Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Już niedługo premierę będzie miała malutka gra wielkiego doktora - Reinera Knizi. Archimedes. Tym razem nasz matematyk wprowadzi nas w świat równań. Jest to pozycja przede wszystkim o wielkich walorach edukacyjnych. Krótko mówiąc - zwycięża ten, kto szybciej pozbędzie się kart, ale aby to zrobić musi sprawnie układać równania. Więcej o grze opowie wam już niedługo Aga, a ja tymczasem zaprezentuję po krótce sylwetki matematyków. Bo właśnie tym mnie ta gra urzekła

Jak wielu fanów interaktywnych książek z zagadkami, niecierpliwie czekałam na kolejną pozycję tego typu. Jako fanka magii z radością powitałam w swoim domu grę Dziennik: Księga Rytuałów. Co tym razem czeka na nas pomiędzy jak zwykle grubymi, bardzo klimatycznie ilustrowanymi stronami książki? Nie będziemy zapuszczać się w głąb kopalni, eksplorować wykopalisk, ani zwiedzać też żadnego tajemniczego tunelu. Wybierzemy się natomiast do w doskonale wyposażonej, pełnej niebezpiecznych substancji i wybuchowych mieszkanek pracowni alchemicznej.

Moja sympatia do twórczości Alexandra Pfistera pojawiła się po poznaniu takich gier jak Broom Service czy Wyspa Skye. Od tego czasu wszystkie tytuły jego autorstwa wydane w Polsce trafiły lub co najmniej przewinęły się przez moją kolekcję (choć nie we wszystkie jeszcze grałem. W przypadku Boonlake nie mogło więc być inaczej.

Parki od wydawnictwa Albi miały swoją premierę miesiąc temu. O ile sama planszówka spotkała się raczej z ciepłym przyjęciem graczy, to już jej cena zdecydowanie nie. Wiele osób zadaje sobie pytanie, czy warto kupić ten tytuł, czy jego mechanika jest na tyle interesująca, że przyciągnie bardziej doświadczonych graczy i wreszcie, czy rzeczywiście wykonanie jest takie wspaniałe, jak mówią. No cóż, gdzie dwóch Polaków, tam trzy zdania. Ja także mam swoje :)

Jeśli po minionych trzech latach w świecie gier planszowych komukolwiek brakuje jeszcze pozycji związanych z uniwersum Diuny, oto recenzja pełna dobrych wieści. Diuny jest jeszcze więcej, niż było jej przedtem i jest jeszcze bardziej przesiąknięta intrygą i piaskiem. Jeśli lubisz plażowe spacery w ulubionych, przewiewnych sandałach, a nade wszystko cenisz sobie dobrze wyważony cios w plecy, oto odpowiedź na Twoje potrzeby: Diuna: Imperium – Potęga Ix!

Czasem fajnie jest zajrzeć do starych zapasów. Dzisiejszy świat bombarduje nas nowościami na każdym kroku. Co która gra to lepsza. I faktycznie - z punktu widzenia recenzenta - muszę przyznać, że te nowe gry, które pojawiają się na rynku są dobre. W większości są dobre. Ogrywając nowe tytuły świetnie się bawię, rzadko kiedy spotykam się z grą, o której mogę powiedzieć, że testowanie było męczeniem buły. Naprawdę niewiele jest przypadków, kiedy wystawiam ocenę poniżej siódemki (czyli dobry, solidny produkt). A jednak - dobry start to nie wszystko.

Gra kooperacyjna, dedukcyjna, skrzyżowanie Deckscape z portalowym Detektywem. Nie ma instrukcji. Otwieramy pudełko, czytamy krótkie wprowadzenie (tak naprawdę istotny jest nawet tylko jeden akapit) i możemy zacząć grać.

Systemu Pandemic nikomu przedstawiać raczej nie trzeba. Miłośnicy gier bez prądu od wielu lat sięgają po ten tytuł, stawiając czoła różnym zagrożeniom z lepszym lub gorszym skutkiem. Jak w wielu innych przypadkach planszówek należących do grupy “klasyków”, także i ta doczekała się już kilku dodatków oraz alternatywnych wersji. Jej odmiany osadzone są m.in. w Starożytnym Rzymie, czy też świecie opanowanym przez Cthulu. Jestem pewna, że powstanie jeszcze wiele innych wariacji na temat tej kooperacyjnej gry planszowej. Tymczasem zapraszam do lektury recenzji najnowszej z nich – World of Warcraft: Wrath of the Lich King.

Długo się wstrzymywałem z recenzją Glen More II: Kroniki. Chciałem ograć wszystkie dodatki, zobaczyć jak się łączą i w jakich konfiguracjach działają najlepiej. W końcu się poddałem i postanowiłem opisać samą podstawkę, bo po pierwsze już jestem z tym tekstem  mocno spóźniony, a po drugie nawet sama gra podstawowa daje radę i zasługuje na Waszą uwagę.

Recenzję tę mógłbym właściwie zacząć identycznie jak niedawną recenzję Miasta w chmurach: „Phil Walker Harding – uwielbiam gry tego gościa.”. Żaden z tytułów jego autorstwa jeszcze mnie nie zawiódł. Poza jednym małym wyjątkiem – właśnie wspomnianym MwCh. Czy Neopilis – gra na pierwszy rzut oka nieco podobna do rzeczonego  Cloud City – będzie drugim niechlubnym wyjątkiem czy potwierdzeniem reguły że gry PWH trafiają w mój gust?