Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Gdy nowa wersja Carcassonne trafiła w moje ręce, miałem już mgliste pojęcie, czym miała ona być. Wiedziałem, że jej autorem jest Leo Colovini. Wiedziałem także, że jednym z założeń było uproszczenie mechaniki, tak aby Carcassonne stało się dostępne dla większej liczby graczy.

Dawno, dawno temu mała grupa osadników postanowiła wybudować sławne na cały świat miasto. Wiedzieli, że miasto rozsławiają znajdujące się w nim ciekawe budynki, więc wybudowali muzea, szkoły, ratusze, kościoły, wieże strażnicze i karczmy. Niestety, w ich wspaniałym mieście brakuje jeszcze murów obronnych, dróg i rzeki. Szybko zorganizowano cztery ekipy budowlane pracujące w czynie społecznym, które podjęły się dokończenia miasta.

Wielka Wojna wprowadziła wiele zmian w sztuce walki – jedną z najbardziej znaczących było użycie samolotów. Nim jednak skonstruowano niewidzialny dla radarów (i znakomicie widoczny dla człowieka z wyrzutnią rakiet ziemia – powietrze) B-2 na niebie pierwszej wojny królowały dwupłatowce.

Ostatnio wpadła mi w ręce imprezowa produkcja – gra Cash’n Guns. Swego czasu zachwycał się nią Trzewik w Gwiezdnym Piracie, również pozytywne opinie dochodziły z gdańskiego klubu Puerto, choć trochę mniej entuzjastyczne.

Był taki okres, dziesiątki lat temu, gdy byłem zafascynowany tematyką piracką. W moim przypadku głównym prowodyrem był Janusz Meissner i jego cykl książek opowiadający o korsarzu Janie Martenie. Z książek nie pamiętam już prawie nic. Teraz jestem starszym gościem, ojcem dwu córek, ale wystarczyła iskra, by dziecięce marzenia znów powróciły.

„Ohne Mauer keine Power!” – dumnie głosi napis na pudełku jednej z nowszych gier wydawnictwa Hans im Glück – Mauer Bauer. Motto to ilustruje murarz z zaiste szatańskim uśmieszkiem na twarzy i kamionkowa flaszeczka na tle trawiastych wzgórz. „Kładziemy lagę,/ niech brzękną szkła!/ Budowniczowie na sto-dwa!” – śpiewał Kazik, to i my ze śpiewem na ustach i z rewolucyjnym zapałem w sercu możemy porzucić te nudne gry o zdobywaniu władzy nad światem i wreszcie wziąć się do czegoś pożytecznego. Dla przykładu plansza Mauer Bauer tylko czeka na rosnące w oczach murki, domy i pałace!

Sceneria z Baśni tysiąca i jednej nocy przenikająca się z szalonym wyścigiem Formuły 1? Hinduskie bóstwa, mity i obyczaje za pan brat z klimatem z kultowych polskich filmów jak „Chłopaki nie płaczą”, „Seksmisja” czy „Psy”? Taki mix wydaje się wręcz nieprawdopodobny. Młode polskie wydawnictwo Kosh-Marr pokazało, że realizuje rzeczy niemożliwe. I opublikowało karciankę niekolekcjonerską „HinduWindu”, w której wszystkie zamieszczone powyżej przeciwności płynnie ze sobą współgrają.

Miałem wczoraj sposobność na rozegrania partii w grę-staruszka. Ale nie byle jakiego. Zdobywcę Spiel des Jahres 1986. Mowa mianowicie o mało znanej, przynajmniej w Polsce, grze Heimlich & Co. Udało mi się rozegrać dwie partię i kilka słów o niej.

Kolebka zachodnioeuropejskiej kultury; miejsce narodzin matematyki i filozofii; skarbnica architektury, rzeźby, teatru; arena wielkich bitew i niezliczonych potyczek; dom bogów, którzy po dziś dzień wpływają na wyobraźnię ludzi. Attika.

Gra, której zasady i rozgrywka przypominają popularne gry karciane. Tak, więc mamy atu, karty są o różnych nominałach i kolorach, bierzemy lewy. Najważniejszą cechą wyróżniającą się jest to, że przed partią gracze równocześnie pokazują jeden z kolorów, którego NIE CHCĄ brać. Jeżeli jednak wezmą lewę, a wśród wziętych kart są egzemplarze o niechcianym kolorze, dany gracz otrzymuje ujemne punkty równe nominałowi karty. Tym samym często podczas rozgrywki dorzuca się innym graczom niechciane przez nich karty i wbija tytułową szpilę.