Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Zastanawialiście się kiedyś przy okazji obcowania z jakąś ukochaną produkcją, w którym momencie wydawanie kolejnych części „czegoś” jest jeszcze twórczym rozwijaniem marki, a kiedy już zwykłym odcinaniem kuponów od sukcesu. Gdyby brać pod uwagę moje ulubione rozrywki to odcinaniem kuponów w świecie filmu byłyby wszystkie Szklane Pułapki po części trzeciej, seriali – kolejne sezony Prison Breaka od trzeciego zaczynając, a gier komputerowych – HoMM od czwartego w górę czy Gothic po drugim i Nocy Kruka. W przypadku planszówek jedynym mierzalnym przykładem było dla mnie do tej pory Wsiąść do Pociągu, ale ono wymykało się trochę utartemu schematowi „wszystko po jest be”, bo po kilku, w mojej opinii mniej, udanych rozszerzeniach mapy UK & Pensylwanii wyszły autorowi kapitalnie. Od niedawna dzięki wydawnictwu Rebel  podobnej ocenie mogę poddać również drugą z moich ulubionych serii – 7CŚ. A to dzięki grze 7 Cudów Świata: Architekci.

Zacznijmy od rozstawienia pionków. Mam na półce duże pudło Gloomhaven, rozegrałem niemal dziesięć dwuosobowych partii. Kampanię zmuszony byłem przerwać na długie miesiące. W międzyczasie na platformie Steam dojrzewała powoli elektroniczna implementacja gry. Gdy osiągnęła wiek dorosły zwany wersją 1.0 postanowiłem sprawdzić, czy przypadkiem nie może zastąpić mi fizycznej postaci gry. Dlaczego? Po co? Jak jej poszło? O tym w następnych, nieco mniej lakonicznych akapitach.

Produkcji pt. "Jaś i Małgosia" w kategorii gier dla dzieci jest (albo była) dość spora liczba. Nawet na BGG znajdziecie niemiecką produkcję z 2005. Nie wspominając już o rodzimych gierkach w galeriach handlowych. W każdym razie ja pamiętam przynajmniej jeszcze jedną grę z chatką z pierniczków. Ale to nie to. To nie ten Jaś i Małgosia (reakcje bywały różne a dość często było to skrzywienie, że co niby proponuję tutaj jakąś pomoc dydaktyczną albo grę dla dwulatków). Nic z tych rzeczy. TEN Jaś i Małgosia są całkiem sprytną kooperacyjną grą strategiczną

  Uwielbiam gry z gatunku legacy. Nie przeszkadza mi ani ich jednorazowość, ani konieczność ich rozgrywania w stałej ekipie. Przyznajcie sami, ile macie gier, w które zagraliście przynajmniej 12-13, skoro ciągłe napływają i zalewają nas nowe tytuły? Grałam już w serię Pandemic, Rise of Queensdale, Nasze Miasto, Charterstone, Dylematy Króla. Ba! Udało mi się nawet ukończyć Seafall, choć przyznam, że nie było łatwo, gdyż to nie jest dobra gra. Dlatego też wobec informacji o legacy w świetnym uniwersum (zachęcam do spróbowania RPG, aby zanurzyć się w Świat Mroku) nie mogłam przejść obojętnie. Polska edycja od Galakty? W to mi graj! ...

Palec Boży to gra, która miała swoją premierę pod koniec zeszłego roku. O tym, że ten tytuł warto wypróbować, przekonuję w swojej recenzji z tamtego okresu. Jeśli jeszcze nie mieliście okazji sprawdzić się w pstrykaniu, koniecznie do niej zajrzyjcie. Teraz do sklepów trafił dodatek do gry, Kataklizm. Przekonajmy się, co kryje się pod tą intrygującą nazwą.

Z recenzjami Food Chain Magnate na etapie listopada 2021 roku jest taki problem, że zasadniczo chyba wszystko zostało już powiedziane. Że gra jest brzydka i droga. Że jest wymagająca i bezlitosna. Że nie dla każdego, ale jak wpadnie w upodobania, to na zabój. Że nie ma losowości. Że da się przegrać w pierwszym ruchu, bo według filozofii projektowania autorów jeśli by się nie dało, to pierwszy ruch nie jest ważny. Wszystko to prawda i stratą czasu byłoby to powtarzać w dłuższej formie tylko po to, żeby wypełnić blok tekstu samymi frazesami. FCM to jeden z najbardziej nietypowych i hermetycznych tytułów ...

Uwielbiam fantazyjne aranżacje przestrzeni na świeżym powietrzu. Elementy, takie jak np. piękne fontanny, urocze ozdoby, czy wreszcie zadbane, przycięte z pomysłem drzewa i krzewy, zawsze mnie zachwycają. Dlatego też z przyjemnością sięgnęłam po grę, w której oprowadzamy grupę turystów po parku pełnym topiarów. Aby mogli oni w pełni czerpać przyjemność z wędrówki i zobaczyć wszystkie “eksponaty”, musimy wybrać dla nich odpowiednią trasę. Na tym właśnie polegać będzie nasze zadanie w jednym z nowych tytułów wydawnictwa Edgard Games. Zapraszam do recenzji gry Sprytni ogrodnicy.

Kiedy zdecydowałem, że chciałbym wypróbować grę Boonlake, moje zainteresowanie nią oparło się wyłącznie i jedynie na nazwisku projektanta – Alexandra Pfistera, autora Wyspy Skye, Great Western Trail, Blackout Hongkong i paru innych równie niszowych gier. Nie wiedziałem nic o mechanice, nie wiedziałem nic o klimacie (poza okładką, która również nic nie mówi o klimacie), ale to Pfister, więc wchodzę w ciemno.

Już jutro premiera polskiej wersji Tinner’s Trail autorstwa Martina Wallace’a.  Cynowy Szlak zostanie wydany w Polsce przez wydawnictwo Phalanx, które udostępniło nam, jako patronowi medialnemu, przedpremierowy egzemplarz do recenzji. Niestety z uwagi na ograniczony czas na ogranie tytułu ten tekst powstał po zaledwie jednej partii, choć – już zdradzę – gra zasługuje zdecydowanie na więcej, chociażby ze względu na sporą liczbę modułów które posiada, a w które nie udało mi się zagrać. Oczywiście za jakiś czas znajdziecie też u nas pełną recenzję gry, tymczasem zapraszam do zapoznania się z zasadami i moimi pierwszymi wrażeniami z rozgrywki.

Nie pamiętam, gdzie po raz pierwszy zobaczyłem Furnace, ale po prezentacji na kanale Rahdo wiedziałem, że to gra dla mnie. Minimalizm estetyczny, minimalizm mechaniczny i maksimum kombinowania. Nie mam zamiaru więc owijać w węgiel – ta recenzja to list miłosny do dymiących kominów, przetapianej stali i baryłek chlupoczących ropą naftową. Przedstawiam Wam Furnace – gorącą jak martenowski piec nowość z Essen 2021!