Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Clash of Cultures to zdecydowanie wielka gra. Już teraz możecie się domyśleć, że chodzi nie tylko o gabaryty. Wydana po raz pierwszy w 2012 roku, gdy nikt jeszcze nie marzył, że tytuł tego typu zagości na naszym rynku, przez długi czas pozostawała białym krukiem wśród miłośników gier 4X. Nie wspominając już o dodatku, o którym ktoś tam słyszał, lecz nikt go na oczy nie widział. Niemniej karawana jedzie dalej, sporo wody popłynęło w rzece, a gier na półkach przybywa i przybywa… Czy dzisiaj Clash of Cultures może przykuć do stołu graczy, mogących przebierać w ogromie podobnych tytułów? Zobaczmy jak ten sprawdzian przejdzie polska ...

Trzecia w 2021 r. gra Stefana Felda pojawiła się na polskim rynku bez większego szumu. A na pewno nie takiego jaki towarzyszył Zamkom Toskanii czy Bonfire. Mimo to wydanie polskiej wersji gry z pewnością nie umknęło uwadze miłośników twórczości tego autora. Oczywiście i ja postanowiłem zapoznać się bliżej z tym tytułem, a dzięki wydawnictwu Piatnik mogłem to nawet uczynić na tydzień przed jej premierą.

“Mały Pandemic” to przykład produktu, w którego istnieniu zbiegają się interesy dwóch grup. Z jednej strony mamy korpo-molocha-wydawcę Asmodee, który chce sprzedawać coraz więcej coraz nowszych produktów. A z drugiej konsumenta, który w pędzącym na łeb na szyję świecie ma coraz mniej czasu na spędzanie go przy instrukcji i przy rozgrywce. Można nawet pokusić się o stwierdzenie, że wypuszczanie prostszych i skróconych wersji popularnych tytułów to rzecz wręcz nieunikniona. 

W ostatnim czasie utwierdziłem się w przekonaniu, że należy zachowywać otwartość na różne tytuły gier planszowych, gdyż nieraz możemy przegapić coś fajnego tylko dlatego, że z góry założyliśmy, że to nie będzie dla nas. Tak było m.in. z recenzowaną przeze mnie wcześniej małą, niepozorną grą Mozzaroller, w którą nadal gramy przy każdej okazji, a która cieszy równie bardzo jak na początku. Tak samo mało entuzjastycznie podchodziłem do prezentowanej tutaj gry Obrazki, będąc przekonanym, że gry rodzinne, imprezowe i dedukcyjne raczej nie rozgrzeją mojego serca. Skusił mnie jednak fakt, że ów tytuł zdobył w 2020 roku prestiżową nagrodę Spiel des Jahres, ...

Uwielbiam wykreślanki. Rzuć na tacę czy Dizzle to stała końcówka moich wieczorów planszówkowych. Jednakże, czy ta forma rozgrywki nadaje się do czegoś więcej niż fillera? Debiutant Boby Hill powiedział sprawdzam i zaproponował wykreślankę w formę ultimate. Potężna liczba akcji do wykonania, wielkie arkusze, kolorowe pionki robotników. Czy to już strategia? Czy to już poważny tytuł dla zaawansowanych graczy? Dzięki wydawnictwu Portal Games  możemy sprawdzić to na własnych stołach.

Jeszcze niedawno nie miałam pojęcia o istnieniu serii gier “Rodzinka wygrywa”. Stan ten przerwało pojawienie się na moim stole nowej pozycji dla najmłodszych, wydanej przez Egmont. Gra Na barana szturmem zdobyła serca mieszkańców mojego domu. Sprawiła ona też, że nie mogę doczekać się tego, by przetestować pozostałe planszówki należące do tej linii wydawniczej.

Skoki w czasoprzestrzeni to motyw, który chętnie jest wykorzystywany w popkulturze. Nie brakuje go także w grach planszowych. Zwykle jednak tytuły, które po niego sięgają to pozycje dla graczy co najmniej średniozaawansowanych. Niedawno zmieniło się to, dzięki wydawnictwu Nasza Księgarnia. Zaledwie kilka dni temu premierę miała gra Podróż w czasie, która skierowana jest do graczy już od 4 roku życia. Jej autorem jest Reiner Knizia, który muszę przyznać, że każdym swoim tytułem coraz bardziej zaskarbia sobie moją sympatię.

Niedawno narzekałem trochę na Phila Walkera Hardinga. Dwie jego ostatnie gry jakie poznałem – Gizmos i Miasto w chmurach zupełnie nie trafiły w mój gust W żaden sposób nie powstrzymało mnie to jednak od zakupu jego kolejnego tytułu, który pojawił się w Polsce za sprawą wydawnictwa Lacerta, czyli Lamaland. O tym czy żałuje dowiecie się z tej recenzji.

Dreadful Circus przyciągnęło moją uwagę psychodelicznym klimatem. Lubię takie dziwne twory, bo w zalewie oklepanych tematów wyróżniające się grafiki i motyw są miłą odskocznią. Co czeka na graczy w tytułowym cyrku? 

Pewnego pięknego dnia otrzymałem mail do wydawnictwa Nasza Księgarnia z fragmentem: ,,Jesteśmy przekonani, że Monster City zachwyci każdego fana potworów! Kto z nas nie uwielbiał filmów o potworach niszczących miasta ;)” . Jako zagorzały fan Potwory w Tokio od razu zgłosiłem się do recenzji. Po lekturze instrukcji wiedziałem już, że nie będę przechadzał się między budynkami, zmiatając je z powierzchni ziemi. Może zatem będę bohaterem walczącym z potężnymi kaiju? Nie. Czy zatem rozgrywka okazała się rozczarowująca? Zapraszam do recenzji.