, Artefakty były przez długi czas ulepszane, testowane, poddawane liftingowi. Mi nie było dane w testach uczestniczyć, więc nie powiem na ile i jak gra się zmieniała. Zagrałem jednak dwie dwuosobowe (i pół czteroosobowej) partie w finalny ...

Wsiąść do Pociągu to gra kultowa, która przekonała do nowoczesnych planszówek wiele sceptycznych osób, które zatrzymały się na epoce Chińczyka, Monopoly czy starszych wydań Talizmanu. Choć dla mnie takim gatewayem byli Osadnicy z Catanu, to WdP w mojej kolekcji i sercu zajmuje szczególne miejsce. WdP: Europa to gra, w którą rozegrałem najwięcej partii, dodatek Europa 1912, za sprawą nowych tras, wprowadził do niej lekkie odświeżenie, a Wielka Brytania i Pensylwania pozwoliły na nieco bardziej wymagającą rozgrywkę. Do serii nie podchodzę jednak bezkrytycznie, bo przyznam, że WdP: Kraje Północy po prostu mnie zawiódł. A jak sprawa się ma z najnowszym dodatkiem ...

Trudno nie porównywać „małej Kawerny” do dwóch gier: „dużej Kawerny” (Kawerna: Rolnicy z Jaskiń) oraz „małej Agricoli” (Agricola: Chłopi i ich Zwierzyniec). Gra powstała bowiem z połączenia tematu tej pierwszej i kompaktowości drugiej. Moje doświadczenie obejmuje wiele Rosenbergów, więc miałam i przyjemność wielokrotnego grania w powyższe tytuły (a także w dużego i małego Le Havre’a). Wnioski? Upychanie wielkich pudeł w małe dwuosobowe wychodzi Uwe świetnie. Potrafi on zassać kwintesencję swojej potężnej produkcji (gry Niemca to jedne z najcięższych pudeł na półce, pomimo tego, że niekoniecznie największe), odlać z niej perełkę i wcisnąć w małą muszelkę o wymiarach 20 cm x ...

Filip Miłuński popełnił już jedną grę o życiu - CV, ale CV pocket nie ma z nim wiele wspólnego. Coś jednak ma...

Szkoła Magów to gra, która od wielkiego pecha przeszła do wielkiego sukcesu. OK, przyznam się. Pecha zafundowałam jej ja. Niosąc grę z samochodu do szkoły, poślizgnęłam się na lodzie, upuściłam pudełko i … uklękłam na nim z impetem. Na świetlicę Szkoła Magów trafiła więc w mocno zdeformowanym stanie zewnętrznym, ale na szczęście dzieciom to nie przeszkadza. Śmiem nawet stwierdzić, że wyprzedziłam tylko nieuniknione, gdyż większość pudełek na świetlicy wygląda podobnie, a nikt się na nie nie przewracał… Wracając jednak do meritum, po złych dobrego początkach nastąpił już tylko triumfalny marsz w górę!

Na Star Realms miałam chrapkę już od dawna. Dwa lata temu opisywałam Cthulhu Światy, które są ich reimplementacją. Dziś dane mi było zmierzyć się z oryginalną, kultową grą.