Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Premiera tej niewielkiej karcianki – mam wrażenie – przeszła bez echa. A szkoda. Nie ulega wątpliwości, że jest to popierdułka, ale jakże przyjemna to popierdułka. Można ją nieco przyrównać do Metropolii (Machi Koro) – tyle, że w Metropolii rzucaliśmy kostkami aby określić co przyniesie dochód a w Szczęśliwicach dochód jest stały (jak sobie wypracujemy tak sobie dogodzimy) tylko dociągamy karty tak, aby na wystawce były trzy (tak, niestety, tylko trzy – to naprawdę niewiele) do wyboru.

Wiadomo, że nauka przez zabawę to najskuteczniejszy sposób przyswajania wiedzy. A jednak wielu choćby średnio zaawansowanych graczy szerokim łukiem omija planszówki reklamowane jako te, które posiadają wartości edukacyjne. Dlaczego? Ano dlatego, że często poza informacjami z przeróżnych dziedzin nie oferują one nic więcej. Bywają schematyczne, czasem wręcz nudne, a mechanika często jest dobierana do nich na siłę. I choć sama mam podobne zdanie na temat tej grupy gier, to z doświadczenia wiem, że warto sprawdzać nowe tytuły, bo nie raz trafiłam wśród nich perełki. A że dodatkowo zawsze chętnie korzystam z okazji, by potrenować swój angielski, z zaciekawieniem sięgnęłam po ...

Pięć lat temu to, że zapowiedziach Portal Games większość gier stanowić będą ciężki eurosuchary było nie do wyobrażenia. Tymczasem dzisiaj znaczna część geeków to właśnie w katalogu tego wydawcy szuka najbardziej wymagających tytułów. A do takich z pewnością zaliczać się będzie mające niedawno premierę Tekhenu autorstwa  Daniele Tasciniego i Davida Turczi (tryb solo).

Karolinka, Kazik i Hiacynta znowu w akcji! Niedawno w sprzedaży pojawiła się druga część przygód tej sympatycznej trójcy. W grze książkowej Dziennik: Zagadkowa Podróż przemierzyli oni świat wzdłuż i wszerz. Teraz przyszedł czas na to, by udać się w przeszłość i przyszłość. A wszystko to po to, by odzyskać skradzionego Zagadroida. Zapraszam do recenzji nowości od Wydawnictwa FoxGames, czyli gry Dziennik: Zagadkowa Podróż przez czas.

Jeśli urzekły Was Odjechane jednorożce, to na pewno zwróciliście również uwagę na To ja go tnę. Autorem, a zarazem ilustratorem, jest ta sama osoba – Ramy Badie. Przedstawione postaci są równie urocze co wspomniane koniowate, ale tym razem wydają się bardziej wojownicze. Czy rozgrywka również taka jest? 

Kiedy Dziennik 29 pojawił się po raz pierwszy sklepowych półkach, narobił sporo szumu wśród fanów szarad, łamigłówek, zagadek wszelakich i nie tylko. Ja sama podchodziłam do niego z rezerwą, ponieważ wciąż marudzę na technologię, której wymagają niektóre tytuły. Nie zmienia to faktu, że zarówno przy pierwszej, jak i przy drugiej interaktywnej grze książkowej z tej serii bawiłam się znakomicie. Nie dane mi było wypróbować (jeszcze) Dziennika. Wyprawy 1907, ale niedawno w moje ręce kolejny gamebook od Wydawnictwa FoxGames. Liczyłam na zagadki, które rozgrzeją mój mózg do czerwoności, ale miałam też przecieki, że pierwsza część tej serii była dużo bardziej wciągająca ...

Wczoraj miałam przyjemność pobawić się ptaszkami. Ptaszki, czyli „Na skrzydłach”. Testowaliśmy fanowski dodatek „Pisklaki”.

Jeśli jesteś jak ja i podczas ostatniej wizyty w lochu nabawiłeś się strasznego kokluszu i odparzeń od sandałów, to z pewnością nie chcesz do niego prędko wracać. A jeśli już to nie na długo. Dzisiaj proponuję – wraz z wydawnictwem Spin Master – krótką wyprawę do lochu, dosłownie na pięć minut. Przed wyruszeniem w drogę zbierz więc drużynę, przygotuj odporny na ciosy minutnik i podążąj za mną. Nie zapomnij miecza. I kart. Mówiłem już o minutniku?

Według światowych trendów w 2019 roku lamy wtargnęły przebojem do niemal każdej dziedziny życia, wypierając tym samym jednorożce ;). Było ich pełno na koszulkach, kubkach, nawet ozdobach choinkowych. Gdzie się nie obejrzeć, tam spoglądały na nas puchate lamy. Nic więc dziwnego, że trafiły również do gier planszowych. Dziś przedstawiamy jedną z nich. Hmm… a właściwie trzy w jednym, bowiem polskie wydanie L.A.M.Y. to kompilacja trzech gier Reinera Knizii: L.L.A.M.A., L.A.M.A. Party Edition i L.A.M.A. Dice. Pierwsza z nich została nominowana do Spiel des Jahres. Co może kryć w sobie talia kart by zasłużyć na takie wyróżnienie?

Preambuła. Spisując swoje wrażenia i spostrzeżenia będę stosował uproszczenia i skróty myślowe, bo chciałbym żeby recenzję Imperial Struggle czytało się trochę lepiej niż instrukcję do Imperial Struggle. Z umieszczenia powyższego zdania na wstępie recenzji można wysnuć wniosek, że skomplikowanie reguł będzie osią, wokół której obracać się będzie moja krytyka. Taki wniosek jest słuszny. Jednak sednem tego tekstu nie ma być udowadnianie, że nowa gra autorów Zimnej Wojny jest zła, bo jest przekombinowana i otoczona wałem zasad i wyjątków i nie przebycia, a wręcz przeciwnie. Wydaje mi się, że Imperial Struggle to dobra gra, pomimo wywoływania nieodpartej chęci wydrapania sobie oczu ...