Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Jako wielka fanka uniwersum Marvela, ale i gier książkowych, nie mogłam przegapić nowości wydawnictwa Egmont. Za gamebooka Escape quest: Superbohaterowie zabrałam się ze sporymi oczekiwaniami. Dotychczas miałam okazję wypróbować kilka części z tej serii. Najbardziej przypadły mi do gustu dwa tytuły: Arsene Lupin rzuca wyzwanie oraz Alcatraz. Infiltracja. Niestety lektura najnowszej książko-gry wydawnictwa Egmont upewniła mnie w przekonaniu, że ich pozycja liderów jest, póki co niezagrożona. Dlaczego? Odpowiedzi znajdziecie w mojej recenzji. Zapraszam do lektury!

Długo opierałam się brązowemu pudełku i pozytywnym opiniom pojawiającym się w sieci. Grałam w nią w po raz pierwszy w 2019 roku i mocno mi się spodobała. Głównie ze względu na klimat oraz moją ulubioną mechanikę budowania talii. Dlaczego odpuściłam? Bo to kooperacja (ja tam rasistą nie jestem, ale gry kooperacyjne są ... z założenia niżej punktowane). Bo było łatwo i bałam się, że wzorem Darii znużę się mimo wszystko przy drugiej partii. Bo co miesiąc wjeżdżają na mój stół kolejne nowości, które w idealny sposób pozwalają zapomnieć o tym, że kiedyś w coś tam się chciało zagrać...

Natura zwariowała, noc wymieszała się z dniem, a pory roku występują chaotyczne i nikogo już nie dziwi widok koron drzew w jesiennych barwach, podczas gdy tuż obok zakwitają pierwiosnki. Tylko my możemy opanować dziką magię i przywrócić Bór do normalnego stanu. Aby osiągnąć nasz cel będziemy korzystać z kości żywiołów, magicznych stworzeń i tajemniczych mikstur. Czasem z pomocą przyjdą nam mieszkańcy pobliskiej wioski. Strzeżcie się jednak… współgraczy, którzy na pewno spróbują przeszkadzać na każdym kroku.

Tuareg to już dojrzała, 10-letnia panna. O Targach pisał już Ginet w swojej recenzji. Nie był zachwycony, głównie z tego powodu, że łatwo było zapędzić się w kozi róg i jako drugi gracz nie mieć specjalnego wyboru w dostawieniu swojego ostatniego Tuarega. Było trochę ciasno, czemu nie mogę zaprzeczyć - choć osobiście mnie ta ciasnota nie przeszkadzała, przyjmowałam ją z dobrodziejstwem inwentarza. Rozszerzenie wychodzi naprzeciw wszystkim bolączkom podstawki.

Dzisiaj swoją oficjalna premierę ma gra Bór objęta patronatem medialnym Games Fanatic. Ja miałem okazję już dwukrotnie zagrać przedpremierowo – raz na Portalconie, drugi raz w egzemplarz recenzencki redakcyjnej koleżanki. Pozwolę sobie więc w kilku żołnierskich słowach napisać Wam co mi się w tej grze podoba a co nie i do kogo – moim zdaniem – gra trafi, a kto winien się jej wystrzegać.

Czasem bywa tak, że tytuł gry lepiej brzmi w oryginale niż po dosłownym tłumaczeniu. Switch & Signal to z jednej strony aliteracja, a z drugiej jednocześnie dwa czasowniki lub dwa rzeczowniki. I na dokładkę w całym tytule jest mniej sylab niż w połowie jego polskiego odpowiednika. Zwrotnice i Semafory nie płyną z języka tak gładko. Tyle mojego wstępu lingwistycznego, już się wyżaliłem. Przejdźmy do czegoś co ma jakieś znaczenie. 

Zręcznościówki. Gatunek gier, który prawie wszyscy przywykliśmy akceptować jako pełnoprawnych reprezentantów naszego hobby, bo przecież pochodzą od tych samych wydawców, trafiają na te same półki zapakowane w takie same pudełka, co standardowe planszówki. A jednak czasem, gdy się nad tym zastanowić, można dojść do wniosku, że z tymi standardowymi grami mają tyle wspólnego, co szachy i brydż ze sportem. Niby formalnie trudno się przyczepić, ale też i trudno uznać, że to aktywność tego samego typu.

Jeżeli czytujecie moje teksty to zapewne wiecie, że uwielbiam Stefana Felda. Jest on autorem największej liczby gier z mojej kolekcji, a wszystkie jego tytuły, w które grałem oscylują na skali od doceniam do uwielbiam. Nie licząc jednak kilku minidodatków do Zamków Burgundii, nie grałem jeszcze chyba w żadne pełnoprawne rozszerzenie gry tego autora. Przynajmniej do czasu, kiedy Portal Games nie przysłał mi Bonfire: Leśne Stworzenia i Pradawne Drzewa.

Gry quizowe, wydawałoby się adresowane są do graczy oczytanych, ciekawych świata, lubujących się w wyszukiwaniu różnych ciekawostek w Internecie, najprościej mówiąc, adresowane są do graczy z pewną wiedzą. Może to dotyczyć wiedzy ogólnej, czy też bardziej specjalistycznej, jak chociażby wiedzy z historii, biologii, czy też – jak w przypadku gry Terra, – z geografii. W grach tego typu możemy poczuć się trochę jak w teleturnieju i posiłować się na zasoby wiedzy ze znajomymi. Minusem tego typu gier będzie fakt, że nie każdy zechce z nami w nie zagrać wiedząc, że mniej ciekawski i oczytany gracz od innych, ma mniejsze szanse ...

„Zbrodnia to niesłychana pani zabija pana”. A może to jednak pan, pana potraktował maczetą albo sznurem do zasłon go zadusił? Ewentualnie trutki na szczury dorzucił do porannej kawy. Nie, to nie próba napisania scenariusza do kolejnego kryminalnego hitu, a jedna z wielu możliwości w grze Niepożądani Goście.