Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Autor: Aleksandra Sontowska (Petra) Negocjacje dłużyły się niemiłosiernie. Dawno już zarzucono opiewanie błękitnych oczu i złotych włosów piętnastoletniej księżniczki Brunhildy. Rozmowy koncentrowały się na kwestii wpływów w cesarstwie i wysokości posagu. Nikogo nie obchodził wstręt młodziutkiej księżniczki do trzykrotnie od niej starszego „kawalera”. Racja stanu nie pozwoli jej się sprzeciwić – jeśli nie ślub, czekać będzie ją klasztor…

Wolfgang wrył spienionego rumaka na zamkowym dziedzińcu i z ulgą zeskoczył na ziemię. Stajenny natychmiast zaopiekował się koniem. Rycerz oddał też służbie tarczę i płaszcz podróżny. Jak zawsze po powrocie z wojennej wyprawy marzył jedynie o gorącej kąpieli i odpoczynku. Ale przyjemności musiały poczekać. Należało natychmiast stawić się przed obliczem Króla. Bracia niemłodego już księcia z pewnością tam byli i dyskutowali o przyszłości królestwa po wygranej wojnie. Dyskutowali, to za dużo powiedziane – Król jak zwykle sam zdecyduje o dalszych krokach i narzuci wszystkim swoją decyzję.

Miałem dzisiaj okazję poznać świeżutką nowość z Essen – grę Taluva. Ta intrygująca nazwa kryje równie intrygującą i nowatorską mechanikę, stworzoną przez Marcela-André Casasola Merkle. Dzieła autora tej gry są dość znane i lubiane – dość wymienić Attikę, Meuterera i Verraetera. Na czym polega nowatorstwo Taluvy?

Parthenon: Rise of the Aegean to gra wydana w 2005 roku przez wydawnictwo Z-Man Games. Jej autorami są Andrew Parks i Jason Hawkins, do tej pory bliżej nieznani ze swojej twórczości. W grze każdy przejmuje kontrolę nad jedną z wysp na Morzu Egejskim w czasach starożytnej Grecji. Celem jest zbudowanie jako pierwszy wszystkich wymaganych budowli: wiosek, warsztatów, zaawansowanych konstrukcji jak forteca, akademia czy świątynia, kończąc na dwóch cudach świata.

Jestem po lekturze Gier Planszowych i parę słów o nowym przedsięwzięciu na naszym rynku. Co prawda jestem autorem jednej z recenzji w magazynie, ale do redakcji nie należę to pozwolę sobie na kilka słów o numerze. Szczególnie, że Games Fanatic to blog i powstał właśnie po to, abym mógł m.in napisać o swoich wrażeniach.

Mało kto przeszedł obojętnie obok Space Dealera w czasie targów Essen 2006. Wśród setek gier, które co roku pojawiają się na rynku, każda nowatorska pozycja jest na wagę złota. Wśród ciągłego odświeżania znanych już mechanik tytuł, który proponuje jakieś nowe podejście do planszówek, oryginalny mechanizm rozgrywki, ściąga na siebie wzrok wszystkich. Tak jest właśnie w tym przypadku.

Wreszcie zagrałem w La Citta. Długie jesienne wieczory robią swoje. Pomimo kilkunastu stron instrukcji i ponoć długiej rozgrywki, no i pomimo jedynie dwóch graczy uparłem się, przeczytałem instrukcję i zagraliśmy. Było warto. La Citta to gra dla 2-5 graczy, ciężka, skomplikowana, długa, świetnie się skalująca. Tyle wiedziałem wcześniej. A oto czego się dowiedziałem z pierwszej gry.

Genesis to jedna z najnowszych gier Reinera Knizii, dopiero co pokazywana w Essen. Miałem przyjemność rozegrać dwie partie w trybie dwuoosobowym i zamieszczam krótki opis wrażeń. Gra przenosi nas 250 milionów lat w przeszłość, gdy był tylko jeden superkontynent. Powstają sawanny, góry, lasy i mokradła, a wśród tego wszystkiego toczy się wojna o przeżycie. Cztery gatunki toczą śmiertelny bój o przestrzeń życiową.

Ten tekst został pierwszy raz opublikowany w maju 2006 na forum serwisu www.gry-planszowe.pl. Uznałem że warto go powtórzyć (z minimalnymi zmianami) z kilku powodów: – gra jest warta uwagi i wiąże się z niedawno opisywanym Feudo – ten opis bardzo dobrze pasuje do profilu tego bloga – z pewnością nie wszyscy czytelnicy tego bloga mieli okazję czytać wówczas wątek o spotkaniach w warszawskim klubie Alibi. Czytając poniższy tekst warto mieć na uwadze, że są to wrażenia po pierwszej rozgrywce.

Ta gra zaciekawiła mnie przypadkiem już niemal dwa lata temu. Przyjrzałem jej się i uznałem, że warto by ją mieć – ot przeczucie, nic więcej. Mam do swoich przeczuć zaufanie, rzadko kiedy mnie zawiodły. Recenzja Toma Vasela była entuzjastyczna, ale Vasel jest generalnie bardzo łagodny w swoich recenzjach – większość gier mu się podoba (tak samo jak mi zresztą). Jednak mi bardzo pasował klimat i grafiki Feudo, wszyscy chwalili jakość wydania.