Katalog gier – recenzje, rzuty oka i relacje z rozgrywek

Odyseusz wsiadł na swój okręt. Za sobą pozostawiał dopalające się zgliszcza Troi. Powracał do domu zabierając bogate łupy, sławę bohatera i pamięć o tych, którzy polegli – przyjaciołach i wrogach. Ostatnie dziesięć lat bezustannych bitew, potyczek i pojedynków dały mu się we znaki. Był potwornie zmęczony…

Gra planszowa „Bison” osadzona jest w czasach, zanim biali ludzie zasiedlili północno-zachodnią część Stanów Zjednoczonych Ameryki – tam gdzie dziś znajduje się stan Idaho. W tamtych czasach, jedynymi mieszkańcami tego terenu byli Nez Perce, rdzenni Indianie, znani jako dzielni wojownicy. Prowadzili pokojowy, na wpół koczowniczy tryb życia. Podczas polowania, połowów ryb i sezonu zbierackiego wychodzili z zimowych kryjówek i przemierzali ziemie w małych grupach by polować na bizony i dzikie ptactwo oraz łowić łososie w bystrych rzekach.

Wpadłem wczoraj do Błonia, żeby choć na chwilkę przyłączyć się do sylwestrowego grania, o którym wspominał Pancho. Wycieczka była bardzo udana (choć krótka), zagrałem w Princes of Florence, Tichu i Nottingham właśnie. Dwie rozgrywki w Nottingham natchnęły mnie do napisania jeszcze dzisiaj niniejszego tekstu.

Gra przenosi nas do Włoch przełomu XV i XVI wieku. W tym okresie florenckim handlem rządziły dwa wpływowe rody – Medyceusze i Strozzi. Jako, że nigdy nie darzyli się specjalną estymą, zajadle konkurowali ze sobą w zdobyciu monopolu na towary z zamorskich krajów. Najnowsza pozycja Reinera Knizii oddaje w ręce graczy rozstrzygnięcie tego kto okaże się lepszym kupcem. Jeden z uczestników bierze w swoje ręce sterowanie domem Medyceuszy, drugi natomiast przejmuje kontrolę nad rodziną Strozzi.

Jedna z najlepiej ocenianych gier, które zaliczyły swój debiut na Essen w 2006 roku, została przez część zespołu Games Fanatic już sprawdzona (mnie i bazika). Jestem obecnie po dwóch rozgrywkach (czteroosobowej i dwuosobowej) i mogę napisać o swoich wrażeniach. A przede wszystkim odpowiedzieć czy warto się nią zainteresować.

Augsburg 1520 został wpuszczony przez niemieckie wydawnictwo Alea w 2006 roku. Okładka przypomina Louisa XIV, pudełko oraz instrukcja na pierwszy rzut oka utrzymane są w bardzo podobnym stylu. Szkoda, że zawartość już nie. Poszczególne plansze, karty, żetony nie prezentują się nadzwyczajnie. Największe negatywne wrażenie sprawiają wszędobylskie niemieckie napisy. Co prawda jak się pozna grę, nie zwraca się na nie większej uwagi, ale jednak psują efekt wizualny. Tragedii oczywiście też nie ma. Ogólnie graficznie może być, ale daleko od rzucenia na kolana.

Zwany też To Court the King to tytuł wydany w 2006 roku nakładem Amigo. Z powodu, że zaliczany jest do gatunku gier kościanych, gdzie sednem mechaniki są rzuty kostką, nie cieszył się wielkim zaufaniem warszawskich bywalców. A co za tym idzie do tej pory nikt się w niego nie zaopatrzył i nie przyniósł na spotkanie. Aż do czasu.

W 1587 roku Abbas I zwany Wielkim obejmuje tytuł szacha Persji. W czasie swoich rządów prowadzi liczne wyprawy wojenne. Bije Uzbeków, Turków, Tatarów, gromi krwawo powstanie w Gruzji. Jednak nie tylko wojną Persja stoi. W 1592 roku Abbas I przenosi swój dwór do Isfahanu. Od tej pory nadchodzi dla młodej stolicy złoty wiek. W krótkim czasie miasto osiąga około miliona mieszkańców, a jak grzyby po deszczu powstają dziesiątki, jeżeli nie setki parków, pałaców, bibliotek, sklepów, meczetów, szkół i łaźni. Dumni Persowie zaczynają nazywać swoje miasto Nesf-e-Jahan, czyli połowa świata. Bo jak odwiedzisz Isfahan to tak jakbyś zobaczył połowę świata.

Kto by pomyślał, że z Robinsona taki leń. Niektórzy twierdzą nawet, że na bezludnej wyspie znalazł się nie z powodu rozbicia statku, tylko dzięki współtowarzyszom podróży. Mieli dość tego wałkonia, który zamiast pracować, wolał spać schowany w zakamarkach okrętu.

Imperial to nowość i na rynku planszówkowym i u mnie w domu, a że jestem już po dwóch partiach to spróbuję ją trochę przybliżyć. Pozycja została wydana przez niemieckie wydawnictwo Eggert-Spiele, które w ciągu ostatnich dwóch lat zanotowało bardzo szybki rozwój. Jednym z ich najlepszych decyzji było wzięcie pod swoje skrzydła Maca Gerdtsa. Gość w ciągu dwóch lat wypuścił dwie niebanalne gry: Antike i Imperial. O pierwszej już pisałem swego czasu, o drugiej będzie poniżej.